به گزارش خبرگزاری حوزه از تهران، استاد علی اکبر رشاد، در پی حوادث اخیر کشور پیامی خطاب به سیاسیون، روحانیون، اساتید حوزه و دانشگاه، و جوانان انقلابی صادر کرد.
متن پیام به این شرح است:
بسم الله الرّحمن الرّحیم.
إنّا لِلّه و إنّا إلیه راجعون
۱ـ «حادثه‌ی تلخ» درگذشت یک بانوی جوان بر اثر ایست قلبی در پایگاه پلیس، «عواطف آحاد جامعه‌ی ما» را عمیقا متاثر ساخت، و بی‌شک باید این ماجرا «با دقت و سرعت»، بررسی و حقیقت امر روشن گردد، و در «صورت احراز قصور یا تقصیر»، ضمن اعلام صریح و اعلان سریع، «طبق قانون و شرع» با عامل یا عاملان این حادثه «برخورد قاطع» صورت بپذیرد.
۲ـ در پی این واقعه، در خلال چند روز اخیر، از سوی برخی «اشخاص»، «گروه‌های اجتماعی»، «جناح‌های سیاسی»، «جریانهای معاند» و «دولت‌های متخاصم» رفتارهایی بروز کرد که «محل تامّل» جدی، و «درخور تذکّر» و «مایه‌ی اعتبار» است.
۳ـ حساب « دشمنان برون‌مرزی » انقلاب، نظام، دین و مکتب، و « اذناب داخلی آنان » روشن بود؛ «د شمن دشمن است »، از او جز « خصومت و خیانت » توقع نباید برد؛ دشمن همواره در پی فرصت برای ضربه‌زدن به «کیان و توان» ماست؛ همیشه درکار « دسیسه و دست‌اندازی » است، و هماره در صدد « دغل و دروغزنی » است؛ او گاه از «کاه» «کوه» می‌سازد و گاه نیز «همه‌چیز» را «هیچ‌چیز» جلوه می‌دهد، اما: «دوستان» چرا در این واقعه «دشمن‌سان» سخن گفتند و «دشمن‌پسند» عمل می‌کنند!
۴ـ این بسی جای شگفتی است که: برخی «سیاستمداران»، چرا با دشمنان و دژخیمانی همچون: « مشاور امنیت ملی آمریکای غدار »، « وزارت خارجه‌ی رژیم جعلی اسرائیل » (که اولین جایی بود که با دستپاچگی در واقعه موضع گرفت)، « سلطنت‌طلبان متحجّر»، «سازمان منافقین» (که دست‌های پلیدشان تا مِرفق به خون پاک هفده‌هزار تن از پاکترین فرزندان انقلاب و امام آغشته است)، و دیگر «گروهک‌های تروریستی» و «شبکه‌های رسانه‌ای معاند» همندا و همصدا شدند؟.
حضرات آقایان !
آیا توجه ندارید : در شرائطی که طبقاتی از جامعه از مضایق معیشتی «حاصل از تحریمها»، تحولات جهانی «ناشی از جنگ اوکراین»، و احیانا «سوء مدیریت برخی مسؤولان» رنج می‌برند، و «نهاد جامعه ملتهب است»، نباید احساسات آحاد آن را تحریک کرد ؟، تا آنکه ان شاء الله کشور عزیزمان از این تنگه‌ها و تنگناهای بسلامت گذر کند؟
حضرات!
آیا نمی‌دانستید: در روزهایی که تلاش مسؤولین ذی‌ربط، برای «پیش‌برد مذاکرات رفع تحریم»، در شرف نتیجه‌بخشی است، نباید دشمن و طرف‌های بهانه‌جوی روند مذاکرات را به «آسیب‌پذیری درونی نظام» امیدوار ساخت؟
آقایان!
