مرحوم دکتر مهدوی دامغانی پیش‌از انقلاب رییس کانون سردفتران اسناد رسمی بود و بعداز انقلاب هم که محاکمه و البته تبرئه شد، مدعی ایشان نه مرحوم آیةالله منتظری بلکه مرحوم سیداسدالله لاجوردی دادستان انقلاب تهران بود که او را به اتهام "‌تبلیغ اسلام آریامهری در دانشگاه مادرید در طول سال‌های 1352 تا 1355" و "‌دعوت نکردن سردفتران به اعتصاب در جریان انقلاب طی سال‌های 1356 و 57" بازداشت نمود و به محکمه کشاند. جلسه محاکمۀ مرحوم دکتر مهدوی دامغانی از همه حیث با دیگران متفاوت بود، چون با ادبیات فقهی آشنا و به مراتب فضیلت و چیرگی در ادبیات شهرت داشت. از این‌رو هرچه سیداسدالله لاجوردی علیه او اتهامات شِداد و غلاظ نوشته و می‌خواست بر او سخت بگیرد، مرحوم آیةالله محمدی گیلانی رییس دادگاه اما با او هم‌آوا نمی‌شد و در نهایت تحت تأثیر دفاعیات استاد قرار گرفت و رأی بر برائتش داد. دکتر مهدوی دامغانی در بخشی از گزارش مبسوط و خواندنی جلسۀ دادگاه خود آورده است: «برای این‌که در خدمت دولت نباشم و امر مرحوم والدم را اطاعت کنم، حرفۀ سردفتری را انتخاب کردم که شغلی آزاد است و سوابق تدریسی بنده هم در دانشگاه‌ها براساس پرونده‌ای که این ادّعانامه بر مبنای آن صادر شده است، معلوم است. خودم، خودم را می‌شناسم و خدا می‌داند در انجام وظایف شغلی و اداری همواره پای‌بند اصول شرعی و اخلاقی و قانونی بوده‌ام و بحمدالله هیچ‌گاه مال کسی را نخورده‌ام و عِرض کسی را نبرده‌ام و در همۀ این موارد و دعاوی که در ادّعانامه مذکور است، ذکری از این‌که این بنده خدای ناکرده خیانتی و ستمی و ابطال حقّی کرده باشم، نیست و حدّاکثر جرم ادعایی علیه من‌بنده این است که به علت قصور در پیوستن به صفوف انقلاب، خود را از آن افتخار محروم کرده‌ام. خدا می‌داند جناب آقای محمدی‌گیلانی اشک‌هایش ریزان شده بود و چندبار به من احسنت، احسنت فرمود و یاد خیری هم از مرحوم والدم کرد.» دکتر مهدوی چندی پس‌از آن اجازۀ خروج از ایران را هم گرفت و به آمریکا رفت و در معتبرترین دانشگاه‌ها –هاروارد و پنسیلوانیا- در مقطع دکتری و پسا‌دکتری به تدریس پرداخت و تألیفات ارزشمندی نیز از خود به یادگار گذاشت. او در آن‌جا هم، زیستی مذهبی داشت. چندان‌که روز خود را با سلام به سمت بارگاه امام رضا علیه‌السلام آغاز می‌کرد و همواره آرزو داشت به ایران بازگردد و در مشهد دفن شود.

البته استاد دامغانی از حق حضرت صدیقه طاهره (س) در مقابل نظریه آیت الله منتظری دفاع کرده بودند . ایشان می نویسند : وقتي كه براي صدور نامه‌ ممنوعيت از خروج از ايران به آقاي سيدعلي‌اصغر ناظم‌زاده مراجعه كردم كه متصدي آن اقدام بودند (به شرحي كه در مقاله‌ مربوط به مرحوم آيت‌الله مهدوي‌كني رحمه‌الله عليه نوشته‌ام)، آقاي ناظم‌زاده باز مسأله حرفهاي مرا در كلاس درس راجع به فدك و اينكه به مرحوم آقاي منتظري «اهانت» كرده‌ام(!!)، به رخ من‌بنده كشيد و فرمايشاتي كه مجبور شدم به ايشان بگويم: «اي سيّد محترم ذريّه زهراي اطهر، از اينكه من ‌بنده از حق مسلّم جدّه‌ بزرگوارت دفاع كرده‌ام، مرا سرزنش مي‌كني؟!» و آقاي ناظم‌زاده سكوت كرد.

پیشنهاد خوبی است