حجت الاسلام و المسلمین محمد ملک زاده در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری حوزهضمن تبریک فرارسیدن سیزدهم رجب، سالروز ولادت باسعادت امیرالمؤمنین (ع) ابراز داشت: یکی از محورهای اصلی در سیره و سبک زندگی و به خصوص حکومتداری امام علی (ع)، خدمت به مردم و کاستن از حجم مشکلات آن هاست، کما این که ایشان، حکومت را فرصتی مناسب به منظور خدمت به بندگان خدا توصیف می‌کنند.

وی افزود: مولی الموحدین علی (ع) به خصوص در بیانات خویش و نامه‌هایشان به کارگزاران حکومتی تأکید می‌فرمایند که به پست و مقام به عنوان طعمه و وسیله‌ای برای کسب ثروت و قدرت نمایی نگاه نکنند، بلکه آن را امانتی بدانند که به آنها داده شده تا به این وسیله به دین خدا و بندگان او خدمت کنند.

عضو انجمن مطالعات سیاسی حوزه علمیه قم همچنین گفت: حضرت امیر (ع) در همان روزهای نخست خلافت بر مسلمین در بیانی خطاب به مردم فرمودند آگاه باشید امروز که من حاکمیت را پذیرفته ام همه دارایی ام، این مرکب و لباس‌های تنم و این قنبر، غلام من است که دستیار و کمک حالم است و آن روزی که حکومت را رها کرده، یا از طریق شهادت یا مرگ طبیعی و یا عوامل دیگر از بین شما می‌روم، اگر بیش از این، ثروتی در دوران حاکمیت بدست آورده باشم، نقل به این مضمون می‌فرمایند که بدانید در حق شما خیانت کرده ام.

وی ادامه داد: حضرت در اوج ساده زیستی و شفافیت در برابر مردم، در مقابل گردن کشان و سو استفاده کنندگان از بیت المال مسلمین، بسیار حساس و قاطع بودند تا آن جا حتی برخی از صحابه پیامبر که در روزگار پس از رسول الله (ص) به ثروتی غیرمنطقی دست یافته بودند، از این قاطعیت حضرت ناراحت شده و در شمار مخالفان و دشمنان امیرالمؤمنین (ع) قرار گرفتند

این استاد حوزه و دانشگاه همچنین خاطرنشان کرد: امام علی (ع) نه در حرف بلکه در مقام عمل با مردم و توده‌های فقیر و زحمتکش همدردی داشتند، تا آن جا که خود در ردیف فقرا زندگی کرده و می‌فرمودند: "آیا دلم به این خوش باشد که به من امیرالمومنین بگویند اما در سختی‌ها و رنج و تلخی‌های زندگی با مردم شریک نباشم!؟ … اگر بخواهم می‌توانم و این امکان را دارم که از بهترین غذاها، لباس‌ها، بهترین مسکن برای خود استفاده کنم و لیکن دور است از ساحت حکومت و حاکمان اسلامی که در زمان تصدی مسئولیت، از فرصت حکومت برای تمتعات دنیوی، لذت جویی ها و کام یابی ها بهره ببرند. من چگونه با شکم سیر خوابیده، از غذاهای لذیذ استفاده کنم و از امکانات بهره ببرم و حال آن که شاید در یکی از دورافتاده‌ترین نقاط تحت حاکمیت من، کسی یا کسانی باشند که شب، گرسنه سر بر بالین بگذارند…"