خبرگزاری حوزه | دعای روز هفتم ماه مبارک رمضان: «اللَّهُمَّ اَعِنِّی فِیهِ عَلَی صِیَامِهِ وَ قِیَامِهِ خدایا مرا در این ماه بر روزه و شب‌زنده‌داری‌اش یاری ده»
بارالها! چه اسراری در روزه‌داری نهفته است که از بین اعمال بی‌شمار، فقط روزه را برای خود دستور دادی و پاداش آن را خودت عهده‌دار شدی؟!
در کتاب شریف اصول کافی، حدیثی ست قدسی به نقل از امام‌صادق علیه‌السلام که خداوند تبارک و تعالی میفرماید:الصَّومُ لِی و أنا أجری علَیهِ / روزه از من است و پاداش آن را من می دهم.
اعجاز آرامشی است سحرگاهان ماه مبارک را و بی‌نهایت نشاطی است لحظات افطار را...
امام‌باقر علیه‌السلام: الصِّیامُ و الحَجُّ تَسکِینُ القُلوبِ؛ روزه و حج آرام‌بخش دلهاست. امالی شیخ طوسی
ما همیشه سال بر سر خان بابرکت تو می‌نشینیم چو مهمانان ناخوانده، اما در این ماه تو خود بندگانت را به مهمانی فرامی‌خوانی و با دستان پر مهر خویش آنان را پذیرایی می‌فرمایی...
ای معبود یگانه از تو می‌خواهیم، در این ماه، صیام و قیاممان را اجری مضاعف عنایت نمایی و نصیب و بهره‌ای تمام و کمال مرحمت فرمایی...
مولایمان علی علیه‌السلام ما را هشدار می‌دهد، هشداری عجیب؛ بسا روزه داری که از روزه خود جز گرسنگی و تشنگی نصیبی نمی‌برد و بسا شب زنده‌داری که از عبادت شبانه خویش جز نخوابیدن و رنج بهره‌ای نمی‌گیرد؛خوشا خواب زیرکان و روزه نگرفتن آنان.نهج‌البلاغه حکمت ۱۴۵
«وَ جَنِّبْنِی فِیهِ مِنْ هَفَوَاتِهِ وَ آثَامِهِ / و در این ماه از لغزش‌ها و گناهانش دورم بدار»
سیه‌رو بنده‌ای است که در این شهرالله، شیطان در غل و زنجیر را اطاعت می‌کند و نفس سرکش را لجام نمی‌زند.
تو خود شیطان را در بند کردی تا ما در بند او نباشیم و بندگی تو کنیم، اما بی‌چاره چون منی که در بند بندگی نفس درنده خویشم...
در این ماه، با این بار گناه، چه بهانه‌ای میتوانم بتراشم و با چه رویی در برابرت بایستم، من به خود ظلم کردم ای قاضی عادل، پس تو از من درگذر که شرمسارم و معترف...
«وَ ارْزُقْنِی فِیهِ ذِکْرَکَ بِدَوَامِهِ بِتَوْفِیقِکَ یَا هَادِیَ الْمُضِلِّینَ / و در این ماه ذکرت را همواره روزی‌ام کن، به توفیقت ای راهنمای گمراهان»
یا هادی المضلین، من گمگشته گمراهی خویشم و در تاریک‌خانه نفس گرفتار آمده‌ام ، پس تو چراغم بده، تویی که نور آسمان‌ها و زمینی و چه نوری، نوری و بالاتر از نوری...
چه شگرف‌است آیه ۳۵ سوره مبارکه نور، برای آنانی که هدایت را از تو می‌خواهند...
اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ مَثَلُ نُورِهِ کَمِشْکَاةٍ فِیهَا مِصْبَاحٌ ۖ الْمِصْبَاحُ فِی زُجَاجَةٍ ۖ الزُّجَاجَةُ کَأَنَّهَا کَوْکَبٌ دُرِّیٌّ یُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبَارَکَةٍ زَیْتُونَةٍ لَا شَرْقِیَّةٍ وَلَا غَرْبِیَّةٍ یَکَادُ زَیْتُهَا یُضِیءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ ۚ نُورٌ عَلَیٰ نُورٍ ۗ یَهْدِی اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ یَشَاءُ ۚ وَیَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ ۗ وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ
خدا نور آسمان ها و زمین است؛ وصف نورش مانند چراغدانی است که در آن، چراغ پر فروغی است، و آن چراغ در میان قندیل بلورینی است، که آن قندیل بلورین گویی ستاره تابانی است، [و آن چراغ] از [روغن] درخت زیتونی پربرکت که نه شرقی است و نه غربی افروخته می شود، [و] روغن آن [از پاکی و صافی] نزدیک است روشنی بدهد گرچه آتشی به آن نرسیده باشد، نوری است بر فراز نوری؛ خدا هر کس را بخواهد به سوی نور خود هدایت می کند، و خدا برای مردم مثل ها می زند [تا حقایق را بفهمند] و خدا به همه چیز داناست
محمدصادق ناطقی
