به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، حجت‌الاسلام سید مرتضی موسوی، نویسنده و پژوهشگر حوزه جمعیت در یادداشتی با عنوان «عقیم کننده ای به نام «فمینیسم» آورده است:
آیا ممکن است عالم عارف به زمانه ای وجود داشته باشد که در هنگام تهاجم لوابس فمینیسم، فراموش کند جنبش زنان که برای تساوی حقوق مرد و زن، گریبان چاک می‌دهد، ریشه در مرداب متعفن خداگریزی دارد؟ کدام مدافع مرزهای اعتقادی مردم می تواند از نفوذ اومانیسم و مادی گرایی در عمق رفتار عملی مردم بی خبر باشد و سر را در برف تحقیقات خنثی فرو برده و به غارتگران فرهنگی اجازه شبیخون به سرمایه های اعتقادی مردم بدهد؟ متأسفانه میزان تخدیر کنندگی فمینیسم آن چنان زیاد است که لازم نیست آگاهانه آن را به یکباره سر بکشی؛ بلکه کافی است اقیانوس اعتقادات اصیل خود را به یمی از فردگرایی و شرک پنهان اصالت لذت فمینیسم آمیخته باشی تا به سکری طولانی مدت مبتلا شوی. سکری که می تواند برای برگشت به اصالتهای مردانگی و زنانگی و جبران خسارت بی فرزندی یا کم فرزندی، بسیار فرصت سوز باشد.
بگذارید واضحتر بگوییم: بخشی از تفکرات فمینیستی، از دوربین رصدگر ما به زیرکی گذر کرد و بخشی از مرزبانان خواب آلوده ما را اسیر و عمله توجیه گری آموزه های دینی به نفع اهداف فمینیسم کرد.
فمینیسم حتی در عمق بسیاری از خانواده های مذهبی بذر التقاط افکند و حالا دارد یکی از ثمره های عملی خود را که بی میلی به فرزند باشد را به خسارت خشکانیدن اصلاب ما از ثمره نسل صالح، برداشت می‌کند. فمینیسم چه حساب شده و چه هوشمندانه و به ظاهر دلسوزانه طراحی شد که حق تکوینی و میل فطری زن برای مادر شدن را از او گرفت و او را به سراب حب الشهوات من الشغل و التحصیل و البدن و ... دلخوش کرد و حتی خیل زیادی از مردان را بدون اینکه بخواهند و متوجه باشند نیز مطیع خود ساخت!. تا دیرتر نشده باید جنبید و غربال اندیشه را برای زدایش ناسره‌های فمینیستی از باورهای اصیل فکری و اعتقادی اسلام به حرکت در آورد و در برابر امواج آن که نابودگر نسل توحیدی است، سدی مستحکم بنیان ساخت.
باید قلم های نوک تیز برای یک جهاد نوشتاری مستمر و اثربخش به حرکت در آیند و به همگان این خطرات را فریاد کنند که:
۱. وقتی به بالا رفتن هرچه بیشتر آمار تحصیلات عالیه زنان افتخار شود، دیگر به هشدار چشمان بیدار نسبت به «علم لاینفع» توجهی نمی‌شود و صدای بلند زنگ خطر نسبت به خواب غفلت، خفه می شود.
۲. وقتی در مسابقه زنان برای خروج از خانه جایزه تعیین شود، به حضور فعال و مسئولانه یک مادر در خانه برای تربیت روحی و بدنی فرزند، توجهی نمی‌شود.
۳. وقتی تصاحب فرصت های شغلی مردانه توسط مادران بالقوه، با خروج اضطراری و موقتی حضرت زهرا(س) از خانه، قیاس مع الفارق می شود، دیگر زمان خالی برای تولد و تربیت فرزندانی حسنی خُلق و حسینی سرشت باقی نمی ماند.
۴. وقتی ارزش آزادی یک زن در بیکاری رحم او از فرزندآوری جلوه کند، آنگاه دیدگاه «سیمون دوبوار» در برده دانستن یک مادر بخاطرتولید مثل، عملا تأیید می شود.
۶. وقتی که شاغل شدن غیرضروری یک زن به یک ضرورت کاذب اجتماعی تبدیل می شود، زورق پر از عطوفت و آرامش‌بخش دستهای مادرانه‌اش باید به چرخاندن چرخه زندگی مصرف گرا، تغییر کاربری داده و امواج دریای احساسات مادرانه برای غیر اهلش به تلاطم افتد.
۷. وقتی که ...
و اینگونه است که جلوگیری کننده‌ای قوی به نام فمینیسم، هم مردان و هم زنان را عقیم می کند!
۳۱۳/۱۷