آیا شما درک نکردید که: در اوج حماسه‌ای که با «حضور دهها میلیونی پیروان اهل بیت» (سلام الله علیهم) در طریق الحسین (ع)، عالم متوجه مکتب سیدالشهدا (ع) شده است، نباید با «اظهارات ناصواب و غیرمستند»، «دست‌آورد این حماسه‌ی عظیم» را به باد داد؟ اگر به فضل الاهی و عنایت سالار شهیدان، «دشمنان و دست‌نشاندگان»، قبل از این حماسه‌ی عظیم «با غوغا و غائله در عراق» نتوانستند مانع وقوع آن بشوند، شما در اوج «وقوع پیروزمندانه‌ی آن»، نباید کام آفرینندگان این «حماسه‌ی سترگ» را تلخ می‌کردید؟.
حضرات سیاستمدار!
آیا شما توجه ندارید که: درست در ایامی که با پیوستن کشورمان به «پیمان بزرگ شانکهای»، بخشی از تحریمهای جبارانه‌ی غرب غدار و آمریکای جنایتکار «درشرف خنثی شدن» است، نباید این «موفقیت تاریخی» را با «حاشیه‌سازی» پیرامون یک اتفاق ـ هرچند تلخ ـ تحت الشعاع قرار دهید؟
حضرات آقایان!
آیا شما نمی‌دانید که: در آستانه‌ی «سفر رییس‌جمهور» برای حضور در مجمع عمومی سازمان ملل، و بهره‌گیری از این بلندگوی جهانی آماده می‌شود، و «باید مظلومیت و مطالبات ملت» را با قوت و قدرت در آن‌جا فریاد کند، نباید موضع کشور را در «میدان دیپلماسی» تضعیف کرد؟
۵ـ شگفت‌آورتر آنکه : چرا برخی روحانیون، در این حادثه «دچار واکنش عجولانه» و موضع‌گیری‌های غیر اصولی گشتند و به صدور «رای بی مبنا و منطق» دست زدند ؟
آقایان روحانی!
چگونه در امری که هنوز «هیچ تحقیقی صورت نداده‌اید»؟ «هیچ سندی دال بر قصور و تقصیر» عامل یا عاملان آن در اختیار نداشتید و از تحقق موضوع مطمئن نبودید، با دستپاچگی «بیانیه صادر کردید» و باصطلاح «قضاوت شرعی کردید»؟ و نیروی حافظ امنیت کشور، بلکه «اصل نظام را متهم و محکوم کردید»؟
شما استحضار دارید که: «تهمت زدن و افترا بستن» به هرکس و هرگروهی حرام و جرم است، تهمت و افترا به یک جماعت خادم و یک نظام مقدس، «حرمت مضاعف» دارد و «جرم شدیدتر» بشمار می‌رود. و اگر احیانا در آینده اثبات شود کسی در این واقعه مقصر نبوده، امروز در «قبال قانون»، فردا در «مقابل تاریخ»، و در قیامت در «محضر الاهی» باید پاسخگو باشیم؟
حضرات آقایان!
اگر عمل شما در این مورد از سر «احساس مسؤولیت شرعی و ملی» و به «انگیزه‌ی دفاع از حقوق مظلوم» بویژه بانوان است، چرا در قبال دهها مورد مشابه مسلم «سکوت کردید» و بیانیه صادر نکردید؟ و «نظر باصطلاح شرعی» ندادید؟
حضرات سیاستمدار! و آقایان اهل علم!
اگر با این هجمه‌ی حجیم، «نهاد حافظ نظم و امنیت» (هرچند در کنار خدمات عظیم و با ایثارها و شهیددادن‌هایش، از برخی نفرات آن خطایی سرزده باشد ـ که باید طبق قانون با خاطیان برخورد شود ـ) «تضعیف گردد»، آیا خانه‌ها و خانواده‌های من و شما امنیت خواهند داشت؟ و «جامعه و کشور امن خواهد ماند»؟
آقایان !
