ایندفعه دیگه سردارقاانی و سیدحسن نصرالله نمیزارن اسرائیل از چنگشون دربره دیگه کاراسرائیل تمومه ؛اسراییل خودتو آماده کن که سردارقاانی عزیز باسیدحسن نصرالله گرامی دارن میاد سراغت!

روز چهارم دی ماه، اسرائیل، یکی از کلیدی‌ترین سرداران سپاه، شهید سیدرضی حسینی را در دمشق ترور کرد. چندروز پیش نیز معاون سیاسی حماس را که از نزدیکان ایران در بیروت بود، ترور کرد و دیروز حادثه تروریستی کرمان با ده‌ها شهید و مجروح رقم خورده است. در این‌باره پنج نکته را می‌توان مرور کرد و به انتظار اخبار و رویدادهای بعدی نشست: 1. ابتدا باید به خانواده‌های شهدای این حادثه تروریستی تسلیت گفت و با آنان و مجروحان حادثه که هموطنان داغ‌دیده و آسیب‌دیده‌مان هستند، ابراز همدردی کرد. انسانیت و ایرانیت، حکم می‌کند شریک غم مردم شهری از این دیار باشیم که دیروز بسیاری از خانواده‌هایش، گریان و عزادار عزیزان شدند. این‌‌که اکانت‌های جعلی که به زبان فارسی در آن‌سوی آب -از تیرانا تا تل‌آویو- فعال‌اند، از این خونریزی وحشیانه -و از جمله کشتن چندین کودک- ابراز خرسندی کنند، در واقع پیوست تبلیغاتی این عملیات و ادامه آن بوده و باور و تکرار آن‌ها، نهایت نابخردی و دور شدن از آموزه‌های انسانی است. مردم ایران عزادار قتل‌عام هموطنان‌شان هستند و مرز بین نقدها و مخالفت‌های سیاسی با مسائل ملی و انسانی را خوب می‌شناسند. 2. هرچند تا کنون رسماً اعلام نشده که عامل این عملیات تروریستی کیست، ولی می‌توان آن‌را ادامه ترورهای اسرائیل دانست که اخیراً از سر گرفته شده است. به نظر می‌رسد اسرائیل بعد از ضربه طوفان الاقصی که در شوک فرو رفته بود، اینک در مسیر بازیابی و اصطلاحاً در حال برگشت به تنطیمات کارخانه‌ای خود است که "ترور"، یکی از ارکان نرم‌افزاری و سخت‌افزاری‌اش به شمار می‌رود. یکی از استراتژی‌های اسرائیل در طول حیات 75 ساله‌اش، "زدن ضربه متقابل سهمگین" بوده است. بدین معنا که هرگاه نیرویی به اسرائیل ضربه‌ای می‌زند، اسرائیل با چندین برابر ضربه وارده، آن‌را جبران می‌کند، مگر آن‌که از تبعات بعدی‌اش بیمناک باشد. از همین روست که در داخل سرزمین‌های اشغالی، به محض این‌که یک فلسطینی اقدامی کوچکی علیه صهیونیست‌ها بکند (مثلاً با خودرو به نظامیان‌شان بزند) و حتی جان خود را نیز از دست بدهد، حکومت اسرائیل خانه خانواده او را با بولدوزر تخریب می‌کند. هم‌چنین بر اساس این استراتژی است که بعد از عملیات طوفان الاقصی، شدیدترین حملات را علیه غزه، ساکنان و زیرساخت‌هایش شکل داده است. ادامه دارد...

