خبرگزاری حوزه/ امروز مصادف است با سال‌روز رحلت استاد بزرگ شعر و ادب زنده یاد محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار. این روز را روز بزرگداشت شعر و ادب فارسی نام نهاده اند و چه زیبا و بجا که نام و یاد استاد شهریار با بزرگداشت گوهر تابان و در دریای هستی، یعنی شعر و ادب فارسی، پیوند خورده فرصتی مغتنم برای یادکرد از این جاریِ همیشه مواج و دریای هماره خروشان مهیا نموده است.
روز ادب فارسی، روز بزرگداشت کرامت انسان و گل‌واژه‌های حکمت آمیز و زیبایی است که در بیان و بنان حکما، شعرا و عرفای فارسی زبان در طی قرون و اعصار مختلف از هزاره پیش تاکنون، از رودکی بزرگ که پدر شعر فارسی نام گرفته تا شاعران و ادبای معاصر، جاری و ساری بوده است.
تاریخ شعر فارسی گویای این حقیقت ناب و تابناک است که بسیاری از علما و بزرگان علوم دینی نیز در این وادی طبع آزمایی نموده و شاهکارهایی ماندگار از طبع شاعرانگی‌های این بزگواران برای ما به عنوان میراثی ارجمند، و ارزشمند برجای مانده است.
از روحانی عارف، بلندآوازه‌ای مثل فیض کاشانی تا ملاهادی سبزواری ملاحبیب اصفهانی، تا بزرگان و مراجع معاصر که همگی در عالم شعر و وادی ادب، قلم و زده و گل‌واژه‌هایی از ذوق زیبای خویش برای ما به یادگار گذاشته اند.
باری؛ مغز شعر فارسی در هماره تاریخ، خداپرستی، حکمت، انسان دوستی و باورمندی به دین و آیین بوده است که در این میان، نام استاد بهجت تبریزی به درخشندگی و زیبایی در تلألو است.
شعر او در قوت و قدرت، به حافظ شبیه است، در معنا و هیبت معرفتی، به ارزشمندترین و والاترین مبانی اندیشگی ما نظر دارد و در اوج فخامت، بلاغت و زیبایی، یادآور بزرگ‌مردان روزگار است.
شهریار بی تردید از بزرگ‌ترین و تابناک‌ترین شاعران متعهد و مذهبی دوران معاصر شعر پارسی است.
او که جان‌مایه‌های معنوی، زبان روان و ساختار بکر و اصیل، شعرش را یگانه و بی بدیل کرده است، در تارک اشعار و سروده های خود نمونه‌های دارد که برای همیشه تاریخ ماندنی و خواندنی است.
نمونه متعالی از اشعار استاد شهریار که در میان ما زمزمه‌ای ماندگار گشته و بر دیده و دلمان جای دارد، شعر «علی ای همای رحمت» است؛ که داستان سرایشش هم حکایتی نغز و حیرت آوراست که بیشتر به معجزه ای می ماند از دیگر اشعار ماندگار این استاد بزرگ، اشعاری در وصف رزمندگان جبهه‌های حق علیه باطل است.
شهریار در عرصه شعر توانست با وفاداری به سبک سنتی شعر پارسی، تنیدن روح معنویت و اسلام خواهی در بدنه غزل، ارزشمندترین و ماندگارترین آثار در زمینه شعر و ادبیات فارسی را بنا نهد.
شهریار را براستی و درستی تالی تلو حافظ و شعرش را نیز تداعی کننده غزلیات بی‌نظیر خواجه شمس الدین حافظ شیرازی دانسته‌اند؛ همو که خود می گوید: هرچه دارم، همه از دولت قرآن دارم
شهریار حتی در توفان مواج و پر افت و خیز شعر نو و آزاد هم باز به عرصه اصیل و کهن شعر فارسی ملتزم، متعهد و وفادار ماند و این جرگه را تا آخر عمر از آب حیات و عصارة وجود خویش آبیاری نمود.
اینک و در این روز خدا که شهریار رخت از دنیای فانی بربست و به سوی دوست پرکشید، بار دیگر به نوشیدن جرعه‌های گوارای شعر ارزشمند علی ای همای رحمت می‌نشینیم و برای شادی روح آن شاعر بزرگ و شگرف دعا می‌کنیم؛
علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را
که به ماسوا فکندي همه سايه هما را
دل اگر خداشناسي، همه در رخ علي بين
به علي شناختم به خدا قسم خدا را
به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند
چو علي گرفته باشد سر چشمه‌ي بقا را
مگر اي سحاب رحمت تو بباري ارنه دوزخ
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را
برو اي گداي مسکين در خانه علي زن
که نگين پادشاهي دهد از کرم گدا را
بجز از علي که گويد به پسر که قاتل من
چو اسير تست اکنون به اسير کن مدارا
بجز از علي که آرد پسري ابوالعجائب
که علم کند به عالم شهداي کربلا را
چو به دوست عهد بندد ز ميان پاک‌بازان
چو علي که مي‌تواند که بسر برد وفا را
نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
متحيرم چه نامم شه ملک لافتي را
...
