به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، از آنجا که خانواده به عنوان اولین نظام اجتماعی بشریت از اهمیت و جایگاه مهمی برخوردار است، کتاب «فرهنگ خانواده» نوشته حجت الاسلام علی اکبر مظاهری با بررسی همه جانبۀ مسائل خانواده به تبیین بایدها و نبایدهای زندگی خانوادگی می پردازد؛ در شماره های مختلف بخشی از متن این کتاب با هدف ارتقای دانش مخاطبین در مدیریت هرچه بهتر خانواده ها منتشر می شود:

آغاز فصلی نو

اکنون دوران پس از عروسی است. فاخته‌های جداآشیانه، هم‌آشیانه شده‌اند. مرحلۀ انتخاب همسر و نیز دوران نامزدی، گذشته و فصلی نو سر رسیده و زندگی مشترک آغاز شده است. این مرحله، سومین مرحله از مراحل شش گانۀ زندگانی خانوادگی آدمیان است (مراحل ششگانه‌ای که در فصل پیشین بیان شد).

هر کدام از مراحل که طی شد و گذشت، دیگر نمی‌باید به پشت سر نگریست و آرزوی بازگشت به آن را در دل و ذهن پروراند، چون بازگشت و تجدید، نه ممکن است و نه مطلوب. در هر مرحله می‌باید کوشید که وظایف آن به بهترین شکل و به اندازۀ توان و امکان، انجام پذیرد؛ امّا پس از گذشتن آن، باید به مرحلۀ تازه پرداخت و توان خویش را مصروف ایفای وظایف ویژۀ آن نمود و نیز از آن، بهترین و بیش ترین بهره را برداشت و برای مراحل بعدی، توشه اندوخت.

نگریستن به مراحل گذشته، اگر با دیده‌ای مثبت‌نگر باشد و بتوان از گذشته‌ها پند و تجربه آموخت و از خاطره‌های گوارای آن لذّت برد و بر بهجت و طراوت روان و اندیشه و زندگی افزود، مطلوب است و نیکو؛ امّا اگر برای بررسی امکان بازگشت باشد و موجب حسرت و تأسّف و ندامت شود و باعث ملامت خویشتن گردد، نامطلوب است و ناروا. حسرت خوردن بر گذشته علاوه بر این‌ که هیچ ثمره‌ای ندارد، موجب اتلاف نیروی روانی و جسمانی می‌شود و لحظه‌های کنونی را تباه می‌کند و زندگی اکنونی را خراب می‌نماید.

بسیاری از مردمان؛ بلکه بیشتر ایشان، اگر با دیدۀ ایده‌آل‌طلبی و عدم قناعت به داشته‌های خویش، به گذشته نگاه کنند، دچار حسرت و ندامت می‌شوند و این حالت چندان استمرار می‌یابد و گسترده می‌شود تا که همۀ قلمرو زندگانی‌شان را فرا گیرد و آن را تباه کند. امروز را در حسرت دیروز تباه می‌کنند و فردا را در حسرت امروز و این روند نامعقول، تا پایان عمر ادامه می‌یابد و با افسوس و احساس زیان، از این جهان می‌روند. حال آن که شرط خردمندی و ایمانداری، این است که از لحظه لحظۀ همۀ مراحل و دوران‌های عمرمان، بهره جوییم و خداوند را بر نعمت‌هایش که در هر زمان عطامان فرموده و می‌فرماید، سپاسگزار باشیم.

بنابر این، آنچه مطلوب و معقول و ممکن است آن است که در هر مرحله از مراحل زندگی خانوادگی، به قدر فهم و دانش و توان خویش تلاش کنیم و به هرچه نصیبمان شد، قانع شویم و خدا را بر نعمت‌هایش شکر گزاریم و در مرحلۀ بعدی، بر گذشته حسرت نخوریم و دیگر «ای کاش» نگوییم و پشیمانی و عدم قناعت را از خویش برانیم و به دیگران و داشته‌هاشان ننگریم و خودمان و داشته‌هامان را با آنان مقایسه نکنیم.