به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، اسماعیل شفیعی سروستانی، مدیر مسئول موسسه فرهنگی هنری موعود عصر(عج) عصر امروز در صد و پنجاه و هشتمین نشست از سلسله نشست‌های فرهنگ مهدوی به موضوع «موقعیت آخرالزّمانی شیعیان و چهار خطّ استراتژیک» که در سالن اجتماعات مسجد حضرت امیر(ع) برگزار شد، ضمن بیان شرح معنای شیعه در قرآن و روایات مهدوی به شرح وظیفه و شیعیان در آخرالزمان پرداخت.
معنا و سرآغاز تشیّع
شفیعی سروستانی معنای رایج «شیعه» از نظر متکلّمان و مفسّران را شرح داد و اعلام کرد: «شیعه در معنای رایجش به مفهوم افرادی است که به پیروی از رسول خدا(ص)، امیرمؤمنان علی(ع) را به ولایت پذیرفته‌اند.» ایشان سرآغاز تاریخ شیعه را برخلاف تصوّر رایج پس از رحلت رسول خدا(ص) و پس از شکل گرفتن جریان اشعریان ندانسته و تأکید کرد که بر اساس روایات معصومان(ع)، در همان زمان حیات رسول اکرم(ص)، «شیعه» اصطلاحی رایج بود که به کسانی اطلاق می‌شد که در دل محبّت مولا امیرمؤمنان علی بن ابی‌طالب(ع) داشتند.
محقّق حوزه امامت و مهدویت افزود: «در قرآن سه بار واژه شیعه برای پیروی از انبیا آمده است. در سوره قصص آیه ۱۵ همچنین، در سوره صافات آیه ۸۳ به این واژه اشاره شده است و در هر سه بار، معنای شیعه به معنای «پیروان پیامبران» وارد شده است.»
وی برای نمونه به آیة «وَإِنَّ مِنْ شِیعَتِهِ لَإِبْرَاهِیمَ؛ و بی گمان ابراهیم ازشیعیان (نوح) اوست.» اشاره کرد که حضرت ابراهیم(ع) در این آیه به عنوان شیعه (پیرو) حضرت نوح نبی(ع) یاد شده است. همچنین در تفسیر این آیه از زبان امام صادق(ع) آمده است که حضرت ابراهیم(ع) از شیعیان و ارادتمندان به علی بن ابی‌طالب(ع) بود و منظور از ضمیر متّصل «ـه» در آیه به امیرمؤمنان(ع) بازمی گردد.
شفیعی سروستانی در تبیین معنای حقیقی شیعه افزود: «در آیة ۱۵ سورة قصص، خداوند از واژة «شیعه» برای معرفی دوست و پیرو حضرت موسی(ع) استفاده کرده است و حضرت باقر(ع) نیز در روایتی بر آن صحّه گذاشته است. بنابراین شیعه نه فقط پیروان امیرمؤمنان علی(ع)، بلکه پیروان حقیقی پیامبران هستند.»
وی سخن خود را به نامة امیرمؤمنان علی(ع) مستند ساخت که نگاشتند: «بسم الله الرّحمن الرّحیم؛ این نامه از بنده خدا، علی امیرالمؤمنین به شیعه او از مؤمنان و مسلمانان! این نام (شیعه) اسمی است که خداوند در کتاب (قرآن) گرامی داشته و به آن شرافت داده است و در قرآن فرموده: از پیروان و شیعه نوح، ابراهیم بود و شما شیعه پیامبرید و شیعه اسم خاص نیست و امری نوظهور و بدعت گونه نیست و درود و سلام بر شما باد.»
خداوند رحمان شرافت ِآل الله را به شیعیان منتقل کرده است
در قرآن به عنوان اسم شریفِ ارزشمند ذکر شده است، یعنی شیعه لفظ نیست بلکه حامل یک حقیقت است، شیعه لفظ خالی از معنا نیست، بلکه لفظی است که خداوند رحمان بدان شرافت بخشیده است، و چیزی که خداوند به آن شرافت آسمانی داده است، مقدس است... خانه ی خدا، مقدس، انبیای عظام، مقدس، کتاب خدا، مقدس، و به تبع آن شرافت بدان انتقال یافته است. یعنی خداوند رحمان شرافت و قداست آل الله را به شیعیان مننقل شده است، پس شرافت شیعه عرضی نیست، زائد نیست، بلکه یک شرافت بلند آسمانی است که خداوند رحمان به شیعیان اهدا کرده است.
مهاجرت شیعیان به ایران
مدیرمسئول ماهنامه موعود، در ضمن اشاره به ایرانیان به عنوان شیعیان اثرگذار در تاریخ اسلام، مهاجرت شیعیان به ایران را از عوامل تقویت اسلام و شیعه عنوان نمود: پس از سرکوب قیام مختار و احیای مجدد قدرت بنی‌امیه و ظهور حجّاج (مرد قدرتمند ایشان در شرق)، فشار و سخت‌گیری بر تمامی معارضان اموی، از جمله خوارج و شیعه، به نهایت خود رسید. سیاست‌های خشن و سرکوبگر حجاج موجب شد تا برخی از شیعیان در پی یافتن گریزگاه به ایران روی آورند. سکونت و استقرار شیعیان قبیله اشعری در قم پس از شکست قیام ابن اشعث گواهی بر این مدعاست.
