به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام والمسلمین علی درستکار در پاسخ به یادداشت آقای محسن کدیور درباره آیت الله یزدی که آورده بود: «آقای خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی در پیام تسلیت به مناسبت درگذشت وی «غیرت دینی و انقلابی» این «عالم مجاهد، جلیل و پارسا»، را ستود. فاصله این توصیف با جایگاه نازل مردمی یزدی دقیقا نشانگر شکاف عمیق حاکمیت با افکار عمومی است» نوشت:
حریت و آزادگی، صداقت و راستگویی، پرهیز از غرض ورزی و یکجانبه گرایی از شروط بدیهی و غیر قابل انکار در نویسندگی خصوصاً روایت گری و نقل تاریخی است.
دخیل کردن حب و بغض های سیاسی در تحلیل شرایط و تبیین موضوعات، نهایت فرومایگی علمی است.
کسی که خود مدعی عقلانیت و اعتدال در مباحث علمی است، باید بیش از دیگران مراقبت و مواظبت کند که به این بلیات خسارت بار مبتلی نشود.
این نحوه از موضعگیری بیشتر برخاسته از حس تخریب است تا تبیین و به نوعی نشانه تحقق این حقیقت و واقعیت که؛
حال متکلم از کلامش پیداست // از کوزه همان برون تراود که در اوست
نکته مهم دیگر این موضع گیری بیان این حقیقت است که کینه توزی و کدورت جریان معارض و مخالف نه تنها با گذشت زمان تقلیل و تحلیل نیافته، بلکه آنچنان در وجودشان ریشه دوانیده که بدیهی ترین اصول اخلاقی و انسانی را زیر پای گذارده و آشکارا آن حقد درونی را بروز و ظهور می دهند.
جای بسی تعجب و تأسف است که شیخ محسن کدیور این روایت را ندیده و نداند که از پیامبر اکرم (ص) منقول است: «اموات و رفتگان خود را به نیکی یاد کرده و اشکالات و ایرادات ایشان را بیان نکنید» تا چه رسد باینکه کسی علنی و عیان بهتان زده، فرمان تخریب را بدست گرفته و بر چهره فاخر فقیهی که موی دماغ بیگانگان و خار چشم فتنه‌گران بوده پنجه حقد و حسادت بکشد و از رفتن و رحلتش شعف و شادمانی کند.
این رفتار نهایت ضعف شخصیتی و نقصان جلالت انسانی است که تنها از فرومایگان بر می آید؛ چراکه انسان آزاده در دشمنی هم باید مرد باشد و از حد اعتدال و انصاف خارج نشود. فتامل شیخ!