... در این استراتژی، ضربه متقابل، هم انتقام از ضربه قبلی است و هم تلاشی است برای ممانعت از ضربه بعدی. با این شناخت از استراتژی همیشگی اسرائیل، از همان ابتدای طوفان الاقصی مشخص بود که اسرائیل به محض این‌که به خود بیاید، خواهد کوشید نه‌فقط به حماس و جهاد اسلامی و غزه که به هم‌پیمانان‌شان یعنی ایران و حزب‌الله لبنان و نیروهای مقاومت عراق و یمن نیز از طرق مختلفی به‌ویژه عملیات تروریستی آسیب برساند. به نظر می‌رسد اسرائیل در ادامه همین استراتژی، بخشی از پروژه انتقام و جبران رسوایی 7 اکتبر را به داخل خاک ایران کشانده است؛ آن‌هم در سالروز شهادت و بر سر مزار کسی که در سال‌های اخیر، بیشترین ضربه را به منافع صهیونیست‌ها در منطقه زده است و بسیاری او را یکی از معماران اصلی قدرت حماس می‌دانند: سردار شهید قاسم سلیمانی. به واقع می‌توان گفت این عملیات تروریستی نه‌فقط برای برای ضربه‌زدن به ایران به خاطر حمایتش از حماس انجام شده، که انتخاب روز و مکان عملیات نیز معنادار بوده و به نوعی انتقام از کسی است که اگر نبود، کار اسرائیل نیز بدین اندازه سخت نمی‌شد. حال چه باید کرد؟ آیا باید دست روی دست گذاشت و اجازه داد صهیونیست جولان دهند و سرداران ما را در سوریه و مردم عادی را در ایران ترور کنند؟ یا این‌که اعلام جنگ کرد و وارد معرکه نظامی شد؟ راه نخست که تنها به جری‌تر شدن دشمن می‌انجامد و جنگ تمام‌عیار هم خواسته اسرائیل است چرا که بدان بهانه، پای آمریکا را به تقابل نظامی با ایران می‌کشاند و خود کناره می‌گیرد و این، به سود ایران نخواهد بود؛ هرچند که معلوم نیست در پایان چنان جنگ ویران‌گری که ایران حتما آسیب جدی و گسترده خواهد دید، اساساً اسرائیلی باقی می‌ماند یا خیر؟ تنها راه معقول، افزایش هزینه اقدامات تروریستی اسراییل علیه ایران است. این‌که کجا، چگونه و در چه سطحی باید منافع اسرائیل زیر ضربه برود، امری است خارج از تخصص اطلاعاتی و نظامی ما؛ ولی آنچه مسلم است، این‌که اگر بعد از هر تروری که اسرائیلی‌ها انجام می‌دهند، فقط به پیام‌های تهدیدآمیز علیه اسرائیل اکتفا کنیم ولی بعداز آن، اقدام متناسبی انجام ندهیم، نتیجه‌ای جز گسترش اقدامات تروریستی صهیونیست‌ها عایدمان نخواهد شد. ادامه دارد...

3. این حادثه خونبار، باید زنگ هشداری جدی برای سیستم امنیتی ما باشد چرا که بروز چنین فاجعه‌ای آن‌هم در یک مراسم رسمی و از پیش اعلام شده، صرفاً می‌تواند ناشی از "باگ"های جدی در سیستم باشد. آنچه در کرمان اتفاق افتاد، انفجار نارنجکی کوچک یا تیراندازی خودسرانه یک عنصر تکفیری به سمت مردم نبود، بلکه دو بمب بزرگ با قدرت انفجاری بسیار بالا که با هدف گرفتن بیشترین تلفات انسانی طراحی و ساخته شده بودند، منفجر شدند و ده‌ها شهید و صدها مجروح برجای گذاشتند. کمتر سراغ داشته‌ایم که با انفجار تنها دو بمب، نزدیک 400 نفر شهید و مجروح شوند. این نشان می‌دهد که عملیات با بمب‌های حرفه‌ای و قدرتمند شکل گرفته و هدف آن، گرفتن حداکثر تلفات انسانی بوده است. چنین عملیاتی قطعاً دارای شبکه تروریستی است که عقبه تدارکاتی و مالی و انگیزه‌های جدی سیاسی و امنیتی دارد. عدم شناسایی به‌موقع طراحان و عاملان این عملیات آن‌هم در شرایطی که می‌شد حدس زد که اسرائیل بخواهد بازی را به زمین ایران بکشد، نقطه ضعفی است در کنار نقاط قوت موجود که باید روی آن کار و با قاصران و مقصران احتمالی، بدون هیچ مماشاتی برخورد شود. در این نقد و اصلاح درونی، البته نباید در دام ساده‌اندیشی‌ها و توجیهاتی مانند سخن استاندار کرمان افتاد که ساعاتی پس‌از حادثه گفته است: "انفجارها خارج از محدوده گیت‌های بازرسی رخ داد"؛ گو این‌که در آن‌سوی گیت‌ها، دستگاه‌های امنیتی مسئولیتی نداشتند! و حال آن‌که گیت، آخرین و پیش‌پا افتاده‌ترین بخش از سامانه مراقبت‌های امنیتی است. ... ادامه دارد