نمی‌بینید این «رفتارهای نسنجیده و نیاندیشیده» به کجا انجامید و می‌انجامد؟، دشمن از آب گل آلود آشکارا ماهی «براندازی» می‌گیرد و «هنجارشکنی» می‌کند، به «اصل انقلاب و اساس نظام» حمله‌ور شده، و مشتی عنصر ناآگاه و شرور، شعار «گشت ارشاد بهانه است، اصل نظام نشانه است» سر می‌دهند؟، «قرآن می‌سوزانند؟»، «پرچم‌های عزای سیدالشهدا را آتش می‌زنند»، «مسجد و مزار امامزاده به آتش می‌کشند؟»، «حجاب از سر زنان عفیف برمی‌دارند؟»، «مامور حافظ امنیت را زنده رنده می‌سوزانند؟»، «پرچم ایران عزیز را آتش می‌زنند»، «خسارت میلیاردی به اموال عمومی و بیت المال وارد می کنند؟»، و …؛ «فأین تذهبون»؟
حضرات آقایان!
آیا اکنون نباید بخاطر این رفتار نسنجیده و نیاندیشیده و خسارتبار، «در مقابل شرع و قانون پاسخگو باشید»؟ و آیا نباید تا دیرنشده، « برای جبران رفتار خطاآمیز خود اقدام کنید»؟ و آیا می‌دانید که مسؤولیت عواقب ناگوار «تحریک جوانان ناآگاه»، و «تشدید تنش و تلاطم» در جامعه، و «آتش تهیه ریختن برای اقدامات افراد شرور»، بر عهده‌ی کسان و گروههایی است که مرتکب کنش‌های زمینه‌ساز هنجارشکنانه و ویرانگر می‌شوند ؟.
آقایان!
حجاب یک «قانون شرعی و رسمی» است، نباید با صدور بیانیه، و آشوب و اغتشاش و قانون‌شکنی «با قانون مقابله کرد». و اگر قانون، بد اجرا شده باشد (علی فرض)، باید روش را اصلاح کرد و اصل قانون را نباید زیر سؤال برد؛ اصلاح نیز باید از طرق قانونی و با طی فرایند مقرر صورت بپذیرد، و الا به تعبیر رایج «سنگ روی سنگ بند نمی شود»؛ کما اینکه مدت مدیدی است «اصلاحات روشی کنش نهادهای نظام» در حوزه‌ی عفاف و حجاب و امنیت اخلاقی در صحن شورای عالی انقلاب فرهنگی در حال بررسی است و اکنون «در شرف نهایی شدن است» و طبعا بزودی از سوی ریاست محترم این شورا به دستگاههای مسؤول ابلاغ خواهدشد.
و علی ای حال: آیا شما می‌پندارید: «اگر از واجب شرعی حجاب صرف نظر کنید»، مطالبات دشمن تمام می‌شود؟ و اگر به «برداشتن حجاب حداقلی» تن دردهید، افراد بدخواه و بداندیش که اکنون دست به‌آشوب و اغتشاش زده‌اند، بدین حد قانع خواهند شد؟ هرگز و هیهات: « وَ لَنْ‌تَرْضَی عَنْکَ الْیَهُودُ وَ لا النَّصَارَی حَتَّی تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ، قُلْ إِنَّ هُدَی اللَّهِ هُوَ الْهُدَی، وَ لَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ بَعْدَ الَّذِی جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَکَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِیٍّ وَ لَانَصِیرٍ » (البقره:۱۲۰)
بنده به عنوان «طلبه‌ی کف حوزه» از سوی ارکان حوزه‌ی عظیم و عریق عاصمه، ضمن ابراز تاسف از وقایع رخ داده، این‌جا با کمال تواضع «چند توصیه و تقاضا» را معروض می‌دارم:
یک) قوه‌ی قضائیّه که نهاد اصلی «مقابله با فساد اقتصادی و اداری»، «اقامه‌ی عدل»، «استقرار امنیت»، «استیفای حقوق مستحقین» و «فریادرسی مظلومین» است، بی‌درنگ و با قاطعیت مضاعف وارد عمل شود و همزمان و تواما با: « فساد اقتصادی و اداری» و «آسیب‌زنندگان امنیت کشور» و «متجاوزان حقوق عامه» مقابله کند و مجرمان هر سه عرصه را در ملأ عام و طبق شرع و قانون مجازات نماید، تا جامعه «احساس عدالت و امنیت» کند.
