معصومه نصیری در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه، با اشاره به این که نظریه مارپیچ سکوت خانم الیزابت نوئل نئومان، یک نظریه مرتبط با چگونگی شکل‌گیری افکار عمومی است، اظهار داشت: بر اساس این نظریه اگر افراد حس کنند از نظر فکری در اقلیت قرار دارند یا احساس کنند افکار عمومی در جهت فاصله گرفتن از فکر آن‌هاست، ترجیح می‌دهند سکوت اختیار کنند و هر چقدر اقلیت بیشتر سکوت کند، مارپیچ سکوت تشدید می‌شود.
وی افزود: به عنوان مثال هنگامی که توزیع افکار و عقائد توسط رسانه‌های جمعی به عنوان فکرهای مسلط و رایج و غالب به طرزی پیوسته ارائه شود، حمایت از عقیده اقلیت به مرور ضعیف و گرایش به عقیده اکثریت بیشتر می‌شود و مارپیچ سکوت در جامعه شکل می‌گیرد.
این کارشناس و تحلیلگر رسانه همچنین گفت: با این رویکرد فی المثل اگر خانم یا آقای بازیگری به عنوان یک چهره سلبریتی کربلا برود، از خدا حرف بزند، از کشور آشکارا دفاع کند، شادی بعد از گلش فرق داشته باشد با سایرین و ... چون با جریان غالب رسانه ای این گروه تفاوت دارد یا مجبور به سکوت می شود، یا کنار گذاشته می شود یا طعنه می شنود تا جایی که از ابراز آنچه درست می داند، فاصله گرفته یا آن را کتمان کند.
وی اضافه کرد: مارپیچ سکوت نوعی تمکین به جبر رسانه هاست که تعیین می کنند ما چگونه فکر کنیم، چگونه زندگی کنیم و اساساً چه کسی باشیم.
وی با بیان این که مارپیچ سکوت در تناقض جدی با دموکراسی و آزادی اندیشه است، ابراز داشت: اگر گروه غالب به گونه ای رفتار کنند که اقلیت برای بیان نظر هزینه های سنگینی پرداخت کنند در واقع علی رغم ویترین آزادی و حق انتخاب، مجال بروز و ظهور را به سایر اندیشه ها ندادند و آنها را به حاشیه برده اند.
نصیری همچنین گفت: یکی از مجریان خوشنام و معروف تعریف می کرد اگر زیارت رفته باشد و عکس بگذارد، موج کامنت های دشنام را دریافت می‌کند و اگر روزی فضای متفاوتی را به اشتراک بگذارد، همان کامنت های ناسزا تبدیل به محبت و ابراز لطف می شود؛ در واقع او بدون اینکه بداند مارپیچ سکوت چیست نگران بود که در اثر این واکنش ها ممکن است اگر زیارت رفت عکسی منتشر نکند.
۳۱۳/۸
