به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از اراک، به همت معاونت فرهنگی و کانون نورالثقلین اولین جلسه تدبر در قرآن با حضور خانم ذاکری استاد تدبر در مدرسه علمیه الزهرا (س) اراک برگزار شد.

خانم ذاکری در ابتدا بیان کرد: تدبر در قرآن جزء اوامر الهی در قرآن است، افلم یتدبروا فی القرآن، استفهام است ولی در غرض امر است. غرض ما در مورد موضوع در ذهن است ولی با کلام آشکار می‌شود.

وی افزود: بر اساس روایات امیرالمومنین (ع) غرض ها چند گونه است و غرض خداوند در این آیه این بوده که در آیات تدبر کنیم، غرض خداوند این بوده که با تدبر بفهمیم و چه چیزی را باید بفهمیم و چه چیزی را انجام دهیم.

خانم ذاکری گفت: کسی که می‌خواهد قرآن را تفسیر کند باید علوم زیادی را یاد بگیرد و نمی توانیم تفسیر به رأی کنیم.

استاد تدبر خاطر نشان کرد: تنها چیزی که می تواند طعم آیات الهی را به ما بچشاند و زندگی ما را بوسیله آیات قرآن معطر کند عمل به این آیات قرآن است البته عمل کردن به این آیات بعد از معنا و درک آن حاصل می شود.

خانم ذاکری ادامه داد: ابتدا باید آیات را بدانیم و در آنها تدبر کنیم و درک کنیم تا بتوانیم آنها را در زندگی خود به کار ببریم و به آنها عمل کنیم.

وی در پایان به گفتار ملاصدرا در مورد تدبر اشاره کرد: ایشان در تفسیر سوره واقعه، می‌فرماید:«بسیار به مطالعه کتب حکما پرداختم، تا آنجا که گمان کردم کسی هستم،ولی همین که بصیرتم باز شد، خودم را از علوم واقعی خالی دیدم و در آخر عمر، به فکر رفتم که سراغ تدبر، در قرآن و روایات محمد و آل محمد(ص) بروم.

من یقین کردم که کارم بی‌اساس بوده است، زیرا در طول عمرم، به جای نور، در سایه ایستاده بودم. از غصه، جانم آتش گرفت و قلبم شعله کشید، تا رحمت الهی دستم را گرفت و مرا با اسرار قرآن آشنا کرد و شروع به تفسیر و تدبر در قرآن کردم و در خانه‌ی وحی را کوبیدم، درها باز شد و پرده‌ها کنار رفت و دیدم، فرشتگان به من می‌گویند:«سلام علیکم طبتم فادخلوها خالدین» (سوره زمر،ایه 73) من، اکنون که دست به نوشتن اسرار قرآن زدم، اقرار می‌کنم که قرآن، دریای عمیقی است که جز با لطف الهی، امکان ورود در آن نیست.

ولی چه کنم که عمرم کوتاه و بدنم ناتوان، قلبم شکسته و سرمایه‌ام کم، ابزار کار ناقص و روحم کوچک است».
پس، بر مونسان کلام وحی است که قدر مؤانست با کلام خدا را بدانند و هر روز، سجده شکر بر درگاه او بسایند زیرا لئن شکرتم لأزیدنّکم .(سوره ابراهیم،ایه 7)