به گزارش خبرگزاری حوزه، مرحوم آیت الله محمدعلی ناصری از اساتید اخلاق حوزه در یکی از دروس اخلاق خود به موضوع «زبان، عامل شقاومت و سعادت انسان» پرداختند که متن آن بدین شرح است:

مکرر عرض کرده‌ام دعاها و زیاراتی که از ائمه اطهار علیهم السلام وارد شده است، برای تعلیم و تعلم ماست و در حقیقت دستورالعمل‌هایی هستند که به ما شیوه دعا کردن را می‏آموزند.‌

یکی از فرمایشات امام سجاد علیه‌السلام در دعای مکارم‌الاخلاق این است: «وَ امْنِحْنِی حُسْنَ الْاِرْشَادِ»؛ پروردگارا به من توفیق بده که بنده‌های تو را به نحو احسن هدایت و ارشاد کنم تا در راه سعادت و قرب تو حرکت کنند و از عقوبات عالم برزخ و قیامت در امان باشند و حیات و قرب ابدی نصیبشان شود.

اغلب جلسات، اجتماعات و معاشرت‌های ما آلوده به عیبجویی، خودنمایی، حسادت، جلوه‌گری، تهمت و غیبت افراد دیگر هستند، لذا امام سجاد (ع) می‌فرمایند که خدایا به توفیقی بده تا بنده‌هایت را به نحوی هدایت و ارشاد کنم که به صفات رذیله آلوده نشوند.

صفات رذیله آثار زیادی دارند و آثار آن در عالم برزخ و قیامت، عذاب‌های شدیدی است که برای انسان خواهد بود.

غیبت موجب انتقال نیکی‏های شخص غیبت‏‌کننده به پرونده اعمال کسی که از او غیبت شده می‏شود، همچنین گناهان شخص غیبت‏‌شونده به پرونده اعمال کسی که غیبت می‏کند، منتقل می‏شود.

در روایت آمده است: «مَن آذَی مُؤْمِناً وَ لَوْ بِشَطْرِ کَلِمَةٍ جَاءَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ مَکْتُوباً بَیْنَ عَیْنَیْهِ آیِسٌ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ»؛ کسی که برادر مؤمن خود را با زبان اذیت و آزار دهد، در روز قیامت به ‏گونه‏ای محشور می‏شود که بین دو چشمش نوشته شده این شخص مأیوس از رحمت الهی هست و رحمت الهی شامل حال او نمی‌شود.

بنابراین در جلسات و محفل‌‏هایمان حواسمان را جمع کنیم و مواظب چشم، زبان و گوشمان باشیم. صفات رذیله انسان سبب عذاب و عقوبت او در عالم برزخ و قیامت خواهد بود.

انسان خیلی باید مواظب اعضا و جوارح خود باشد، در جوانح و جوارح انسان، دو عضو قلب و زبان بسیار مهم هستند، قلب باید مخزن اسرار و حرم امن الهی شود، زبان بزرگترین عامل سعادت و تکامل انسان و از طرفی بزرگترین عامل شقاوت و بدبختی انسان است. بواسطه زبان، انسان عبادت و خدمات به مؤمنین می‌کند و نیز غیبت، تهمت، فحاشی، اختلاف، خون‌ریزی و تبلیغ‌های فاسد انجام می‌دهد.

عضوی که در وجود انسان دارای دو حالتی است که هم می‏تواند سعادت و حیات ابدی و قرب به حق انسان را تامین کند و از طرفی دروغ‌پروازی و اختلاف افکنی ‌نماید، زبان است. انسان اگر بتوان زبان را کنترل کرد بسیار برایش مفید است.

روایت است که هر روز صبح، زبان به تمام اعضا بدن انسان، چشم، گوش، دست و پا می‌گوید: «کَیف انتم؟»؛ حالتان چطور است؟ اعضا بدن در پاسخ می‌گویند: حالمان خوب است اگر تو بگذاری.

لذا چون خطر زبان زیاد است خداوند در دو قفس او را قرار داده است، یکی در پشت دندان‌ها و دیگری پشت لب‌ها. چشم هم خطرناک است اما آن فقط یک محافظ پلک را دارد و خطر آن کمتر از زبان است.

از نبی اکرم (ص) روایت است که «أمسِک لِسانَک؛ فانّها صَدَقهٌ تَصَدَّقُ بها علی نَفسِک»؛ زبانت را کنترل کن؛ زیرا این کار صدقه‌ای است که برای خودت می‌دهی تا بلا برایت نازل نشود.