خبرگزاری حوزه | دعای روز اول ماه رمضان: «اللَّهُمَّ اجْعَلْ صِیَامِی فِیهِ صِیَامَ الصَّائِمِینَ / خدایا روزه‌ام را در این ماه روزه روزه‌داران قرار ده»
و چه روزه‌ای است، روزه روزه‌داران حقیقی!؟
باید از روزه بطن گذشت و چشم، گوش و قلب را پرهیز داد، از هر آنچه غیر از خداست.
حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها روزه‌ای که متوقف بر پرهیز از خوردن و آشامیدن باشد را بی‌فایده می‌شمارد و میفرماید:
مَا یَصْنَعُ الصَّائِمُ بِصِیَامِهِ إِذَا لَمْ یَصُنْ لِسَانَهُ وَ سَمْعَهُ وَ بَصَرَهُ وَ جَوَارِحَه
روزه داری که زبان و گوش و چشم و جوارح خود را حفظ نکرده روزه اش به چه کارش خواهد آمد. (دعائم‌الاسلام‌ج۱)
«وَ قِیَامِی فِیهِ قِیَامَ الْقَائِمِینَ / و شب زنده داری‌ام را شب زنده‌داری شب زنده‌داران»
خلوت با محبوب در سکوت شب چو حلوای تنترانی ست که لذت آن فقط در کام شب‌زنده‌داران حقیقی ست و آنها را چنان مست میکند که تمام روز را در انتظار شب بیدارند و چون شب فرا می‌رسد خود را در آغوش محبوب می‌افکنند و سر بر دامن او می‌گذارند و تا بی‌نهایت پر می‌کشند.
امام عسکری علیه‌السلام رسیدن به قرب الهی را جز با شب‌زنده‌داری ناممکن می‌داند و میفرماید: إِنَّ الْوُصُولَ إِلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ سَفَرٌ- لَا یُدْرَکُ إِلَّا بِامْتِطَاء اللَّیْلِ
رسیدن به خدا سفری است که جز با مرکب شب پیموده نمیشود.
و عجیب نیست که عارف کامل و استاد عرفای عصر حاضر مرحوم آیت‌الله قاضی بگوید:اما نماز شب، پس هیچ چاره و گریزی برای مؤمنین از آن نیست، و تعجب از کسی است که می خواهد به کمال دست یابد و در حالی که برای نماز شب قیام نمی کند و ما نشنیدیم که احدی بتواند به آن مقامات دست یابد مگر به وسیله نماز شب.
«وَ نَبِّهْنِی فِیهِ عَنْ نَوْمَةِ الغافلین / و بیدارم کن در آن از خواب بی‌خبران»
بارخدایا مگر تو از لطف خویش مرا از خواب غفلت بیدار کنی (که خواب اصحاب کهف چرت من است) تا از تغییرات عالم امکان درس بیاموزم که جز با لطف تو پیمودن این مسیر میسر نیست.
رسول اللّه صلی‌الله‌علیه‌وآله میفرماید: أغفَلُ الناسِ مَن لَم یَتَّعِظْ بِتَغَیُّرِ الدنیا مِن حالٍ إلی حالٍ. غافلترین مردم کسی است که از دگرگونی احوال دنیا پند نگیرد.
آنکه نیاموخت از گذشت روزگار/ نیز نیاموزد ز هیچ آموزگار
«وَ هَبْ لِی جُرْمِی فِیهِ یَا اِلَهَ الْعَالَمِینَ / و ببخش گناهم را در آن ای معبود جهانیان»
چه جرمی بزرگتر از آنکه خدایی چون تو را معصیت کنم و نمک‌دان کریمی چون تو را بشکنم که فرمودند: به کوچکی گناه منگر به بزرگی خدایی نگاه کن که او را نافرمانی میکنی
«وَ اعْفُ عَنِّی یَا عَافِیاً عَنِ الْمُجْرِمِینَ / و از من درگذر، ای درگذرنده از گنهکاران»
و در خاتمه باید گفت خداوندا ببخش ما را برای گناهانی که لذتش زود رفت و بار سنگین پشیمانی و شرمندگی و حسرت و عقوبتش همچنان باقی است.
محمدصادق ناطقی
نظر شما