به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از بوشهر، در استان بوشهر ۳۹۸ بقعه متبرکه و ۲۵۰ امام‌زاده وجود دارد که این بقاع از ظرفیت‌های مهم گردشگری مذهبی برای این استان محسوب می‌شوند، اما با وجود اهمیت گردشگری سیاحتی در استان بین گردشگران، بُعد گردشگری زیارتی کمتر مورد توجه قرار گرفته و با وجود این تعداد بقعه متبرکه و امام‌زاده در این خطه، کمتر کسی و گردشگری است که اطلاع دقیقی از این بقعه‌ها داشته باشد، بنابراین خبرگزاری حوزه در پرونده‌ای ویژه، به‌معرفی امامزادگان و بقاع متبرک استان با هدف شناساندن بهتر آن به مخاطبان پرداخته است.

امامزاده ابراهیم در برازجان

امامزاده ابراهیم در ۱۲ کیلومتری جنوب برازجان واقع در روستای ننیزک (نی نیزک) در استان بوشهر قرار دارد و به شاهزاده ابراهیم هم معروف است. امامزاده ابراهیم (ع) در میان نخلستان‌های خرما و بر بلندای تپه‌ها قرار دارد.

این بنا در میان انبوه درختان خرما و بر فراز تپّه‏ای قرار دارد که چشم‏ انداز زیبایی به وجود آورده است. بقعه به شکل مستطیل و به ابعاد ۲۵×۲۰ متر است که توسّط هفت پلّکان به ایوان آن که در جانب مشرق قرار دارد، راه می‏ یابد. در بالای ایوان ورودی، بر روی یک ردیف کاشی لاجوردی در زمینه گل و بوته و با رنگ طلایی نوشته شده: «آستان مقدّس امامزاده ابراهیم بن موسی الکاظم(ع)».

در وسط بقعه، ضریح آب طلا و نقره ‏کاری شده‏ ای نصب است که بر روی درِ آن تاریخ ۱۳۸۲ نوشته شده است.

بر فراز بقعه، گنبدی شلجمی به قطر چهار و ارتفاع بیش از هفت متر بر روی هشت ستون آهنی قطور قرار دارد که از داخل به صورت مخروطی و گچ اندود، و از خارج با ورق گالوانیزه زرد، پوشش یافته و بر زیبایی بنا افزوده است. همچنین در شبستان متّصل به حرم، ۱۴ ستون برای برقراری سقف طرّاحی شده و چندین پنجره کار تهویّه هوا را انجام می‏ دهد. زیر گنبد، مقداری آیینه کاری شده است. خانه مطبوعات و اتاق کودک در انتهای صحن بر روی تپّه‏ای مشرف به بقعه قرار دارد. زمین زیارتگاه بیش از ۵/۴ هکتار است که فضاسازی مناسبی پیرامون آن صورت گرفته و به یکی از مکان‏های زیارتی و گردشگری استان بوشهر تبدیل شده است.

در شرقِ بقعه، تعداد ۱۷ زایرسرا تعبیه شده که در بالای آن صحن مرکزی امامزاده قرار دارد. بعد از ورود به بقعه، در پلّکان نهم، سمت چپ، دفتر آستانه و در سمت راست آن هفت مغازه ساخته شده است.

این بقعه یک بار در سال ۱۳۶۵ هـ . ش و بار دیگر در سال ۱۳۶۸ هـ . ق نوسازی شده است. با این حال، کمبودهای زیادی جهت رفاه حال زوّار در محلّ دیده می‏ شود و طرح جامع توسعه آن در دست اقدام می‏باشد.

بنای قبلی امامزاده ابراهیم به شمارة ۱۷۸۱۴ و در تاریخ ۱۳۸۵/۱۲/۲۸ به ثبت آثار ملّی و تاریخی رسیده بود، اما در سالیان قبلی تخریب و به جای آن بنای فوق الذکر ساخته شد.

