به گزارش خبرگزاری حوزه از خراسان جنوبی، حجت‌الاسلام مجتبی شیدایی- معاون آموزش و پژوهش حوزه علمیه این استان ضمن تسلیت رحلت پیامبر و سالروز شهادت امام حسن مجتبی(ع) با اشاره به ویژگی‌ها اخلاقی این امام همام گفت: در تفکر اسلام صرفاً به جنبه فردی اخلاق توجه نمی‌کنیم بلکه جنبه اجتماعی آن نیز بسیار حائز اهمیت است.

وی در ادامه صبر و حلم را ویژگی برجسته اخلاقی امام حسن(ع) یاد کرد و افزود: البته برخی بحث کرامت و بخشش حضرت را مطرح می‌کنند اما به نظر می‌رسد این ویژگی اخلاقی ارزشمند که چندین مرتبه امام حسن(ع) اموال خود را در بین فقرا تقسیم کردند، بیشتر جنبه فردی داشته اما «صبر» ویژگی اصلی و ممتازی است که در مباحث اخلاقی می‌توانیم محور قرار دهیم.

حجت الاسلام شیدایی تصریح کرد: شرایط زمانی امام حسن(ع) بگونه‌ای بود که خواصی که تحلیل دقیقی از ماجرا نداشتند تصور می‌کردند که حضرت در برخورد با معاویه موضع‌گیری منفعلانه و یک عقب‌نشینی بدون حمله و اقدام داشته است.

استاد حوزه با بیان اینکه ویژگی اخلاقی صبر امام مجتبی(ع) را وقتی می‌توانیم درک کنیم که شرایط زمانی ایشان را درک کرده باشیم، گفت: در زمان امام علی‌(ع) شرایط بگونه‌ای بود که حضرت موضع فعال در دوران خلافتشان داشتند و مردم را به جهاد می‌طلبیدند اما مردم نمی‌آمدند اما در دوران امام حسن مجتبی(ع) به دلایل متعدد مجبور به صلح شدند از جمله اینکه مردم آماده نبودند و عموم مردم شناخت کافی از بین‌امیه نداشتند، حضرت می‌دانستند اگر جنگی رخ دهد نهایتاً باید صلح را می‌پذیرفتند.

وی ادامه داد: متاسفانه در چنین شرایطی، برخی افراد، امام حسن(ع) را مذل مومنان خطاب می‌کردند و این خیلی برای امام سخت بود و باید در مقابل آنان صبوری می‌کردند.

حجت الاسلام شیدایی با اشاره به مظلومیت و صبر امام حسن مجتبی(ع)، افزود: امام در مقابل عموم مردمی که در آن دوران، دشمن را دشمن نمی‌دانستند باید صبور می‌بودند تا وقت برسد و تعامل و همراه کردن چنین مردمی بسیار کار دشواری است.

معاون آموزش و پژوهش حوزه علمیه خراسان‌جنوبی یادآور شد: امام حسن (ع)، به شهادت تاریخ، فردی بسیار شجاع و با شهامت بود و هرگز ترس و بیم در وجود او راه نداشت و در جنگ جمل و صفین خوش درخشید و در جنگ جمل نقش محوری ایفا کرد و مردم را تهییج و به صحنه آورد.

وی گفت: باید از صبر و حلم امام حسن مجتبی(ع) الگو و درس بگیریم که در مسائل سیاسی و زندگی صبور باشیم و مصلحت‌محور تصمیم‌ بگیریم البته مصلحتی که در آن ترس و عدم توکل و ناامیدی نباشد