چنان که در مناسبت دیگری عرض کرده‌ام: به دلیل آنکه «اختلاس از اموال عمومی»، از «عوامل گوناگون مشدده‌ی جرم» برخوردار است ( «هنگفت بودن مبالغ» مورد اختلاس، «کثرت مالکان و ذی‌نفعان»، «سوء استفاده از موقعیت» حکومتی، «فریب دادن مقامات مافوق»، «سلب اعتماد عمومی» از نظام، «تضعیف دولت دینی»، و …) و در مواردی مصداق جرم «فساد فی الارض» قلمداد می‌شود، باید مرتکبان آن به «اشد مجازات» محکوم بشوند .
دو) به عنوان یک تن از هزار مسؤول شؤون فکری و فرهنگی کشور، صادقانه «اذعان می‌کنم»: دریغا و فسوسا که انذارهای سی ساله‌ی رهبری فطن و فرهیخته انقلاب (دام ظلّه)، در مورد خطرات و مخاطرات «تهاجم فرهنگی»، «شبیخون فرهنگی»، «ناتوی فرهنگی»، «جنگ نرم»، «جنگ روایت‌ها» (جنگ شناختی)، «جهاد تبیین»، و اینک: «فرهنگ مقاومتی»؛ «آن‌سان که باید و شاید»، از سوی ما مسؤولان ذی‌ربط و ذی‌دخل «جدی گرفته نشده است»، و اکنون «خطرات و خسارتهای» این تعلل و تساهل در حال بروز و ظهور است. لهذا اکنون باید «نهادهای فرهنگی و دینی» که غالبا در انجام وظائف سازمانی و صنفی، در عرصه‌های مختلف، از جمله امر حجاب و عفاف، «دچار قصور یا تقصیر» بوده‌اند، بدون فوت وقت، «با تدبیر و تلاش درخور و فراخور»، به «جبران مافات» همت ورزند.
سه) به عنوان طلبه‌ی کوچکی از طلاب حوزه، از «متولیان محترم شؤون حوزه‌های» مقدسه‌ی شیعه (صانها الله عن الحدثان) استدعا می‌کنم: برای «تولید محتوای» غنی و تاثیرگذار و «دانش‌افزایی و مهارت‌آموزی فضلا و طلاب» عزیز برای خدمت فرهنگی و دینی در عرصه‌ی مختلف « بیش از پیش» اهتمام فرمایند.
چهار) علمای اعلام بلاد و ائمه‌ی محترم جمعه و جماعت، با اقشار مختلف، «خاصه جوانان»، همچنان و همچنان و همچنان «پدرانه رفتار فرمایند». «روحانیت پژواک ندای مظلومیت مردم» و پناه «ستمدیدگان بی‌پناه» است؛ ما طلاب و دانش‌آموختگان حوزه، در عین اینکه در «صف اول دفاع از انقلاب و نظام حاضریم»، حق نداریم «سرمایه‌های تاریخی قویم و گران‌سنگ بازمانده از سلف صالح، مانند «اعتماد عمومی به روحانیت» را به پای «ندانم‌کاریها» و «سوء مدیریت» برخی «مدیران ناصالح» بریزیم.
پنج) نهادهای متولی امور دانشگاهی، مسؤولان و اساتید بزرگوار دانشگاهها، به «جایگاه رکنی» و نقش تعیین‌کننده‌ی نظام دانشگاهی کشور در «تولید دانش و تعلیم نسل جوان» تفطن لازم دارند، اما شایسته است بیش و پیش از «تعلیم» به «تربیت اخلاقی و فکری شاگردان جوان» خود اهتمام فرمایند؛ آنچه اکنون در دانشگاهها بین برخی جوانان خودنمایی می‌کند «ضعف فرهگی و رفتاری» است؛ این نقطه‌ی نفوذ باید مسدود شود.
