خبرگزاری حوزه/ در دنیای امروز بعد از بروز و ظهور پدیده ای به نام داعش و جنایت های کم نظیر این گروهک، افکار عمومی جهان بیش از پیش با واژه ترور و تروریسم آشنا شد و درک عمق فاجعه ای که برای قربانیان تروریسم و خانواده های آنها اتفاق می افتد به نوعی برای آحاد مردم ملموس شد. این در حالی است که جامعه ایرانی خیلی پیش تر و پس از پیروزی انقلاب اسلامی به شدت درگیر با تروریسم بوده و مردم کشور با پوست و گوشت و خونشان این واقعیت تلخ را ادراک کرده اند و قربانیان مظلوم این حوادث تروریستی دچار صدمات بی شماری گردیده اند.
به همین سبب با حجت الاسلام مصطفی رستمی، دقایقی را پیرامون موضوع تروریسم و قربانیان آن به گفتگو نشستیم تا به ابعاد مختلف این موضوع و درک صحیح آن در جامعه بپردازیم.
به نظر شما، درک جامعه از مفهوم قربانیان تروریسم تا چه اندازه دقیق و مبتنی بر واقعیت است؟ چگونه می‌توان این درک را ارتقا داد؟
باید اذعان کرد جامعه درک دقیقی از آثار و عوارض تروریسم و ایران ندارد. عواملی مانند عدم انسجام و پیگیری جدی و عملیاتی نشدن راهبردها و اهداف آگاهی بخشی نسبت به قربانیان تروریسم در ایران و ضعف برنامه های رسانه ای و چالش های مرتبط با اطلاع رسانی از یک سو؛ شدت نبرد ادراکی و شناختی پیوسته و رو به افزایش دشمنان و مخالفان انقلاب اسلامی از سوی دیگر، موجب شده است تا تبیین دقیق و جامعی از مقوله قربانیان تروریسم در ایران صورت نگیرد و به تبع آن، بخش گسترده ای از جامعه آن گونه که شایسته است با این موضوع مهم و تاریخی آشنایی نداشته باشند.
واقعیت آن است که قربانیان ترور در جامعه ما به ویژه در دهه ابتدایی انقلاب اسلامی، عمدتاً شهروندان عادی و بی گناهی بودند که مظلومانه و بی هیچ جرم و خطایی، صرفاً به دلیل تعلق خاطر به آرمان های انقلاب اسلامی، ترور می شدند؛ یا در دهه اخیر دانشمندان و خادمان پیشرفت علمی کشور از سوی رژیم جعلی صهیونیستی و با حمایت سیاسی و اطلاعاتی غرب، ترور فیزیکی شدند. تروریسم خسارت های مادی و معنوی سنگینی به جامعه ایرانی و روند پیشرفت کشور تحمیل کرد، بنابراین موضوع قربانیان تروریسم در ایران بسیار با اهمیت است و نبایستی به سادگی از کنار آن گذشت.
البته در وضعیت کنونی، تلاش اصلی دشمنان معطوف به «ترور روانی و شناختی» جامعه ایرانی و شکستن باور و اراده ملی است که به لطف الهی تاکنون در این راه ناکام مانده اند. بدیهی است برای هزیمت کامل دشمنان و شکست نقشه آنان لازم است به استحکام حریم روانی جامعه، به بازدارندگی رسانه ای و شناختی اندیشید و آن را اجرایی کرد. ارتقای درک جامعه از پیامدهای ترور و شناخت قربانیان تروریسم در ایران در درجه نخست نیازمند تبیین دقیق اهداف و ماهیت جریان های حامی ترور و آسیب های بعضاً جبران ناپذیز مادی و معنوی آن در سطح بین المللی و ملی به منظور تقویت حافظه تاریخی جامعه امروز است. پس روایت دقیق و هنرمندانه از وضعیت قربانیان و صدماتی که به آنان وارد شده و مستندنگاری وضعیت آن ها، مهم، بایسته و ضروری است.