4. بعد از انفجار اول، به سرعت این شایعه پیچید که کپسول گاز منفجر شده است! جا دارد عامل اولیه انتشار این خبر کذب و انحرافی شناسایی شود. چرا باید یک انفجار تروریستی که در روز روشن و پیش چشم هزاران نفر رخ داده، به انفجار کپسول گاز تقلیل یابد؟ چه هدفی پشت این شایعه بوده است؟ آیا اگر مردم می‌دانستند که عملیات تروریسی رخ داده و به سرعت آن‌جا را ترک می‌کردند، بمب دوم که 20 دقیقه بعد منفجر شد، تلفات کمتری نداشت؟ نمی‌دانیم، ولی اطمینان داریم این موضوع، قابل بررسی جدی و تخصصی است و باید نتایجش را به اطلاع مردم رساند. 5. به نظر می‌رسد، زمان آن رسیده است که برخی سیاسیون که به‌ویژه در مجلس با طرح‌های عجیب و غریب، اولویت‌های کشور را جابجا می‌کنند و توان فکری، روانی و عملیاتی نیروهای انتظامی و امنیتی را به حاشیه می‌کشانند، متوجه این معنا شوند که این نیروها نیز همانند همه انسان‌ها و سازمان‌ها، توان و انرژی تعریف‌شده و محدودی دارند که باید آن‌را صرف اولویت‌های امنیتی کشور کنند و بحث‌های فرهنگی و دینی مانند فریضه شرعی حجاب را به اهل دین و فرهنگ بسپارند. بزرگ‌ترین اجحاف سیاسیون به نیروهای امنیتی و انتظامی در هر کشوری، دور کردن آن‌ها از ماموریت‌های پیچیده و تخصصی‌شان و هدر دادن انرژی‌شان در امور نامرتبط است. امید که عدالت هرچه زودتر درباره تروریست‌های این حادثه خونبار اجرا شود تا بلکه باعث تشفی خاطر خانواده‌های عزادار و مردم ایران شود. // عصر ایران

بنام خدا یک کشور باید کره ی زمین را مدیریت کند(هند، ایران ، روسیه، آفریقا ، چین، امریکا ، یا .....) ، در غیر اینصورت ، با چند قطبی شدن ، هرگز کره ی زمین روی صلح و آرامش را نخواهد دید !، همیشه جنگ و کشتار خواهد بود و......

