حجت الاسلام و المسلمین مسعود آذربایجانی در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری حوزه، با اشاره به این که یکی از معضلات و بیماری های فرهنگی در جامعه ما، حواله دادن مشکلات به سایرین و به نوعی از زیر بار مسئولیت شانه خالی کردن است، اظهار داشت: در روان شناسی اجتماعی قاعده ای داریم مبنی بر این که وقتی مسئولیت ها متوجه افراد زیادی می شود، شاید آن احساس مسئولیت به جهت توزیع این مساله در بین افراد شکل نگیرد و حال آن که به عنوان مثال وقتی در یک خانواده تنها یک فرزند وجود داشته باشد و او مسئول خرید و تهیه نان باشد، طبعاً او آن احساس مسئولیت را درباره این کار در وجودش دارد، اما اگر سه فرزند وجود داشته باشد این توزیع مسئولیت باعث می شود که هیچ کدام از آن سه نفر آن طور که باید و شاید چنین احساس مسئولیتی پیدا نکنند.
وی افزود: در خصوص مسایل و مشکلات جامعه نیز همه فکر می کنند که این مباحث بین مسئولان پخش است و لذا کمتر کسی متوجه خود می شود و این مسئله باعث روی زمین ماندن امور مهم و دارای اولویت می گردد و حال آن که ما در تعالیم دینی برعکس این وضعیت، چیزی داریم به عنوان واجب کفایی، یعنی این که مسئولیت های اجتماعی روی شانه تک تک افراد به خصوص مسئولان و متولیان امور است.
این محقق و پژوهشگر حوزوی همچنین گفت: بر این اساس، اگر معضلی مثل فقر و یا مسایل مربوط به عفت و اخلاق جامعه، همچنین معضلات و آسیب های اجتماعی مطرح می شود، بارش به دوش همه است و همه باید به سهم خود در این باره احساس مسئولیت کنند، چرا که ما در آموزه‌های دینی با عباراتی از این دست برخورد می کنیم که؛ "کلکم راع و کلکم مسئول".
وی خاطرنشان کرد: اگر همه نسبت به مسایل و مشکلات جامعه به خصوص در ساحت امور فرهنگی، احساس مسئولیت داشته باشیم، خودمان در حیطه اختیاراتمان کارهای مورد نظر را انجام می دهیم، کما این که مثلاً در بحث حفظ محیط زیست خودمان قبل از هر کس دیگری مراقب هستیم که در کوچه و خیابان زباله نریزیم و اگر زباله ای هم مشاهده کردیم آن را برداشته و در سطل زباله می اندازیم.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، بیان داشت: ما برای تغییرات باید از خودمان شروع کنیم تا این که این مساله باعث فرهنگ سازی در کلیت جامعه شود، ضمن آن که بدین طریق می توان در مسیر نظارت عمومی و احیای فریضه امر به معروف و نهی از منکر گام برداشت.
وی افزود: از سویی وقتی مسئولیت را متوجه تک تک افراد بدانیم می فهمیم که نباید بی تفاوت و بی خیال باشیم، بلکه هر کسی بر اساس آگاهی و شناخت و احساس مسئولیت باید رفتار کند. مشکل و ضعف و نقصی هم اگر می بینیم باید تذکر بدهیم تا زمینه رشد و هدایت جامعه و گذر از مشکلات فراهم شود.
