خبرگزاری حوزه | گسترش فضای مجازی در کنار همه محسناتی که داشته است، منجر به بروز برخی آسیب‌هایی گشته که امتیازات آن را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد؛ از جمله این آسیب‌ها می‌توان به فراهم کردن شرایط آسان و بدون هزینه برای کسانی که شهوت موضع‌گیری دارند اشاره کرد.

نمونه‌های زیادی برای اثبات شهوت موضع‌گیری که -حقیقتا نوعی بیماری محسوب می‌شود- وجود دارد که به مواردی از آن‌ها اشاره می‌کنیم؛

مواجهه با ماجرای گوهر عشقی که رسانه‌های خارجی هم مانور زیادی روی این قضیه دادند، نمونه‌ای از بروز این بیماری محسوب می‌شود؛ گفتنی است که در این گونه حوادث کسانی که زبده‌تر و کارکشته‌تر هستند، از این بیماری دیگران سوءاستفاده کرده و آن‌ها را به عنوان پیاده نظام خود به حرکت درمی‌آورند؛ به عنوان نمونه در همین ماجرای گوهر عشقی، علی. ع کارمند سابق شبکه سلطنتی انگلیس، به جهت تحریک این دسته از افراد برای واکنش به این موضوع، با انتشار عکس مضروب گوهر عشقی در پستی نوشته بود: «موضوع من سکوت بخش دیگر جامعه به این عکس است، عمداً این نوشته را با تأخیر منتشر کردم چون منتظر و امیدوار بودم تا بسیاری از کسانی که به عدالت‌خواهی و حق‌خواهی شأن باور دارم چیزی بگویند و هیچ نگفتند. حالا سوال من این است که چگونه می‌توان نسبت به این عکس بی‌تفاوت بود و همچنان خود را معتقد به انقلاب، به فرهنگ شیعه، به فرهنگ ایران، یا همه به کنار معتقد به حداقل انسانیت دانست؟»

البته لازم به ذکر است در این مورد با روشنگری به موقع رسانه ملی، تیر این افراد به سنگ خورده و نتوانستند آن گونه که می‌خواستند مشکل آفرینی کنند.

رد پای این بیماری واگیردار را در موارد دیگری نظیر پیشنهاد قوه قضائیه مبنی بر تغییر مجازات برخی محکومین، حذف ارز ترجیحی، انتصابات صورت گرفته در دولت، معرفی کابینه و… نیز می‌توان مشاهده کرد.

اما جای امیدواری است که این بیماری قابلیت درمان داشته و می‌توان خود را از چنگال این بیماری نجات داد؛ بدین منظور از بیانات حکیم الهی کمک می‌گیرم:

«انسان نمی‌تواند به این زودی از شرّ خودش- که از شرّ شیطان بالاتر است- فارغ بشود. لکن می‌تواند قلم خودش را کنار بگذارد؛ می‌تواند زبان خودش را کنار بگذارد؛ می‌تواند قبل از اینکه می‌خواهد صحبت بکند، ببیند که روی چه مبادی صحبت می‌کند، چه مبادی او را وادار کرده است به اینکه صحبت بکند. این مسئله‌ای است که عمومی است، در همه جاست؛ هر کاری صادر بشود از خودم این خوب است! میزان من هستم هر کاری از من صادر بشود، چون میزان من هستم خوب است! و هر کاری از رقیب من حاصل بشود بد است، برای اینکه رقیب من است! هر چه هم خوب باشد کار خوبِ رقیب، بد است؛ و کار بد من خوب! این یک مساله و یک بیماری است در انسان که معالجه او را با زحمت می‌شود کرد. و باید انسان پیش اشخاصی که می‌توانند معالجه کنند خودش را معالجه کند. پیش اطبای_روح برود و خودش را معالجه کند. قبل از اینکه دست به قلم بزند و قبل از اینکه زبان باز کند، توجه به حال خودش بکند، و توجه به مسائل سیاسی، اجتماعی، اموری که الآن ما مبتلا به آن هستیم، ببیند که آیا این صحبت در سطح کشور یک تشنجی ایجاد می‌کند؟ چماق ایجاد می‌کند، یا آرامش ایجاد می‌کند؟»

امام خمینی (ره)؛ ۰۴ اسفند ۱۳۵۹

محمد چراغی