به گزارش خبرگزاری حوزه، با وجود آن که در آموزه های دینی ما این همه بر لزوم تکریم جایگاه و نقش پدر در نهاد خانواده تأکید شده و به طور خاص حفظ و تقویت حرمت آن مطالبه شده، اما متأسفانه در سینما و حتی در تلویزیون کشور ما آن طور که باید و شاید به این مهم توجه نشده و خیلی از اوقات حتی برعکس، نقش پدر در فیلم ها و سریال ها، یک نقش خنثی، منفعل و حتی نامطلوب به تصویر کشیده شده است.

به ویژه در سال های اخیر، پدر در بخش قابل توجهی از آثار سینمایی و همچنین محصولات به نمایش درآمده در بستر شبکه نمایش خانگی، فردی مستبد، گاه بی‌رحم، عموماً نادان و عصبی و بعضاً خیانت کار و شهوتران ترسیم شده و حال آن که انصافاً واقعیت مساله در خصوص پدر ایرانی چیز دیگری است که کمتر مخاطبی، نشانه های آن را در محصولات هنر هفتمِ وطنی مشاهده می کند.

اساساً چند سالی است که فراتر از بحث پدر، به طور کلی نقش خانواده در آثار سینمایی کمرنگ و حتی بی‌رنگ شده و تأسف بار تر این که عده ای با ظاهر روشنفکری، چنین تصویرسازی هایی را توجیه هم می کنند!

به تعبیر یکی از منتقدین، بخشی از سینمای به اصطلاح اجتماعی ایران به خصوص در یک دهه اخیر، گویا دشمنی عجیبی با پدر دارد؛ البته این که چرا برخی فیلمسازان تمایل و اشتهای وصف‌ناپذیری در وارونه نشان دادن چهره واقعی پدر ایرانی داشته و دارند، خود جای بحث و بررسی دارد و باید پژوهشگران و منتقدان به تحلیل عمیق و علمی آن بپردازند، اما اجمالاً این که نوع عملکرد فیلمسازان و سریال سازان در این باره که مشخصاً در فیلمنامه آن ها هویداست، باعث شده مخاطب چیزی را بر روی پرده ی نقره ای سینما و یا از طریق جعبه ی جادویی تلویزیون نظاره کند که با حقیقت امر، تفاوت بسیاری دارد.

به بیان یکی از کارشناسان مسایل فرهنگی، کمرنگ کردن یا جابجا کردن نقش پدر در کوچک‌ترین و در عین حال مهم ترین نهاد اجتماعی یعنی خانواده بی شک ضربه‌ای مهلک بر ماهیت و هستی این نهاد خواهد بود.

تأسف بار این که آثار ضد پدر در سینمای ایران، دامنه ی قابل توجهی از کارگردانان نسبتاً گمنام تا برخی پیشکسوتان و صاحب نامان عرصه فیلمسازی را شامل می شود که در سال های اخیر یکی از شاخص ترین آن ‌ها کیانوش عیاری با ساخت فیلم بحث برانگیز " خانه پدری" بوده است.

نکته جالب ماجرا اینجاست که بسیاری از فیلمسازانی که چهره‌ای خشن و عصبی از پدران ایرانی در آثار خود به تصویر می کشند، این ادعا را دارند که با انگیزه ی کاهش خشونت در جامعه دست به تولید این قبیل آثار زده اند!

به نظر می رسد بخشی از این غفلت یا تعمد در این باره، ریشه در تأثیر پذیرفتن فیلمسازان ایرانی از سبک زندگی غربی دارد که باید در جای خود نسبت به این مساله چاره اندیشی کرد.

تأسف بار این که کارگردان خوش نامی چون رضا میرکریمی نیز با ساخت فیلم" دختر" ناخواسته در مسیری قرار گرفته که بازنمایی نقش پدر در فیلم او روایتگر یک نقش خنثی و مستأصل و منفعل است که حتی توان تصمیم گیری درباره دخترش را هم ندارد.

البته از معدود فیلم‌های سینمای ایران که در آن به خوبی‌های پدر و نقش مهم آن در خانواده اشاره شده، می‌توان به فیلم "خواهران غریب" و نیز" دست های خالی" اشاره کرد که اتفاقاً در هر دو نقش محوری را مرحوم خسرو شکیبایی بازی می کند.

خلاصه آن که در وضعیت کنونی به جز برخی فیلم های استثنایی به جایی رسیده ایم که با ابراز تأسف و ناراحتی باید گفت امروز تصویر "پدر" در سینمای‌ ما و تا حدی البته تلویزیون، مخدوش شده و گویا دیگر از «پدر خوب» خبری نیست که نیست!

سید محمد مهدی موسوی