خبرگزاری حوزه، | تلاش مستمر طلاب در علم آموزشی و اهتمام آنها به درس و بحث، گاهی آنها را از سلامتی جسمی خود غافل می کند، تا جایی که در برخی افراد، در سنین جوانی، بیماری های جسمانی در ستون فقرات، گردن، زانو و دیگر مشکلات دیده می شود که زمان و هزینه زیادی از دوران ثمردهی طلاب در عرصه تبلیغ و تدریس علوم دینی به خود اختصاص می دهد. یکی از پیشنهاداتی که در این عرصه برای پیش گیری از بروز چنین مشکلاتی وجود دارد، توجه طلاب به ورزش است.

یکی از این ورزش ها که اهمیت زیادی در این عرصه دارد، آمادگی جسمانی و بدنسازی است که البته با رشته زیبایی اندام تفاوت های بسیاری دارد. علی عبادی، از طلاب فرهیخته حوزه است که از سنین نوجوانی، به صورت جدی حضور دارد که در عین معلولیتی که در پای خود،  در این رشته بیش از ۶۰ مدال قهرمانی بر گردن آویخته است.

برای آشنایی با این طلبه ورزشکار بلند همت و تلاش های وی در ترویج این ورزش در میان طلاب مصاحبه ای با ایشان انجام داده ایم که تقدیم می گردد.

* آغاز سخن

علی عبادی هستم، متولد ۱۳۵۵ در روستای شیخ احمدلو در شهرستان میانه در استان آذربایجان شرقی؛ در خانواده ای مذهبی که پدربزرگ های من از طرف پدری و مادری هر دو از عالمان دین بودند، متولد و رشد یافتم. بعد از اخذ مدرک سیکل، برای فراگیری علوم دینی وارد حوزه علمیه حضرت ولیعصر(عج) تبریز شدم.

  چطور شد وارد حوزه شدید؟

علاوه بر این که در خانواده ای مذهبی بودم، در روستای ما یک روحانی مستقر به نام حجت الاسلام آخوندی بود که مشوّق من در این عرصه نیز بود. البته ایشان و پدران و عموهای او همه از عالمان دینی بودند، من هم با فرزند او ابراهیم درس را شروع کردم. بعد از پایه چهار، به مدرسه الهادی قم آمدم و در این مدرسه مقدمات را تمام کردم و در ادامه در مدرسه آیت الله گلپایگانی دروس عالی را گذراندم و در حال حاضر هم چهار سال درس خارج می خوانم.

  غیر از درس و بحث طلبگی در عرصه دیگر نیز فعالیت دارید؟

در رشته حقوق نیز تا مقطع کارشناسی  خوانده ام و در حال حاضر نیز مدیر مجتمع قضائی الغدیر شورای حل اختلاف هستم و در عرصه مشاوره حقوقی به طلاب نیز فعالم.

در عرصه تبلیغ نیز به عنوان مبلّغ نمونه معرفی شدم و در بسیاری از مناطق محروم و مرزی تبلیغ کردم. البته فعالیت های تبلیغی من تا سال ۹۰ بود و در حال حاضر به دلیل شرایط کاری در عرصه قضائی اعزام به مناطق تبلیغی برایم مقدور نیست.

  آنچه موجب دعوت از شما و انجام مصاحبه شد، فعالیت های ورزشی تان است، در این باره بگویید.

از سال ۷۵ فعالیت ورزشی من به صورت حرفه ای در تبریز شروع شد. البته از دو سال قبل از آن، در روستای خود ورزش های رزمی را شروع کرده بودم ولی بعد از حضور در تبریز کار من جدی تر شروع شد.

با جدیت کار را شروع کردم و در سال ۷۷  در رشته پاورلیفتینگ (برداشتن اجسام سنگین) قهرمان کشور شدم. پاورلیفتینگ از شاخه های رشته بدنسازی است. از آن سال به بعد در هر مسابقه ای شرکت می کردم، قهرمان شدم و در حال حاضر رکورد دار کشور هستم.

 در باره فراز و نشیب های ورزشی خود بگویید. در چه رشته ورزشی فعال هستید؟

با توجه به شرایط جسمی که به دلیل بیماری فلج اطفال در من ایجاد شد، نسبت به فعالیت در برخی رشته های ورزشی در سطح حرفه ای، محدودیت هایی برایم به وجود آمده بود. در ابتدا مدتی در رشته های رزمی شرکت می کردم، یکی از مربیان که از طلاب هم بود، دو سال با من این کار را ادامه داد. بعد از آن به سراغ رشته بوکس رفتم که در همان ابتدای کار گفتند که برای این رشته مناسب نیستم. از این رو به سراغ رشته بدنسازی رفتم و در این رشته توانستم موفق شوم.

