خانم طاهره لطیفی استاد مدرسه علمیه فاطمیه محلات در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه از اراک، اظهار داشت: یکی از ابعاد زندگی امام کاظم(ع) عبادت و بندگی حضرت به درگاه خداوند متعال بوده که در این زمینه ایشان نه تنها مورد مدح و ستایش پیروان یاران خاص خود بود، بلکه دانشمندان مذهب عامه نیز مقام و منزلت ایشان را نیک می شمردند و برای ایشان احترام خاص قائل بودند.

لطیفی افزود: امام موسی کاظم(ع)، هفتمین پیشوای شیعیان، به دلیل عبادت خالصانه و بندگی بی‌نظیر به «عبد صالح» شهرت یافت.

وی بیان کرد: دانشمندان اهل سنت به خوبی از موقعیت علمی و اخلاقی حضرت آگاهی داشتند و در برابر دریای عظمت و فضایل ایشان سر تعظیم فرود آورده بودند.

استاد مدرسه علمیه فاطمیه محلات، تصریح کرد: خطیب بغدادی در این خصوص نقل می‌کند: «حضرت موسی بن جعفر(ع) به جهت عبادت و کوشش بسیار عبد صالح خوانده می‌شد، اصحاب ما روایت کرده‌اند که آن حضرت وارد مسجد رسول اکرم(ص) می‌شد و در اول شب سجده‌ای به جا می‌آورد شنیده شد که در سجده‌اش می گوید:عَظُمَ الذَّنبِ عِندی فَلیَحسُنِ العَفوُ عِندَکَ، یا أهلَ التَّقوی وَیا أهلَ المَغفِرَةِ؛ بزرگ است گناه من و عفو از تو نیکوست، ای آن که سزاوار آنی که از تو پروا کنند و ای آن که اهل آمرزشی و این جمله را تا صبح تکرار می کرد».

لطیفی اضافه کرد: همچنین در ارشاد شیخ مفید روایت شده که امام کاظم(ع) زیاد دعا می‌خواندند و می‌فرمودند، بار خدایا، راحتی در هنگام مردن و عفو و بخشش در هنگام حسابرسی را از تو مسألت می‌کنم و این جمله را تکرار می‌کردند.

وی خاطرنشان کرد: یکی از دعاهای آن حضرت این بود، گناه بنده تو بزرگ است و عفو و گذشت از جانب تو نیکوست، آن حضرت از خشیت خدا چندان می‌گریست که محاسن او از اشک‌تر می شد.

لطیفی ابراز کرد: هیچ کس به اندازه ایشان به خانواده و خویشاوندانش رسیدگی نمی‌کرد، شب هنگام به فقرای مدینه سرکشی می‌کردند و زنبیلی پر از درهم و دینار و آرد و خرما با خود می‌بردند و بر درِ خانه‌های آنان می‌گذاشتند و آنها متوجه نمی‌شدند که این پول و اجناس از طرف چه کسی آمده است.

انتهای پیام. /