خبرگزاری حوزه | ما در دوره استغنا (بی نیاز شمردن) بشر نسبت به منبع لطف و رحمت الهی زندگی می کنیم. استغنایی که اولین شکایت خداوند در قرآن از بشر قدرنشناس است و آن را ریشه طغیان او برمی شمارد. آنجا که در اولین آیات نازله بر پیغمبر اکرم (ص)، در سوره علق ندا می دهد: "کلا ان الانسان لیطغی أن رآه استغنا".

کلید راهگشای بشر آخرالزمان، همان اولین آیات قرآن است.

«محور رابطه انسان با خداوند» رابطه فقر و نیازمندی اوست. خداوند به عموم انسان ها خطاب می کند: «یا ایها الناس انتم الفقراء الی الله و الله هو الغنی الحمید. ان یشاء یذهبکم و یأت بخلق جدید و ما ذلک علی الله بعزیز»

ای مردم، شما به خداوند نیازمندید ... او اگر بخواهد [با کرونا و غیرکرونا] شما را خواهد برد و خلق جدید خواهد آورد و این کار برای خداوند دشوار نیست.

انسان به میزانی که خود را به خدا نیازمند می بیند به خدا اتصال دارد و به میزان احساس بی نیازی و استغنایش منقطع است.

غرب امروز مظهر استغنای بشر شده است آنجا که با سکولاریسم، دین را کنار می زند و با اومانیسم انسان مستغنی از خدا را محور همه افعال خود قرار می دهد و هواپرستی را جایگزین خداپرستی می کند. "افرایت من اتخذ الهه هواه"

ممکن است تصور کنیم که ما «اعتقادی» به بی نیازی خود نسبت به خدا نداریم اما حقیقت آن است که هر یک از ما به گونه ای و مراتبی درگیر "بیماری استغنا" هستیم. ما بیشتر از اینکه در اعتقاد به استغنا مشکل داشته باشیم «احساس استغنا» داریم.

ما چقدر از سر نیاز به سراغ قرآن و معارف الهی می رویم؟ ما چقدر از سر نیاز به سجاده عبادت و راز و نیاز می رویم؟ ما چقدر خود را نیازمند حجت شرعی در افعال فردی و اجتماعی می دانیم؟

در نگاهی دقیق تر و ظریف تر تفاوت حال و احساس ما در نیاز به خدا نسبت به کسی که اسباب و علل مادی جلوی راهش نمی بیند چگونه است؟ تفاوت حال ما با دکتر جواب کرده ها چقدر است؟

"أین السبب المتصل بین الارض و السماء" برای اینکه رابطه رحیمیت و هدایتگری خدا با بشر به اوج خود برسد و ظهور پایان بخش همه تاریکی ها گردد لازم است محور رابطه انسان تقویت شود و "اعتقاد و احساس فقر" جایگزین "اعتقاد و احساس استغنا" شود.

احساس زیبای نیاز اگر باز گردد بلای کرونا چرا بیاید و اگر هم بیاید چرا نرود؟

سجاد قدک