به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام سید عباس سیدنژاد، دبیر ستاد راهبری عفاف و حجاب حوزه های علمیه در جمع برخی از فعالان این حوزه به ایراد سخن پرداخت که مشروح آن بدین شرح است:
امروزه حضور فیزیکی در جامعه و گاهی فقط قدم زدن در خیابان، ساده ترین، هنرمندانه ترین و اثرگذار ترین شیوه امر به معروف و نهی از منکر است.
شاید فکر کنیم برای امر به معروف و نهی از منکر نیاز است دوره های مختلف ببینیم، گشت ارشاد باشد، تذکر لسانی بدهیم و یا نیاز است حمایت های مالی و معنوی بشویم یا اینکه طرح بنویسیم و ایده پردازی کنیم؛ اگر چه همه اینها خوب و لازم است ولی چه بسا بسیاری از این طرح ها و ایده ها و روش ها پاسخگوی نیاز جامعه یا مورد علاقه اکثریت جامعه نباشد ولی چیزی که می شود با قاطعیت روی آن برنامه ریزی کرد و آثار معنوی آن را در جامعه دید، اصل حضور در اجتماعات است.
متاسفانه در سال های اخیر جامعه دینی به دلیل غلبه فضای غیر دینی و معنوی در برخی از سینماها، تفریح گاه ها و مراکز تجاری، با خانواده به آنجا نمی روند و توجیهشان این است که آنجا دیگر سالم نیست و جای ماها نیست و دل می بندند به برخی از مراکز خاص و محدود که به نوعی برای این جمع تخصیص داده شده است. نام جایی را نمی برم ولی همه ما دانیم که مذهبی ها برای تفریح بیشتر به یک پارک‌خاصی‌می روند یا به فلان سینما و ... این کار بسیار غلط و نادرست است.
امروزه بزرگترین وظیفه دینی ما، حضور فیزیکی در همه مراکز است. حتی برای چند دقیقه قدم زدن یا خرید یک چیز معمولی.
امروز در تهران جامعه گسترده ای از زنان محجبه هستند ولی وقتی کسی در چند خیابان تهران قدم می‌زند، احساس می‌کند حتی یک چادری یا محجبه در این محله وجود ندارد. آیا اینگونه است؟ قطعا خیر، دلیل این برداشت نادرست عدم حضور فیزیکی است.
ممکن است آقای مذهبی و یا خانم محجبه ای توجیه کند که ما بیکار و علاف نیستیم که خیابان گردی کنیم.
در پاسخ به این عزیزان باید بگوییم همانطور که حضور فیزیکی ما در راهپیمایی بیست و دوم بهمن یا روز قدس ضروری و واجب است، حضور فیزیکی ما در شهر جمهوری اسلامی نیز واجب است.
ما با عدم حضورمان، در حال از دست دادن تمام عرصه ها هستیم و این خطرناک است؛ چراکه در آینده فرزندان ما در همین محیط باید رشد و زندگی کنند.
اجتماعات اخیر جامعه دینی در پویش مردمی سرود سلام فرمانده نشان داد که چقدر فرزندان ما به این اجتماعات نیاز دارند.
از بس حضور فیزیکی ما در جامعه کم شده، امروز عده ای جامعه دینی را اقلیت می دانند در حالی که اینگونه نیست.
یکی از مهمترین آثار حضور فیزیکی جامعه دینی در مراکز جمعی شهر ، پیوند اجتماعی به سایر اقشار است، همین روابط معمولی در مترو، اتوبوس، مراکز خرید و پیاده روی در پارک ها و مراکز تفریحی، باعث ارتباطات و گفتگوهایی روزمره و معمولی می شود که این خود عامل اصلی نزدیکی و وحدت زندگی اجتماعی اقشار مختلف جامعه است.
