وَ كَانَ يَدْعُو كَثِيراً فَيَقُولُ (اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ الرَّاحَةَ عِنْدَ الْمَوْتِ وَ الْعَفْوَ عِنْدَ الْحِسَابِ ) . 

وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ (عَظُمَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِكَ فَلْيَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِكَ).

 يعنى :بار خدايا از تو راحتى و آسودگى هنگام مرگ و عفو و گذشت هنگام حساب رامی خواهم ) و اين دعا را چند بار مي گفت، و از دعاهاى آن حضرت عليه السّلام است كه مي گفتند:

 (خدایا گناه بنده‏ات بزرگ است، پس گذشت و عفو تو چه زیباست  ) و از ترس خدا چندان مي گريست كه محاسنش از اشك چشمش تر مي شد.

الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد، ج‏2، ص: 232