در دهه‌ها و سال‌های گذشته، افرادی تلاش کردند خود را شبیه یا رهرو بزرگانی مانند شهیدان بهشتی، رجائی و باهنر جلوه دهند تا بتوانند آراء مردم را جلب کنند و به قدرت برسند، ولی با عملکرد خالی از صداقت خود، این واقعیت تلخ را به اثبات رساندند که فاقد ویژگی‌ها و امتیازات آن عزیزان بودند و متأسفانه از جایگاه آن‌ها استفاده ابزاری کردند. بی‌صداقتی دولتمردان، از همان تبلیغات انتخاباتی شروع می‌شود و اگر موفق به فریبکاری شوند و به قدرت برسند، با سوء‌استفاده از امکانات دولتی، این بی‌صداقتی را ادامه می‌دهند و به اوج می‌رسانند. درست است که مردم در نهایت متوجه فریبکاری آنان می‌شوند، ولی آنچه در این میان از دست می‌رود، فرصت طلائی کشور، مردم و نظام است که به هیچ‌وجه بازیافتنی و قابل جبران نیست. شوربختانه ما مردم ایران از رهگذر این فرصت‌سوزی‌ها زیان‌های بزرگی کرده‌ایم که هیچ امکانی برای جبران آن‌ها وجود ندارد. شهیدان رجائی و باهنر، بدون آن‌که بخواهند در برابر دوربین‌ها نقش بازی کنند، به میان مردم می‌رفتند و مستقیماً از واقعیت‌های زندگی و نیاز‌های آن‌ها باخبر می‌شدند. مثل مردم زندگی می‌کردند و لباس‌ها، خودروها، خانه‌ها و جیب‌های متفاوت با طبقه عادی مردم نداشتند. به همین دلیل بود که حرف مردم را می‌فهمیدند و به نفع آن‌ها کار می‌کردند. رجائی و باهنر هرگز به مردم دروغ نگفتند و صداقت در سرتاسر زندگی آن‌ها در هر مسئولیتی که بودند، حرف اول را می‌زد. آن‌ها نیازی به دروغ گفتن نداشتند، زیرا منتخب واقعی مردم بودند و مردم به خاطر اینکه آن‌ها را از خود می‌دانستند به آن‌ها اعتماد داشتند. ریشه این اعتماد را به روشنی می‌توان در توصیفی که امام خمینی برای این دو شهید والامقام ارائه دادند یافت، آن‌جا که گفتند: «آقای رجائی و آقای باهنر در عین حال که یکی‌شان رئیس جمهور بود و یکی‌شان نخست وزیر، اینطور نبود که ریاست در آن‌ها تأثیر کرده باشد، آن‌ها در ریاست تأثیر کرده بودند یعنی آن‌ها ریاست را آورده بودند زیر چنگ خودشان، ریاست آن‌ها را نبرده بود زیر لوای خودش». این ویژگی باعث شد خدمت به کشور، مردم و نظام از نظر رجائی و باهنر از جنس شعار نباشد، نه شعار انتخاباتی و نه شعار سرگرم‌سازی. تحت تأثیر ریاست قرار نگرفتن را باید میراث جاودان رجائی و باهنر بدانیم. امید که روح‌ بلندشان از رحمت بی‌انتهای پروردگار متنعم باشد.