سید ضیا هاشمی، تهیه‌کننده سینما و تلویزیون در گفت‌وگو با خبرگزاری حوزه، درباره آثار مناسبتی ماه رمضان سیما، اظهار کرد: سریال‌های مناسبتی صدا و سیما یکی پس از دیگری بدتر از هم هستند، زیرا به دلیل دخالت مسئولین و بی‌کفایتی و همچنین توان اندک علمی و دینی‌شان کیفیت این تولیدات این قدر پایین است، به‌نحویکه فقط به ظواهر می‌پردازند، بنابراین وقتی نمی‌توانیم کارهای خوبی شاهد باشیم و روز به روز سیمای جمهوری اسلامی مخاطبان خود را از دست می‌دهد.

وی افزود: چندین سال است که سریال مناسبتی خوبی نداشته‌ایم. پیش‌تر تنها با دارا بودن چند شبکه موفق‌تر بودیم، چون سریال‌هایی مثل «امام علی (ع)»، «مختارنامه» ساخته می‌شدند. بنابراین برای سریال‌های مناسبتی، مجموعه «امام علی (ع)» یا «مختارنامه» الگوی خوبی است، البته به مضمون آن  کاری ندارم، چراکه کارشناس‌های دینی باید روی آن نظر دهند، اما به لحاظ ساختار سینمایی از کارهای خوب مناسبتی هستند.

این تهیه‌کننده ادامه داد: لازم به ذکر است سریال‌های «امام رضا (ع)» یا  سریال «امام حسن (ع)» هم آثار خوبی هستند، اما در حال حاضر نه کارشناس خوبی در تلویزیون هست و نه کسی به تلویزیون اهمیت می‌دهد، بنابراین  بهتر است رسانه ملی با آگهی‌هایش تنها افرادی که کارمند این مجموعه هستند را سیر کند.

هاشمی درباره آسیب‌های رایج این تولیدات چنین توضیح داد: آسیب اصلی این سریال‌ها، نبود فیلمنامه درست است. وقتی با سرعت و بدون هیچ توجه و تخصصی سریال‌ها در کمتر از سه یا چهارماه تولید و روانه پخش می‌شود، توقعی برای ساخت آثار درخور توجه و قابل اعتناء وجود ندارد. درباره تولیدات امروز سیما باید گفت؛ سریال‌هایی که با کمک زندگی روزمره و شوخی‌های رایج و بدون فکر و اندیشه و تنها ظرف چند ماه تولید و پخش می‌شود.

وی با بیان اینکه باور برای ساخته شدن سریال مناسبتی یکی از شرایط مهم برای کارگردان است، گفت: اعتقاد مهم است اما تکنیک کار هم اهمیت دارد. بزرگانی که آثار مطرح ساختند شاید اعتقاد چندانی هم نداشته باشند، اما فیلمسازان بزرگی هستند. نمونه‌اش «الرساله» یا «عمر مختار» به کارگردانی مصطفی عقاد است که جز کارهای فاخر سینما محسوب می‌شود.

هاشمی یادآور شد: متر و معیار اگر اعتقاد باشد درست است، چون اگر شناخت از موضوع وجود نداشته باشد، نمی‌توان کار درستی ارائه کرد، ولیکن باید توجه داشت سلیقه از اعتقاد جداست. تخصص باید در کنار اعتقاد وجود داشته باشد تا فرد بتواند از زبان سینما و تکنیک استفاده کرده و آنچه نویسنده  آن را نگاشته را به زیبایی جلوی دوربین برد.

وی شرط اعتقاد را برای فیلمنامه‌نویس بیش از کارگردان لازم دانست و گفت: نویسنده باید اعتقادات راسخ به موضوع مطرح شده داشته باشد، اما فیلمساز باید زبان سینما را بلد باشد، ولیکن متاسفانه در تلویزیون میزان روابط با مدیران و لابی‌گر برای کار کردن مهم است، پس به نظرم با توجه به وضعیتی نابسامانی که در سیما می‌بینیم این ایده‌ها و نظریه‌ها برای صدا و سیما ایران صدق نمی‌کند.

انتهای پیام