استاد سروستانی تشکیل حکومت شیعی اشعریان را سرآغاز اتّفاقی مبارک دانست که سبب انتقال مواریث اهل بیت(ع) به نسل‌های بعدی گردید و افزود: «در سلسله دولت‌های شیعه، دولت‌شهر اشعریان توانست در چهار قالب: «تأسیس حوزة علمیة قم»، «تربیت نخبگان سیاسی و مذهبی»، «پدیدآوری آثار مکتوب و تبلیغ» و «نشر تشیّع» میراث امامیه را حفظ کند و به دولت‌ها و نسل‌های آتی انتقال دهد.»
شیعیان در رنج تا وقت معلوم!
محقّق حوزه مهدویت و امامت پس از بیان برخی مصائب رفته بر شیعیان و تحمّل رنج‌ها، تبعیدها، تبعیض‌ها و دردهای فراوان، پایان این دوران تلخ را ظهور موفور السرور حضرت بقیّة‌الله(عج) دانست و افزود: هرچند آمد و شد دولت‌های شیعی و غیرشیعی وضعیت پیروان آل‌الله(ع) را تغییر می‌داد، امّا با این حال در تمامی این دوران، شیعیان آسایش و آرامش نداشتند و این امر همین‌گونه باقی می‌ماند تا زمان تشکیل دولت اهل بیت(ع).
استاد سروستانی سخن خود را به کلام امام باقر(ع) مستند ساخت که فرمودند: «هر مردمی را دولتی است که منتظر آن هستند و دولت ما پایان روزگار آشکار می‌شود.»
شفیعی سروستانی مستند به فرموده امام صادق(ع)، علّت تأخّر دولت کریمة اهل بیت(ع) را چنین بیان کرد: «تا کسی نگوید اگر ما هم به حکومت می‌رسیدیم، به عدل رفتار می‌کردیم. پس از آن، برپاکننده حق و عدل قیام می‌کند.»
وی به یادآوری قسم جلاله ابلیس لعین، درباره کینه ورزی و دشمنی با مخلصان و شیعیان آل‌الله(ع)، او را مترصّد یافتن فرصت برای از میدان به در کردن شیعیان و مسلمانان دانست و آخرالزّمان را زمان جولان او اعلام کرد.
طوفان از جا کنده شده است!
شفیعی سروستانی با اشاره به چندین روایت درباره وضعیت آخرالزّمانی مردم و بروز بحران‌ها، جنگ‌ها و بیماری‌ها و...، این وضعیت را ناشی از گناهان انباشته شده انسان‌ها دانست و این آیه را قرائت کرد: «در دریا و خشکی به خاطر کارهای بد مردم فساد ظاهر گشت تا خدا به این وسیله بعضی از آثار کار بد را به ایشان بچشاند.»
وی با اشاره به اینکه راه برون‌رفت از ابتلائات آخرالزّمانی توبه و نو کردن عهد با امام عصر(عج) است، تبیین کرد:«در روایتی مهم، پیامبر اکرم(ص) می‌فرمایند: زمانی که در شما پنج خصلت ظاهر شود به پنج بلا گرفتار خواهید شد: وقتی رباخواری را پیشه خود ساختید به نقص اموال مبتلا می‌شوید؛ وقتی در میان شما زنا ظاهر شد به مرگ ناگهانی مبتلا می‌شوید؛ وقتی حاکمان ظلم کردند به مردن حیوانات مبتلا می‌شوید؛ وقتی ملّتی ظلم کردند، دولت و قدرت آنها از دست می‌رود و دشمن بر آنها مسلّط می‌شود.»
این محقق به بیان چندین و چند روایت درباره نشانه‌های ظهور و شرایط بحرانی آخرالزّمان پرداختند و مژده دادند که وضعیت نابسامان شیعیان با باران رحمتی از سوی حضرت دوست، ختم به خیر خواهد شد.
وی بحث خود را با این روایت به پایان رساند:«آنگاه این جریانات با بیست و چهار باران پی در پی پایان پذیرد که زمین به وسیلة آن باران‌ها زنده گردد و برکاتش آشکار شود و پس از آن هر آفت و بیماری از شیعیان حضرت مهدی(ع) و معتقدین به حق دور گردد.» نو کردن عهد با امام زمان – ارواحنا لتراب مقدمه الفداء- لازمه باریدن باران رحمت الهی دانستند. چنانچه خود حضرت فرمودند: «اگر شیعیان ما (که خداوند توفیق طاعتشان دهد) در راه ایفای پیمانی که بر دوش دارند، هم‌دل می‌شدند، میمنت ملاقات ما از ایشان به تاخیر نمی‌افتاد، و سعادت دیدار ما زودتر نصیب آنان می‌گشت، دیداری بر مبنای شناختی راستین و صداقتی از آنان نسبت به ما؛ علّت مخفی شدن ما از آنان چیزی نیست جز آن چه از کردار آنان به ما می‌رسد و ما توقع انجام این کارها را از آنان نداریم.»
انتهای پیام ۳۱۳/۱۷
