خبرگزاری حوزه | دیشب شب رنجوری، شب تاب و تعب زهرا(س) بود ... زنان بنی هاشم در ذوق خدمت، در تلاطم و اضطراب حال زهرا(س)، ... حسن و حسین گاه به رنگ پریده مادر، از درد فراق می نگرستند و گاه به بی تابی پدر از وضع حمل کردن همسر. هر کس به زمزمه ای و تهلیلی، یکی به تحمیدی، دیگری تسبیحی و عده ای به تکبیری ... که خبر رسید: فرزند، زینت ابّ، پا به عرصه وجود نهاد. همه خوشحال از این تولد، که خانه علی(ع) را یک صدا مبارک باد و سرورباش فراگرفت ... .
همگان منتظر نامی و اسمی برای نوزاد بودند، از این رو، مادر فرزندش را نزد همسر برد، ابراز داشت: این مولد من است، نامی بر این دخترم بگذار... .
امیرمؤمنان علی(ع) که در اوج و کمال ادب بود و ادب با همه گستردگی در وجود نازنینش معنا می یافت، فرمود: من در این کار از پیامبر(ص) سبقت نمی گیرم... .
پیامبر مهربانی(ص) در سفر بود، بعد از مراجعت، مادر دختر تازه به دنیا آمده را محضر پدر بزرگوارش برد، عرض کرد: یا رسول الله(ص)، نامی بر فرزندم بگذارید. پیامبر(ص) نیز از خداوند سبقت نگرفت، تا این که جبرئیل نازل شد و گفت: نام او را « زینب» بگذار، چون این نامی است که خداوند متعال برای او اختیار نموده است... .
آری، «زینب(س)» اولین دختری است که در مهد عصمت و در آغوش عفت تربیت یافت و از عواطف و نوازش جدّ بزرگوارش بهره مند گردید و با بهترین اصول تعلیم و تربیت بزرگ شد، به گونه ای که در همه عالم زنان، زنی به منزلت، فضیلت و اکمالیت زینب(س) نیامده و مادر دهر به خودش نزاییده است. او در حصن حصین نبوت و دامان ولایت پرورش یافت و از شیره جان عصمت نوشید و از لبالب وحی علم و دانایی آموخت و در دامن ولایت پرورش یافت و در محیط زندگی سعادت خیز خمسه طیبه ادب گرفت و به بلوغ عقلی، روحی و جسمی ملکوتی رسید، که در مقطعی از زمان همه عصاره های وجودی خویش را به منصه ظهور نهاد و توانست شخصیت های تأثیرگذار عالم را در تمام دوران منقلب کند و همه را به زبان تحسین وادارد.
زینب کبرا(س) تربیت معنوی و روحانی خویش را به گونه ای تکمیل نمود، که:
- در کودکی دین و حدود الهی را از مهبط وحی فراگرفت؛
- تعلیمات مذهب و رشادت های اجتماعی و گفتاری را در مکتب ولایت آموخت؛
- اصول حیا، حق طلبی، مهرورزی و خانواده داری را به زیبایی از مهد عصمت و طهارت یادگرفت؛
- مجد، شرف، وقار، سکینت و جلالت خاص خودش را در کنار برادرانش امام حسن و امام حسین(ع) به اثبات رساند، که تاریخ بشریت چنین مربیانی برای شخصیتی سوراخ ندارد.
«زینب(س)» در واقع و در معنای وسیع تر نیز همان« زینت أبّ(ع)» می باشد، که مقام عبادی، علمی و عرفی این بانوی بزرگوار اسلام پهلو به پهلوی رتبه عصمت و عفت مادر بزرگوارش و رتبت، امامت و ولایت پدر و برادران والامقام می رسد، که دنیا را با وجود انورشان روشنا بخشیدند و آن چنان در تفسیر انسانیت و آدمیت به اوج شأن و مقام رسیدند، که همه خصایص، خصایل و فضایل منحصر به وجود مبارک شان معنا می شود... .
در چنین روز میلاد حضرت زینب کبرا(س) را بایست قدر دانست و به میمنت شناخت و بدان مفتخر بود، که در واقع:
- میلاد با سعادت دختر شیر خداست؛
- همراه و هم سنگر همیشگی اباعبدالله(ع)است؛
- در نیم روزی خواهر، مادر، عمه شهید و شیر زن کربلاست؛
- با تربیت نبوی، علوی و فاطمی که داشت، در قامت مادر صبر و وفاست؛
- با وجود همه مصایب و دل تنگی ها، ملهم کننده و سنگ صبور همه اسراست؛
- در همه مجالس حق گو، حق طلب و حق باور بود، که ملقّب به رسواکننده اشقیاست.
این روز میمون و مبارک بر همه محبان و شفتگان حضرت زینب کبرا(س) مبارک بادا.
حجت الاسلام محمدجواد مصطفوی، نویسنده و پژوهشگر حوزوی