درباره مهاجرت امامزاده ابراهیم به دشتستان اقوال متفاوتی گفته می‌شود، اما مشهور آن است که وی در زمان خلافت مأمون عبّاسی (۱۹۸ـ ۲۱۸ هـ . ق) به ایران مهاجرت نموده و می‌نویسند: زمانی که امام رضا(ع) به ولایت‏عهدی منصوب شد، نامه‏ای برای برادران خود به مدینه ارسال نمود و آنان را به خراسان دعوت کرد. امامزادگان با جمعی از ارادتمندان خاندان نبوّت و امامت، که عدّه‏شان زیاد بود، پس از تدارک سفر، تربت پاک پیامبر خدا را وداع کرده و به سوی ایران حرکت نمودند. آنان پس از تحمّل سفری دور و دراز، و پُررنج و مشقّت، وارد ایران گردیدند.

امّا دیر زمانی از ورود آنان به ایران نگذشته بود که خبر شهادت امام رضا(ع) به وسیله مأمون را فهمیدند و چون پس از به شهادت رسیدن حضرت امام رضا(ع) دستگاه خلافت و عمّال عبّاسی درصدد تعقیب و اذیّت و آزار اهل‏بیت(ع) بر آمدند، لذا امامزادگان از بیم مخالفان خود در سر زمین پهناور ایران متفرّق شدند، چنان که تعدادی از آنان به منطقه (بیرم لارستان) در جنوب فارس راهی شدند و در آن‏جا اقامت گزیدند که نسبت سادات بیرم نیز از همان امامزادگان است.

در این میان، امامزاده ابراهیم با تنی چند از همراهان خود، مورد تعقیب ماموران خلیفة عبّاسی قرار گرفت و در حین تعقیب دو تن از دست نشاندگان خلافت به نام‏های رئیس حسین و رئیس اسکندر با چند صد جنگجو به تعقیب و زد و خورد با امامزاده ابراهیم و همراهان وی بر آمدند، تا آنکه جنگ به دامنه کوه کشیده شد و این جنگ چند شبانه روز در آن محلّ ادامه داشت، ولی چون عدّة دشمن زیاد بود، آخر الامر امامزاده ابراهیم با وجود قدرت و شجاعتی که در جنگ از خود نشان داد، به دست دشمن به شهادت رسید. پس از شهادت ایشان، مؤمنین و ارادتمندان وی به سرپرستی شخصی به نام «الیاس» جسد مبارک آن حضرت را بر روی تلّی بلند و مشرف بر نهری به خاک سپردند و این واقعه در سال ۲۰۴ هـ . ق اتّفاق افتاد.

داستانِ فوق برای اکثر امامزادگان ایران ساخته شده و هیچ مطابقت با خفته در این مزار ندارد؛ زیرا ابراهیم بن موسی در سال ۲۱۰ هـ . ق به دست مأمون عبّاسی در بغداد مسموم و به شهادت رسید. به احتمال قوی شخص مدفون در این بقعه، از سادات حسینی ساکن منطقه سیراف است که نسب شریفش با ۱۲ واسطه به امام سجّاد(ع) منتهی می‌شود که از قرار ذیل است: سیّد ابراهیم بن حسین بن احمد فخرالدّین بن حمزه ناصرالدّین بن ابی ‏الفضل حسین بن ابراهیم جمال الدّین بن زید بن حسن أبی‏ علی ‏الاصغر بن احمد المنجّم بن عیسی ابی ‏محمّد بن یحیی‏ المحدّث بن حسین ذی الدمعة بن زیدالشهید بن امام علی بن الحسین السجّاد(ع) است.

او ملقّب به نظام‏الدّین و سیّدی جلیل‏القدر، عظیم‏الشان و بزرگوار بود. وی جدّ سادات حسینی بوشهری است و از او نوادگان زیادی به وجود آمده است که یکی از آنان است که شاه فرج‌‏اللَّه ملقّب به امیر دیوان است که با نُه واسطه نسبش به سیّد نظام الدّین ابراهیم ـ امامزاده ابراهیم ـ منتهی می ‏شود. به احتمال قوی، وفات سیّد ابراهیم در سال ۵۲۱ هـ . ق اتّفاق افتاده است.

انتهای پیام/