به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، متن پیام تسلیت  حجت الاسلام والمسلمین علی بهجت  از اساتید حوزه علمیه، در پی ارتحال علامه حسن زاده آملی به این شرح است:

اِنّا لِلهِ وَ اِنّا إلَیهِ راجِعون
«إذا مات العالم ثلم فی الاسلام ثلمة لایسدّها شیء» 

با تسلیت به حضرت بقیّةالله(ارواحنافداه)، عظّم الله اجورنا و اجورکم

عروج ملکوتی استاد بزرگوار، علامه ذوفنون، آیت‌الله معظم، آقای حاج شیخ حسن حسن‎زاده آملی(اعلی‌الله مقامه الشریف)، ضایعه بزرگی به جامعه علمی و الهی شیعه، بلکه به اسلام وارد نمود.

حضرت ایشان که فردی خودساخته بود، با کمترین امکانات مادی و فردی، با تلاش خستگی‎ناپذیر و پشتکار فراوان و نیز استفاده از محضر باقی‌مانده اساتید بزرگ در رشته‌های گوناگونِ علم و ادب، به کمال هر علم دست یافت و ممتاز گردید؛ آن‎چنان که تبدیل به فردی منحصربه‎فرد در فنون متعدد شد و در جامعیت علوم ظاهری و الهی و حوزوی و معقول و منقول، بی‎نظیر گردید؛ تا آنجا که در عصر معاصر، مانندش در عالم اسلام و در میان همه انسان‎ها یافت نمی‌شد.

او در سنین بالا هم هنوز شیفتگی و تشنگی طلب علم را با خود داشت و در طلب علمی جدید، با جدیت همچون یک جوان در جوشش بود و زانو می‌زد.

در سال‌های ١٣۵٠ بود که با سرانگشتان، بیش از پانزده رشته علمی را که استاد در آن‎ها تسلط بالایی داشت، شمارش کردیم، اما او باز هم بر آن‎ها می‌افزود.

ایشان با آن‌همه استغراقش در علوم گوناگون، درد سلوک و وصول و بهره‌گیری از جانش را که از همان جوانی در عمق وجودش داشت، با آتش عشق و اشک و آهِ سلوک و سهر و زاری نیمه ‎شب سوزانده و دگرگون کرده و با تأدب به آداب شرع، درهای معرفت و علم و عمل را گشوده و متأدب گردیده بود؛ تا آنجا که پیش از رسیدن به استاد کامل عرفانش، خود طی طریق کرده و با عمل به معارف و توسل و آه و سوز و سلوک، به آمادگی بالایی دست یافته بود.

او قبل از بلوغ اربعین عمر پربرکتش، به اساتید بزرگ عروج هم دست یافت و گمشده‌اش را یافت و پنهان از هم‎درسان، به درد خود و درمانش رسید و تا توانست، به هر دو بال علم و معرفت و عمل مجهز گردید و از زمین و زمان اوج گرفت و الهی شد.

بنده خود هجده سال، همراه با چند نفر از خواص، با زانو زدن در محضرش که هر روزه چند بار (خصوصی و عمومی) و نیز در تعطیلات استمرار داشت، خُلق و خوی کم‌نظیری را که متخلق به آن بود، شاهد بودم و کوتاهی ندیدم.

ایشان شوق فراوانی داشت تا آنچه را که یافته بود، با ادبیات و قلم روانش در دسترس همه عشاق قرار دهد و همگان را نیز عاشق کند. حضرتش با آن‎که سال‌های متمادی با کسالت و آلام، از دسترس خواص هم دور بود، خود برکتی بر اهل زمین بود و فقدانش ضایعه بزرگی است.

از شمار دو چشم یک تن کم              وز شمار خِرد هزاران بیش

سال‎های سال، ایام و روزگار باید برای پیدایش چنین فرد جامعی بگذرد، تا آیا نمونه‌اش پدید آید؛ هیهات أن یأتی الزمان بمثله. به امید آن‌روز.

این مصیبت بزرگ را به همه خواص و اصحاب سِرّش و شاگردان و عشاق، و بیت معظم و سایر وابستگان و ارادتمندان تسلیت می‎گویم و از خداوند بزرگ، صبر جمیل برایشان خواهانم. ابتلای ممتد و مکرر به بلای جدید، از درک حضور در مراسم محروممان کرد؛ اجر همه را مسئلت دارم.

مشهد مقدس

اقل تلامذة الاستاذ قدس سره

علی بهجت