دوران محمود احمدی‌نژاد گذشت و اکنون به پیروان چشم و گوش بسته دیروز او -که امروز منتقدش شده‌اند- دوستانه و مشفقانه هشدار می‌دهیم که هاله‌ی نور به دور سر هیچ دولتمردی نبینید و منتقدان را به انواع انگ‌ها نیازارید و در هر حال، اندازه نگه دارید. این خبر را که مربوط است به بهمن ۱۴۰۰ بخوانید: در پی درگذشت یک خواننده زن هندی، محمود احمدی‌نژاد رئیس‌جمهور پیشین ایران پیام تسلیتی به شرح زیر منتشر کرد: "لاتامنگشکار در موسیقی و ملودی بی‌رقیب بود. صدای او برای چندین دهه گرما را به خانه‌های صدها میلیون نفر آورده بود. تسلیت به خانواده و عزیزانش، به هند و مردم آن و به جامعه جهانی هنر. روح بلبل هند در آرامش باد." و حالا این یکی را که بر می‌گردد به فروردین ۱۳۹۸: بعد از انتشار خبر قتل یک رپر آمریکایی به نام نیپسی هاسل، محمود احمدی‌نژاد با ابراز اندوه از مرگ وی و ۱۰ نفری که در طول یک هفته در لس آنجلس کشته شده بودند نوشت: ”اخیراً از مرگ "نیپسی هاسل" مطلع شدم و از شنیدن مرگ او و ۱۰ نفر دیگر که در هفته گذشته در لس‌آنجلس کشته شدند اندوهگین شدم. چگونه می‌توان زندگی شخصی را به این راحتی گرفت؟" و این یکی را بخوانید از آرشیو اخبار خرداد ۱۳۹۸ که مربوط می‌شود به برد تیم بسکتبال "تورنتو رپتورز" در مقابل "گلدن استیت" و کسب عنوان قهرمانی NBA آمریکا و محمود احمدی‌نژاد با توئیت این قهرمانی را به بسکتبالیست‌های این تیم تبریک گفت و نوشت: "اگر رئیس‌جمهور بودم همه‌تان را به ایران دعوت می‌کردم." و حالا این پیام‌های تبریک و تسلیت را بگذارید کنار سکوت رئیس‌جمهور ۸ سال ایران و عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام در برابر حادثه تروریستی کرمان که حدود ۱۰۰ شهید و ۲۰۰ مجروح برجای گذاشته و در این میان، تعداد زیادی کودک نیز غرق به خون شده‌اند. شرم‌آور و خفت‌بار است کسی که در حد ریاست‌جمهوری ایران بالا رفته بود و برای مرگ خواننده زن هندی و رپر آمریکایی پیام تسلیت می‌داد و ابراز غم و غصه می‌کرد و از دادن پیام تبریک برای بازی‌های لیگ داخلی بسکتبال آمریکا نیز غفلت نمی‌کرد، در برابر کشته شدن هموطنانش، خفقان گرفته و سکوت کرده است. کسی که درباره کشته شدن رپر آمریکایی می‌پرسید چگونه می‌توان زندگی شخصی را به این راحتی گرفت، حتی درباره دختر کاپشن صورتی با گوشواره‌های قلبی نیز این سؤال را مطرح نکرد! ... ادامه دارد

... شاید هم از نظر محمود احمدی‌نژاد، مردم کرمان، فقط زمانی عزیر بودند که در سفرهای استانی‌اش به استقبال او می‌رفتند! این همان احمدی‌نژاد است که بعد از جنگ ۳۳روزه لبنان و اسرائیل که افکار عمومی جهان علیه اسرائیل بسیج شده بود، از عزم ایران برای نابودی اسرائیل سخن گفت و ورق را به نفع اسرائیل و علیه ایران برگرداند و اکنون همان چهره سیاسی که برای ضدیت با اسرائیل حنجره پاره می‌کرد و جامه می‌دردید، در برابر جنایت‌های اسرائیل در غزه که حتی صدای غربی‌ها را هم درآورده، لب باز نمی‌کند. این‌ها را ننوشتیم که احمدی‌نژاد به حرف درآید که اساساً مهم نیست. او زمانی که نباید حرف می‌زد، حرف‌هایش را زد و تفرقه و چنددستگی را در کشور رقم زد و برای کشور چه هزینه‌ها که نتراشید! این‌ها را نوشتیم برای ثبت در تاریخ که و عبرت آنانی که روزگاری احمدی‌نژاد را تقدیس می‌کردند و ماهایی که در دوران ریاست‌جمهوری محمود احمدی‌نژاد به‌ویژه در دوره نخست‌اش، او را نقد می‌کردیم، تحت فشار قرار می‌دادند و "بی‌بصیرت" می‌خواندند و حال معلوم شده است بی‌بصیرت که بود و بابصیرت که؟ دوران محمود احمدی‌نژاد گذشت و اکنون به پیروان چشم و گوش بسته دیروز او -که امروز منتقدش شده‌اند- دوستانه و مشفقانه هشدار می‌دهیم که هاله‌ی نور به دور سر هیچ دولتمردی نبینید و منتقدان را به انواع انگ‌ها نیازارید و در هر حال، اندازه نگه دارید که به قول سعدی علیه‌الرحمه: «اندازه نگه‌دار که اندازه نکوست؛ هم لایق دشمن است و هم لایق دوست». // عصر ایران