  همانطور که گفتید در مسابقات کشوری سالها قهرمان بودید و رکورددار هستید، در عرصه بین المللی حضوری داشتید؟

علی رغم تمام موفقیت هایی که در سطح کشور به دست آوردم، به دلیل شرایط طلبگی و همچنین مالی، نتوانستم در مسابقات خارج از کشور شرکت کنم. دو بار به تیم ملی جانبازان و معلولین دعوت شدم، ولی به دلیل همین مشکلات اسم من خط خورد. در آن موقع در وزن ۶۰ کیلوگرم بودم.

در کشور ما پاورلیفتینگ یک رشته آزاد است و تمام هزینه های آن بر عهده خود افراد می باشد. در این عرصه با توجه به این که تعداد ورزشکاران با استعداد زیاد است، از این رو افراد کمی هستند که با تشخیص مربیان مورد حمایت قرار می گرفتند.

بعد از عدم پیشرفت در این عرصه، از آن مجموعه خارج شدم و با افراد سالم ،تمرین می کنم.  تا کنون بیش از ۶۰ قهرمانی دارم و مدال های آن را همچنان نگه داشتم.

در سال ۸۳ مربی رسمی فدراسیون بدنسازی و پرورش اندام جمهوری اسلامی ایران و در سال ۸۴ داور رسمی این فدراسیون شدم. در سال ۸۸ هم در عرصه مربی گری و داوری ارتقا داشتم.

از سال ۸۹ مربی باشگاه انتظار حوزه علمیه قم شدم و قبل از آن مربی مدرسه علمیه شهید آیت الله صدوقی بودم. باشگاه انتظار تا قبل از کرونا، در خیابان مدرس قم بود، ولی بعد از جمع شدن آن، تجهیزات آن به مسجد چهارده معصوم پردیسان، واقع در خیابان سبلان، کوچه ۱۲ منتقل شد که تنها باشگاه بدنسازی و آمادگی جسمانی خواهران و برادران طلبه با مدیریت بنده است.

اخیرا هم سرپرست هیئت بدنسازی و آمادگی جسمانی قم هستم.

  درباره کار مربی گری خود بگویید.

ما کار خود را از مدرسه شهید صدوقی و مدرسه معصومیه و باشگاه افق خیابان عمار یاسر که منسوب به حوزه بود شروع کردیم. طلاب را پذیرش می کنیم و شرایط باشگاه و پوشش ورزشکاران نیز بر اساس شأن حوزه است و امروز نیز تحت عنوان باشگاه سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی فعال است.

  در باره طلاب و استقبال آنها از این ورزش بگویید.

طلاب بیشتر  در عرصه علم آموزی و مطالعه و کلاس و درس هستند و اکثرا دارای مشکلات جسمی در ستون فقرات و گردن و زانو هستند و مجبورند هزینه ها و زمان های زیادی را صرف درمان در دوران جوانی خود کنند، این مسئله با ورزش کردن و آمادگی جسمانی قابل پیشگیری است.

طلاب وقتی به باشگاه من می آمدند، شرح حالشان را می پرسیدم و ذخیره می کردم و بعد از چند ماه که کار می کردند، دوباره شرح حالشان را می نوشتم و مقایسه می کردم. با بررسی اجمالی مشخص می شد که چقدر نسبت به گذشته پیشرفت داشته و مشکلات جسمی و حرکتی آنها بهبود یافته بود.

یکی از اساتید حوزه که به شرایط سالمی از نظر جسمی رسیده بود، می گفت که پیش از ورود به باشگاه حتی برداشتن ماژیک و نوشتن مطالب پای تابلو برایم مشکل بود. حضور او در جذب طلاب جوان در باشگاه ما اثرگذار بود. روزهای نخست خجالت می کشید که شاگردان او را ببینند ولی کار را ادامه داد.

من برای پایان نامه، تنها یک نفر را پیدا کردم که در عرصه ورزش حرفی برای گفتن داشته باشد و خیلی هم موافق بدنسازی نبود، ولی با نیم ساعتی که با ایشان صحبت کردم، ماجرا عوض شد  و استاد مشاور من شد.

  نگاه حوزه نسبت به رشته بدنسازی چطور است؟

امروز دیدگاه ها نسبت به بدنسازی در حوزه تغییر کرده و نگاه منفی که به دلیل شناخت ناکافی از بدنسازی و آمادگی جسمانی وجود داشت، با آگاهی های انجام شده، برطرف شده است. خدمات زیادی برای طلاب انجام شده است و بسیاری از آن استقبال می کنند. آمادگی جسمانی اهمیت زیادی دارد که لازم است همه افراد به این مهم اهتمام داشته باشند. در تمامی رشته های ورزشی مربی بدنسازی وجود دارد و نشان از اهمیت این رشته است.