شش) اساتید حوزه و دانشگاه، طلاب، دانشجویان و جوانان فرهیخته و انقلابی، بیش از پیش به پیگیری «حکم شرعی» صادرشده از ناحیه‌ی زعیم حکیم امت (دام ظله الوارف) درباره‌ی «جهاد تبیین» اهتمام ورزند. آنک در دوره‌ی دفاع مقدس (جنگ نظامی) ایثارگران و شهیدان «تکلیف خویش را باحسن وجه» صورت دادند و آن «پیروزی عظیم» را به ملت هدیه کردند؛ و اینک در این برهه‌ی خطیر، که دوره‌ی «جهاد کبیر» است، نوبت ما اصحاب دانشگاه و حوزه است که در «جنگ روایت‌ها» (جنگ شناختی)، «جهاد تبیین»، و «فرهنگ مقاومتی» فتح المبین دیگری را رقم بزنیم.
حاجت به ذکر نیست که: آنچه عرض شد، هرگز به معنی نادیده انگاشتن خدمات و حسنات بی‌شمار قوه‌ی قضائیّه، نهادهای فرهنگی و دینی، علمای بلاد، حوزه‌های علمیه، دانشگاهها، اساتید حوزه و دانشگاه، طلاب و دانشجویان، طی دهه‌های گذشته نیست.
هفت) کلامی نیز با عموم مردم شریف و باوفای کشور عزیزمان ایران اسلامی عرض می‌کنم: «گره همه‌ی مشکلات و موانع» در طول بیش از چهاردهه‌ی گذشته، هماره به «سرانگشت حضور و همت آحاد مردم» گشوده شده است، اکنون نیز چنین خواهدبود. روز جمعه فردا در سراسر کشور، از سوی نهادهای مسؤول، راهپیمایی اعلام شده است، انتظار می‌رود مانند همیشه با شور و نشاط برآمده از شعور انقلابی و ملی در این همآیی سیاسی برای اتمام حجت با هنجارشکنان و توهین‌کنندگان به مقدسات دینی و ملی، و اخطار به جریانهای وابسته و خائن، شرکت فرمایند.
هشت) در پایان فروتنانه و پدرانه «چند توصیه‌ی ویژه» دارم به جوانان انقلابی و جان بر کف حاضر در صحنه‌های دفاع از دین، انقلاب، نظام و کشور:
اوّلاً: فتنه‌ای دیگر در شرف وقوع است، مراقب باشید در «فضای مه‌آلود فتنه»، راه را گم نکنید، مواظب باشید دشمن غدار و اذناب طرار او با «شعبده‌ی رسانه‌ای» و «فنون جنگ شناختی»، جای «جلاد و شهید» را عوض نکنند و «چاه» را «راه» ننمایانند، لهذا چشم به «اشارات ولی امر» بدوزید و سراپا گوش به «فرمان رهبر عزیزمان» باشید.
ثانیاً: بدانید: نظام و نهادهای مسؤول کشور از قدرت و اقتدار لازم برای حفظ امنیت و ثبات برخوردارند، نظام مقتدر اسلامی آن «بیدی نیست که بدین بادهای ناموزون بلرزد»، این‌بار نیز مانند همیشه، دشمن «عرض خود می‌برد و زحمت ما می‌دارد».
ثالثاً: جوانان عزیز که در صحنه حاضرید، مراقب باشید از حدود اخلاق، شرع و قانون و مصالح ملی خارج نشوید. بدانید همان‌گونه که تعلل و تفریط غلط و ناصواب است، تندی و افراط نیز نادرست و نارواست.
رابعاً: در این برهه (و البته همیشه) باید مراقب «اولیّت‌ها» و «عدم جایگزینی مسائل اصلی با فرعی» باشید. و تاکید می‌کنم: امروز باید خیل عظیم جبهه‌ی نیروهای انقلابی و وفاداران صادق نظام اسلامی، همگی از هر جناح و جریانی «در صف واحد به مصاف دشمن» بروند. مباد در «غلیان غوغا و غائله»، به جای مقابله با دشمن اصلی، به «مقابله‌ی برادر با برادر» گرفتار شویم. و السلام علی من اتّبع الهدی.
علی اکبر رشاد
انتهای پیام/