به نظر شما، دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی چه نقشی در افزایش آگاهی و ارائه راه‌حل‌های عملی برای بهبود وضعیت قربانیان تروریسم می‌توانند ایفا کنند؟
دانشگاه، محفل علم و پژوهش و پیشران اصلی ادراک و گیرایی جامعه است و باید روایت گر حقیقت در عصر اطلاعات باشد. دانشگاه می تواند در گفتمان سازی و آگاهی بخشی و بیداری اجتماعی علیه پدیده شوم ترور و مقابله با آن نقش بی بدیلی ایفا کند. همچنین اندیشه ورزی و تولید علم پیرامون تاریخچه تروریسم در ایران، آثار، بانیان و عوامل تروریسم در ایران و تروریسم دولتی مدعیان حقوق بشر و شیوه های کاهش آسیب های اجتماعی قربانیان ترور و پیشگیری از شکل گیری این خسارت ها در میان قربانیان، از دیگر اقداماتی است که دانشگاه می تواند انجام دهد؛ از سوی دیگر، پژوهش و تحقیق پیرامون بسترها و ریشه های سیاسی اجتماعی پدیده تروریسم و شیوه حمایت گری اجتماعی از قربانیان ترور، می تواند از دستورکارهای اصلی دانشگاه ها و مراکز علمی پژوهشی باشد.
تامل و چاره اندیشی دانشگاه پیرامون ایجاد مصونیت و بازدارندگی ملی به ویژه در برابر گونه نوینی از تروریسم با عنوان «ترور شناختی و رسانه ای» که با شدت و تندی علیه ملت ایران در جریان است، اولویت و فوریت دارد تا هزینه ها و آسیب پذیری ملی را حداقلی کند؛ همچنین از منظر جهانی، ایجاد آگاهی و مطالبه گری در مجامع علمی و فکری بین المللی نسبت به وضعیت قربانیان ترور و بررسی راهکارهای جهانی برای مهار و مقابله با حامیان اصلی آن، از کارکردهای است که دانشگاه باید به آن بپردازد.
در مقایسه با دیگر کشورها، آیا کشور ما در مستندسازی یا حمایت از قربانیان تروریسم عملکرد موفقی داشته است؟ چگونه می‌توان این عملکرد را بهبود داد؟
در درجه نخست بایستی مسئله حمایت از قربانیان را در سطحی کلان و در قالب تبیین مظلومیت تاریخی انقلاب اسلامی و ملت ایران و همچنین کنترل و محدودسازی پدیده ترور و حذف ریشه ها و بسترهای شکل دهنده آن در نظر گرفت و از سوی دیگر نباید فراموش کنیم که پدیده تروریسم در ایران با پشتیبانی گسترده بیگانگان و دشمنان ملت ایران بوده و در سطحی وسیع و فراگیر صورت گرفته است، بنابراین تبیین مظلومیت ملت ایران و مقابله با این ستمگری تاریخی که دشمنان نسبت به این ملت روا داشته اند باید بسیار جدی گرفته شده و به صورت مبسوط به آن پرداخته شود و ناگفته نماند اقدامات خوبی از حمایت های مادی گرفته تا پشتیبانی معنوی از قربانیان ترور در سال های گذشته صورت گرفته است، اما به نظر می رسد موضوع مستندسازی از قربانیان ترور، با خلاء هایی مواجه است. ضرورت دارد با همکاری های میان بخشی و البته با نگاه ملی، موضوع مستندسازی با جدیت بیشتری دنبال شود، زیرا ترور و تروریسم بخش مهمی از تعدی و بیداد دشمنان ایران نسبت به ایرانیان در تاریخ معاصر بوده و بهترین گواه بر مظلومیت مردم ما در راه تحقق آرمان های متعالی انقلاب اسلامی و بسط عدالت، امنیت و صلح جهانی است.
برای حمایت از قربانیان تروریسم، در درجه نخست ارتقای آگاهی و بینش عمومی و مشروعیت زدایی از فعالیت های تروریستی در سطح داخلی و خارجی، مهم است؛ همچنین، در موضوع مستندسازی و حمایت از قربانیان ترور در سطح بین المللی، بهره گیری از ظرفیت دانشگاه ها و نهادهای مدنی و مردم نهاد، می تواند راهگشا باشد.
انتهای پیام/
نظر شما