مجتبی اسدی‌پور کارگردان سینما و تلویزیون در گفت‌وگو با خبرگزاری حوزه پیرامون ظرفیت‌های موضوعات دینی در سینمای ایران گفت: اگر بخواهیم عناصر تشکیل دهنده تفکر در سینما را تقسیم‌بندی کنیم به سه عنصر اصلی می‌رسیم اول محتوا یعنی فیلمنامه، دوم فیلمساز یعنی تهیه‌کننده و کارگردان و سوم متولی. فکر می‌کنم برای رسیدن به سینمای دینی هنوز به این سه عنصر نرسیده ایم. یعنی چی؟ یعنی محتوای لازم را در اختیار نداریم‌، فیلم‌سازانی که اعتقاد قلبی به باورهای دینی داشته باشند را کم داریم و از همه مهمتر متولی این کار وجود ندارد. جدا از اینکه سیستم نظارتی ما اسم دین را یدک‌ می‌کشد ولی فقط اسم، اما از نظر تفکر اصلا به موضوع باور ندارند پس برای رسیدن به سینمای دینی باید یک تفکر شکل بگیرد.

وی درباره چرایی محقق نشدن سینمای دینی، بیان کرد : مهمترین عامل نبود تفکر اسلامی است. در سال‌های قبل این تفکر (فیلم دینی) دم دستی اجرا شده که مخاطب نسل جدید آن را نمی‌شناسد. معتقدم آدم‌هایی که تا امروز راس امور سینمایی کشور بوده اند، جز یکی دو مورد استثناء، مابقی قدشان به سینما نمی‌رسید.

این کارگردان درباره ویژگی‌های مخاطب در سینما تصریح کرد: مخاطب دو دسته است. مخاطب متفکر و مخاطب تفریح کننده. مخاطب متفکر به دنبال سینمایی است که در هر ژانری که فیلم ساخته می‌شود او را به تفکر وادارد. چنین مخاطبی وقتی با یک فیلم اسلامی و دینی روبرو می‌شود دنبال یک تفکر جدید می‌گردد، ولی آن‌ چیزی که در اندک فیلم‌های دینی می‌بینیم یا حرف‌های کلیشه‌ای و تکراری است یا اثری ضد دینی که در فرم و ساختار زیبا است! بنابراین باید ببینیم دین برای مخاطب نسل جدید چه دارد تا بشود اثر مربوطه را تولید کرد.

اسدی‌پور با بیان اینکه فیلمساز باید به مضمون کارش باور داشته باشد، گفت: قطعا یک فیلمساز با قلبش فیلم می‌سازد. قلب یعنی باور و اعتقاد، یعنی هر آنچه می‌گویم به آن باور داشته باشیم. فیلمساز کسی نیست که پول بگیرد و سخنرانی کند، البته از این دسته فیلمسازان زیاد داریم اما من در مورد فیلمسازان واقعی صحبت می‌کنم. فیلمساز اول باید خودش به حرفش باور داشته باشد بعد آن را به مخاطبش منتقل کند، زیرا آنچه از دل بر آید لاجرم بر دل نشیند. با این توضیح هر فیلم یا سریال دینی که ساخته شده و تاثیرگذار نبوده دلیلش را باید به عدم باور سازنده تعمیم داد.

این فیلمساز در پایان تصریح کرد: رونق فیلم و سریال دینی به تربیت نسل احتیاج دارد. تربیت مورد نظر نیز هم باید در فیلم‌ساز وجود داشته باشد هم در مخاطب. برای رسیدن به این دو مؤلفه، نیاز به سیاست گذاری دقیق است، زیرا با دستور و فرمان نمی‌توان فیلم‌ساز و تماشاگر دینی تربیت کرد بلکه باید در یک گذر زمانی با برنامه مشخص به خواسته مورد نظر رسید.

انتهای پیام