متأسفانه برخی هنوز هم وقتی درباره بدنسازی گفته می شود، آن را با زیبایی اندام اشتباه می گیرند و حاشیه ها و مسائل مربوط به آن را بر نمی تابند.

 درباره موفقیت های طلاب در مسابقات بگویید.

بعد از دو سال فعالیت باشگاه انتظار و آماده سازی طلاب و فرزندان طلاب، در سال ۹۴ مربی تیم استان قم شدم و در مسابقات کشوری تیم ما که شاکله اصلی آن را طلاب و فرزندان آنها تشکیل می دادند، قهرمان شد. این مسئله در سال ۹۷ نیز تکرار شد و مجددا قهرمان کشور شدیم. زمان هایی که من مربی تیم قم می شوم، با توجه به شناختی که دارم، سعی می کنم تیم را از میان طلاب و فرزندان آنها جمع کنم و با توجه به استعدادهایی که در این قشر از جامعه وجود دارد، همیشه موفق بودم.

  حضور طلاب در این مسابقات چه تأثیری دارد؟

در مسابقاتی که شرکت می کنیم، کارهای تبلیغی و دینی خود را نیز انجام می دهیم. برای مثال، یکی از ورزشکارانی که با ما بود، حجت الاسلام صبوری بود. وقتی که ایشان با لباس وارد سالن مسابقات شد، افراد گمان کردند که یک روحانی است که قرار است سخنرانی کند یا نماز جماعت اقامه نماید. وقتی که لباس ها را در آورد و لباس ورزشی پوشید و با رکوردهای خود، قهرمان شد همه ورزشکاران او را تشویق کردند.

در مسابقات زمانی که وقت نماز می شود، به همراه دوستان خود، نماز جماعت می خوانیم و این خود اثر بسیاری در توجه به مسئله نماز اول وقت دارد.

یک بار در یکی از مسابقات در روز شهادت حضرت رقیه سلام الله علیها، موسیقی ورزشی گذاشته بودند که ما فوری مسئول مسابقات را نسبت به این مسئله آگاه کردیم و آنها نیز از این اتفاق ابراز تأسف کرده و موسیقی را قطع کردند. از نمونه های فعالیت های تبلیغی در زندگی ورزشی طلاب زیاد است.

در کارهای تبلیغی که در مناطق مرزی  انجام می دادم، وقتی متوجه می شدند ما ورزشکاریم، رفتار آنها با ما متفاوت می شد و گویی احساس قرابت بیشتری می کردند.

  برای آینده ورزشی و طلبگی خود چه برنامه ای دارید؟

زمانی دنبال این بودم که این ورزش را در عرصه جهانی دنبال کنم، ولی با توجه به دلایلی که گفتم، امکان نداشت، و حتی پدرم ابراز نگرانی می کرد که اگر دنبال ورزش بروم، ممکن است از درس حوزه عقب بیفتم یا حتی حوزه را رها کنم، ولی خدا را شکر امروز در جایی قرار دارم که هم در عرصه ورزش موفقیت های زیادی به دست آورده ام، هم در عرصه دروس حوزه لطمه ای وارد نشده است.

  اهمیت ورزش در میان طلاب و مسئولان حوزه چطور است، مسئولان چه کمکی می توانند بکنند؟

ما ده ها هزار طلبه داریم، ولی باشگاه ورزشی اختصاصی بدنسازی یا آمادگی جسمانی چند تا بیشتر نداریم. مسئولان می توانند حمایت معنوی کنند و از کسانی که در عرصه خدمت رسانی به ورزش طلاب هستند، حمایت های مادی هم داشته باشند. وقتی طلبه ای مشاهده کند دیگر طلاب و فضلای حوزه در این عرصه فعالند یا مسئولان حوزه نسبت به این عرصه اهتمام دارند، تشویق می شوند. بسیاری از طلاب هستند که ضمن علاقه به این ورزش، به دلیل شرایط حاکم در باشگاه های بدنسازی، از ادامه کار منصرف می شوند. خانواده ها نیز به دلیل حاشیه های موجود، نسبت به حضور فرزندان خود در این باشگاه ها نگران هستند، در حالی که اگر جایی باشد که شرایطی با شأن حوزه باشد، استقبال بیش از این خواهد شد.

* سخن آخر

من علاوه بر این که مشاوره ورزشی می دهم، به طلاب مشاوره حقوقی هم می دهم. اعتقاد من این است که با توجه به پیشرفته بودن دروس حوزه نسبت به دیگر مجامع علمی، در جاهایی که طلاب حضور دارند، موفقیت های بیشتری به دست می آورند و این مسئله ای است که باید مورد توجه مسئولان قرار گیرد. باید مردم نسبت به بدنسازی و آمادگی جسمانی آگاهی یابند و تفاوت آن را با زیبایی اندام و دیگر رشته ها بدانند.

گفت و گو: علیرضا سهلانی