به گزارش خبرگزاری حوزه از اردبیل، پریسا دینداری، متولد سال ۱۳۷۰ و اهل استان اردبیل است که اکنون در روستای مغوان شهرستان گرمی، در کنار همسرش حجت الاسلام طاها عطایی، امام این روستا، به عنوان شریکة الامام مشغول فعالیت و خدمت رسانی است.
او حدود یک سال است که در کنار همسرش در این روستا که امکانات چندانی نیز ندارد، ساکن است و وجود ۳ فرزند ۸ ساله، ۴ ساله و ۴ ماهه‌اش موجب نشد از قبول چنین مسئولیتی شانه خالی کند.
این بانوی تلاشگر در تیرماه سال جاری و در اردوی توانمندسازی شریکة الامام در تبریز تحت تأثیر مباحث این سفر قرار می‌گیرد تا جایی که علی رغم شرایط نامناسب خود به دلیل بارداری، عزم خود را برای پیوستن به این طرح جزم می‌کند و از همان زمان فعالیت خود را آغاز می‌کند.
او بر ترس و تصور خود از سختی کار و اینکه نتواند در کنار خانه‌داری به خوبی از پس این مسئولیت برآید غلبه کرد و حالا با همراه کردن بانوان روستا با خود، انجام این کار به حدی برایش ساده، شیرین و لذت بخش شده که سعی دارد گام‌های بلندتری را در جهت خدمت‌رسانی به مردم و حل مشکلات اهالی روستا بردارد.
او با برقراری ارتباط با بانوان روستا توانست در این مدت کوتاه فعالیت خود، به چند کار در سطح روستا بپردازد که در این میان خوش‌رویی او در ارتباط گیری و جذب افراد بسیار مؤثر بوده است.
ارتباط گیری با بانوان روستا و جلب اعتماد آن‌ها مهمترین اقدامی بود که توسط او انجام گرفته است و پس از شکل‌گیری این رابطه توانست آن‌ها را به کارهای دسته جمعی دعوت و جذب نماید.
خانم دینداری در ماه محرم امسال اقدام به برگزاری چله دسته جمعی زیارت عاشورا در منزل شخصی خود کرد و بانوان روستا را برای شرکت در این مراسم دعوت نمود.
او این مراسم را در اوج سادگی و به دور از تشریفات و با پذیرایی مختصر برگزار کرد تا برگزاری چنین مراسماتی در منازل هریک از اهالی روستا را ممکن کند.
این مراسم در ابتدا با حضور ۳ نفر از بانوان روستا آغاز شد؛ اما به مرور و در روزهای بعدی به تعداد شرکت کنندگان افزوده شد تا جایی‌که در روزهای پایانی این مراسم حدود ۲۵ نفر از بانوان در آن شرکت داشتند.
با شرایطی که خانم دینداری این مراسم را برگزار کرد بسیاری از بانوان حتی افراد کم‌درآمد توانستند در منازل خود چنین برنامه‌هایی را برگزار کنند تاجایی‌که ۱۸ روز از این مراسم در منازل دیگر اهالی روستا به صورت چرخشی برگزار شد.
آن‌ها پس از اینکه چله اول خود را در اواسط ماه صفر به اتمام رساندند، چله دوم را همزمان با بازگشایی مساجد در این مکان آغاز کردند که این‌کار در جذب بانوان به مسجد نیز مؤثر بوده است.
یکی از کمترین و در عین حال مهمترین اثرات این چله‌ها، یادگیری زیارت عاشورا توسط افراد کم سواد روستا بوده که اکنون خودشان نیز به این مسئله اذعان دارند.
او برقراری ارتباط با بانوان را ابتدا از کوچه‌های روستا آغاز کرد، سپس آن‌ها را به خانه خود دعوت و پس از آن نیز به صورت دسته جمعی به دیدار دیگر اهالی روستا رفتند و در پایان نیز توانست آن‌ها را به مسجد جذب کند و حالا دیگر در این مکان گرد یکدگیر جمع می‌شوند.
این بانوی فعال معتقد است در هرکاری ابتدا باید خود پیش قدم شویم تا سایرین نیز از اقدام ما الگو بگیرند به همین دلیل تصمیم به پخت آش نذری برای کودکان روستا در روز اربعین گرفت و از بانوان روستا تقاضا کرد که فقط او را برای انجام این‌کار یاری کنند؛ اما این بانوان برای مشارکت در هزینه‌های پخت آش اعلام آمادگی کردند و خواستند آن‌ها نیز در این نذری سهیم باشند که با مشارکت اهالی روستا دیگ کوچک آش تبدیل به دو دیگ بزرگ شد و این نذری میان تمامی ساکنین روستا توزیع شد.
او تاکنون تنها با همراهی بانوان روستا و جمع آوری مبلغ از اهالی و بدون حمایت خیرین و ارگان‌ها به فعالیت‌های مختلف پرداخته و اکنون درصدد است با تعداد زیادی از بانوان روستا، یک هسته مرکزی تشکیل دهد و به مرور وارد حل مسائل روستا شوند.
این بانوی پرتلاش البته در ابتدای فعالیت خود، با کنایه و حرف هایی از جانب برخی از اهالی روستا مواجه شد اما در برابر تمامی آن‌ها مقاومت کرد و با صبوری خود توانست در مدت کوتاهی اهالی روستا را مجاب به همراهی با خود کند که در این میان صبوری او تأثیر بسزایی در این اتفاق داشته است.
او برای شروع فعالیت خود با تمامی قشرها مدارا کرد و برای همدل و هم‌قدم کردن افراد با خود، هیچ حصار و مرزی تعیین نکرد، بلکه جذب افراد را در ابتدا از همان بانوان بدحجابی که امیدی به تغییر کردنشان نبود، آغاز کرد.
این بانو اکنون به اتفاق بانوان روستا به عیادت از بیماران و نیازمندان روستا می‌روند و با مشارکت یکدیگر به حل مشکلات این افراد اقدام می‌کنند.
حالا یکی از دغدغه‌های اصلی خانم دینداری این است که در آینده‌ای نزدیک بتواند شرایطی مهیا کند که کارگاه قالی بافی تعطیل شده در روستا مجددا راه اندازی شود و کارگاه خیاطی روستا نیز گسترده‌تر شود تا افرادی بتوانند از کنار این کارگاه نان شب خود را تأمین کنند.
او در این راستا با همسر خود حجت الاسلام عطایی پیگیر دریافت وام و فراهم کردن مقدمات لازم جهت راه اندازی مجدد این کارگاه است تا به‌وسیله آن برای تعدادی از نیازمندان روستا اشتغالزایی شود.
انتهای پیام/
نظر شما