خبرگزاری حوزه | مسئله «ارض موعود» و این که یهودیان براساس وعده تورات به سرزمین فلسطین دلبستگی و وابستگی داشته و دارند و روی امید به این نوید رهسپار آن دیار شده‌اند، دستاویزی بیش نیست و نمی‌تواند انگیزه اصلی و علت محدثه باشد.
صهیونیست‌ها اگر اندیشه و انگیزه مادی و اقتصادی در سر نداشته باشند، نه به «ارض موعود» بها می‌دهند و نه به نوید آن باور دارند و اصولا صهیونیست‌ها به هیچ دینی حتی دین یهود پای‌بند نیستند و ادیان را به کلی خرافی، پنداربافی و موهوم می‌دانند و یکی از هدف‌های آنان دین‌زدایی است.
«ارض موعود» و نوید آن برای فریب افکار عمومی و پدید آوردن گیرایی در میان یهودیان عامی و کشانیدن آنان به آن سرزمین دستاویز پر مایه‌ای است، لیکن نمی‌توان باور کرد که صدها کارشناس زبردست، مستشاران نظامی و متخصصان اقتصادی یهود از کشورهای پیشرفته جهان، از زندگی آرام، ایده آل و بی‌دغدغه خود دست کشیده و به فلسطین شتافته‌اند تا در پای دیوار ندبه به گریه و زاری بایستند و وعده تورات را در «ارض موعود» تحقق بخشند.
از دید صهیونیست‌ها «ارض موعود» آنجاست که روی دریایی از طلای سیاه و زرد شناور باشد و فردا اگر نفت و دیگر نیروهای انرژی‌زا و اصولا منابع زیرزمینی و ذخایر گرانبهای منطقه آسیای غربی به پایان رسید و در برابر، در منطقه دیگر جهان، منابعی سرشار از نفت و طلا کشف شد، بی‌درنگ صهیونیست‌ها از تورات ساخته و پرداخته دست خود، آیاتی می‌تراشند که «ارض موعود» در آن منطقه دارند و باید به آن سرزمین مقدس مهاجرت کنند.
صهیونیست‌ها از آن روز که به منابع زرخیز آسیای غربی پی بردند، به یاد «ارض موعود» افتادند.
فصلنامه ۱۵ خرداد، شماره ۷۸ و ۷۷، ص ۴۱-۴۲
