خبرگزاری حوزه | امام صادق «علیه السلام» فرموده اند: «الْعِلْمُ‌ نُورٌ یَقْذِفُهُ اللَّهُ فِی قَلْبِ مَنْ یَشَاء» علم نوری است که خدا در دل هرکس بخواهد قرار می دهد.

طبق این روایت خداوند نور علم را در وجود برخی از افراد قرار می دهد و عده ای با مزیّن نمودن وجود خویش به علم  قادر خواهند بود که از نور آن بهره ببرند.

صِرف علم آموزی کافی نیست،   بلکه مهم تر از آن میزان بهره گیری از این نور است.

 چه سعادتمندند آنها که از این نور الهی بهره برده و آن را در عمل خویش به منصه ی ظهور می رسانند و چه بداقبالند آنهایی که عالم بی عملند و از این طریق تنها در صدد فریب مردمند.

آری، همان ها که از تنور علم بهره بردند تا نانی با خمیر مایه ی نفسانیت بپزند و به خورد مردم نا آگاه دهند.

همان ها که چشمانشان حقیقت بین نیست؛ یا بسیار نزدیک ببینند و یا بی اندازه دوربین. همان ها که به زندگی دنیا بسنده می کنند. شهرت و آوازه برایشان از نان شب واجب تر است و فرقی به حالشان نمی کند پرآوازگیشان به چه قیمتی تمام شود.

اینان نه تنها خود دچار گمراهی اند بلکه دیگران را نیز به گمراهی می کشانند و حقیقت را وارونه جلوه می دهند.

مردم به غلط اینان را عالِم می پندارند با وجودی که آنها اصلا به شهر علم وارد نشده و یا حتی از آن بدتر مسیر شهر علم را هم گم کرده اند.

در نگاه آموزه های دین آنچه که بر اهل علم ضرورت دارد این است که در ابتدا خود را مسلح به سلاح دانایی کنند و به واسطه ی یقین از ظن و تردید عبور نموده، شبهه ها وخرافات را برای خود حل کنند و در رفع شبهات دیگران نیز بکوشند.

 متاسفانه امروزه برخی به اسم عالِم دینی شبهه افکنی کرده و خود را در مردابی قرار داده و دیگران را نیز به سمت انحراف می کشانند.

 اینان خواسته یا نا خواسته آب در آسیاب دشمن می ریزند و به رونق بخشی بازار کساد دشمن کمک می کنند. بجای درد دین کشیدن، خود دردی برای دینند،   چرا که با انتشار ویروس های نفسانی کار طبیبان روح را سخت تر از قبل کرده و نه تنها خود،   بلکه دیگران را نیز در معرض ابتلا به بیماری های نفسانی قرار می دهند.

جاهلان متوهم به علم دو دسته اند: برخی اهل افراط و بعضی اهل تفریط. آنها که اهل افراطند خدا را تنها مجازات کننده می پندارند و خدایی را به انسان معرفی می کنند که انسان از شدت ترس

یارای نزدیک شدن به او را ندارد.

برخی دیگر که اهل تفریطند خدا را تنها با صفت رحمان بودن می شناسند و رحمانیت و رحیمیت خدا را به حدی پر رنگ می کنند که انسان،   جسور بر انجام هر گناهی می گردد.

حال راهکار برون رفت از این شرایط چیست؟

همه ی ما نیازمند این هستیم که زانوی تلمذ بزنیم در برابر دو ثقلی که پیامبر در بین عالمیان به ودیعه نهاده است و همچنین با مراجعه به عالمان متخصص و کارشناسان دین اهل علم واقعی را تشخیص دهیم و از این طریق باورهای صحیح را تثبیت، نادرست ها را اصلاح و آنچه را بدان علم نداریم فراگیریم؛ تا در چنگال نا آگاهان نا اهل، گرفتار نشویم

همانگونه که حضرت صادق آل محمد «صلی الله علیه و آله و سلم» در این باره می فرمایند: «اِعرِفُوا مَنَازِلَ شِیعَتُنَا عِندَنَا عَلَی قَدرِ رِوَایَتِهِم عَنَّا وَ فَهمِهِم مِنَّا» ۱ منازل و مقامات شیعیان نزد ما را، با اندازه ی نقل از روایات ما (یعنی التزام به احادیث) و فهم و معرفتشان به ما (امام شناسی) بشناسید.

مرضیه رمضان قاسم، عضو گروه نویسندگی صریر وابسته به دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان

پی نوشت:

۱. الغیبه، للنعمانی، ص ۲۲