به گزارش خبرنگار خبرگزاری«حوزه» در یزد، حجت الاسلام والمسلمین محمد کارگر شورکی در شانزدهمین نشست هفتگی شورای اداری حوزه علمیه خواهران استان یزد با تسلیت ایام ماه محرم و سوگواری سیّد و سالار شهیدان، حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) به نقل حدیثی از کتاب مناقب اهل بیت (علیهم السلام) پرداخت.
وی افزود: در کنزالعمّال از زبان امّ السلمه این گونه بیان شده است: «دَخَلَ الحُسینُ (ع) علَی النبیِّ (ص) و أنا جالِسَةٌ علَی البابِ، فَتَطَلَّعتُ فَرَأیتُ فی کَفِّ النبیِّ (ص) شَیئا یُقَلِّبُهُ و هُو نائمٌ علی بَطنِهِ ، فقلتُ: یا رسولَ اللّه، تَطَلَّعتُ فَرَأیتُکَ تُقَلِّبُ شیئا فی کَفِّکَ و الصَّبیُّ نائمٌ علی بَطنِکَ و دُموعُکَ تَسِیلُ ! فقالَ: إنّ جَبرَئیلَ أتانی بالتُّربَةِ التی یُقتَلُ علَیها فَأخبَرَنِی أنَّ اُمَّتی یَقتُلُونَهُ» یعنی: امّ سلمه نقل می کند: «امام»حسین (ع) بر پیامبر (ص) وارد شد. من دَم در نشسته بودم. سَرَک کشیدم. دیدم «امام»حسین (ع) روی شکم پیامبر (ص) خوابیده و در دست پیامبر خدا چیزی است و آن را زیر و رو می کند. گفتم: ای پیامبر خدا ! من، سَرَک کشیدم و دیدم کودک روی شکم شما خوابیده و در دستت چیزی هست و آن را زیر و رو می کنی و اشک می ریزی؟ پیامبر خدا فرمود: «جبرئیل، از آن خاکی که این کودک بر آن کشته می شود، برایم آورد و به من خبر داد که امّتم او را به قتل می رسانند.
مدیر حوزه علمیه خواهران استان یزد تصریح کرد: از این حدیث و برخی احادیث دیگر معلوم می شود که توسل و اشک بر مصیبت سیدالشهداء (ع) فقط مختصّ به بعد از شهادت ایشان نبوده، بلکه قبل از شهادت نیز گریه بر مصائب امام حسین (ع) وجود داشته است.
حجت الاسلام و المسلمین کارگرشورکی بیان کرد: در کتاب الامانه، معاذ ابن جبل حکایتی را نقل کرده است که رسول الله (ص) فرمودند: «خداوند عزّوجل، من و علی و فاطمه و حسن و حسین (علیهم السلام) را هفت هزار سال پیش از آنکه دنیا را خلق کند آفرید. معاذ عرض کرد: شما کجا بودید؟ فرمود: در جلوی عرش، خداوند را حمد و تسبیح کرده و به تقدیس و تمجید حضرت حق مشغول بودیم. راوی پرسید: چگونه بودید؟ فرمود: شبح های نور، آنگاه خداوند ما را عمودی از نور در صلب آدم (ابو البشر) قرار داد، از نجاست شرک و کفر به ما نرسید (یعنی هیچکدام از پدران و مادران ما کافر و نجس نبودند) تا آنکه به صلب عبدالمطلب رسیدیم، در آنجا آن نور، دو نیم شد، یک قسمت آن به صلب عبدالله منتقل شد و نصف دیگر به صلب ابوطالب. سپس خداوند مرا از عبدالله آفرید و از نور صلب ابوطالب، علی (ع) را آفرید. آنگاه هر دو قسمت نور در فاطمه جمع شد. آن قسمت از نور که از علی بود به حسن (ع) تعلق یافت و آن نصف که از من بود به صلب حسین (ع) جای گرفت و سپس آن نور تا قیامت در امامان از فرزندان حسین (ع) جریان دارد».
انتهای پیام/313/47
