مرحوم میرزا محمد حسین نائینی‌غروی معروف به میرزای نائینی در سال 1240ش برابر با 1277ه.ق در خانواده‌ای فاضل و روحانی در شهر نائین به دنیا آمد.

پدر او شیخ‌الاسلام میراز عبدالرحیم از خاندان بزرگی بود که در شهر اصفهان لقب شیخ الاسلامی داشتند. میرزای نائینی تحصیلات ابتدای خود را در نائین گذراند و در سن هفده سالگی به اصفهان رهسپار شد و در آن حوزه بزرگ علمی، علوم دینی شامل دروس فقه، اصول، فلسفه و حکمت را نزد اساتید بزرگی چون جهانگیرخان قشقایی، شیخ محمد باقر ایوانکی و ... آموخت.

این عالم بزرگ سپس به نجف اشرف هجرت کرد و سپس به سامرا رفت و دروس بزرگانی چون سید محمد طباطبایی فشارکی و سید اسماعیل صدر و میرزا محمد حسن شیرازی را درک کرد و با سفر به نجف اشرف از درس اخلاق ملاحسینقلی همدانی بهره ‌جست.

میرزای نائینی شاگردان فاضل و اندیشمندی چون سید محمد حکیم، سید جمال‌الدین گلپایگانی، سید محمد حسینی شاهرودی، سید ابوالقاسم خویی، میرزا هاشم آملی، سید محمد هادی میلانی، سید محمد حسین طباطبایی را تربیت کرد.

مرحوم نائینی خواندن نماز شب و شب‌زنده‌داری را شرط حضور در درس قرار داده بود و به ضبط و نگارش درس و یادداشت برداری از مطالب علمی توجه ویژه داشت و از شاگردان خود می‌خواست درس را تقریر کنند.

حاشیه عرو‌ةالوثقی، وسیلة‌ النجاة، تقریرات اصول، و نیز تنبیه‌الامة و تنزیه الملة که برای بیان، مشروع بودن مشروطیت و دفاع از آن در برابر استبدادپیشگان نگاشته است از تالیفات آن مرحوم به شمار می‌رود.

مرحوم نائینی در این کتاب حاکمیت اسلام را با دلیل و برهان قاطع اثبات کرده است.

این عالم وارسته، شیفته مقام ولایت بوده و همواره هنگام سحر، پیش از آنکه درب حرم به روی زائران گشوده شود به شوق زیارت، پشت در حرم به انتظار می‌ایستاد.

این فقیه فرزانه سر انجام پس از عمری تهجد، تلاش و مجاهده در کسب و ترویج معارف اهل‌بیت‌(علیهم‌السلام) و دفاع از حریم ولایت در 26 جمادی‌الاول سال 1355 ه.ق از دنیا رفت و در نجف اشرف به خاک سپرده شد. روحش شاد.

منبع: گلشن ابرار ج 2