خبرگزاری «حوزه»، امروزاربعین بود؛ یک اربعین به همین سادگی، به همین شیوایی و به همین آرامی و به همین زیبایی. هواس تاریخ هنوز سرجایش است، ولی هنوز به یادش نیست کجا و برای چه این همه عاشق را در راه معشوقی دیده باشد؛ اصلا کدام قاموسی به خود چنین شوری را در عالم روایت کرده است؛ کدام شاعری چنین اسطوره ای خلق کرده و کدام عاشقی چنین شوری به خود دیده است.

عشاق حسین(ع) همگی در صحراها و بیابان ها و خیابان های دیار غربت زده عراق سرگردان و زجه زنان و مویه کنان می گردند و خط فی طریق الکربلا را پشت کوله هایشان هک کرده اند و جز هوای یار چیزی در سر ندارند.

پاهای تاول زده و گاهی یک پای تاول زده با دو عصا؛ گاهی یک پای تاول زده با یک چوب؛ گاهی دوپای تاول زده بدون دو چشم و گاهی بی دست و یک پا در یک چرخ؛ همه آمدند تا فریاد مظلومیت غریبانه زینب(س) را در عصرگاه عاشورا فریاد بزنند؛ آمدند تا فریاد بزنند تا همه ستمگران تاریخ بشوند که حسین(ع) و زینب(س) دیگر تنها و بی کس و یار نیستند. این دو خواهر و برادر قلب عالم و آدم را تسخیر کرده اند؛ ده سال پیش چهار میلیون، دو سال پیش ده میلیون؛ سال قبل پانزده و امسال بیست و یک میلیون و خدا می داند دو سال بعد چند میلیون عاشق در این شهر کوچک در شهر حسین(ع) جمع می شوند؛ این جمعیت را به علاوه کنیم با دل های نگران صدها میلیونی که نه اینکه شیعه باشند، بلکه مشق اول شیعگی را با حسین(ع) تجربه می کنند؛ اصلا همه مادین را با حسین(ع) شناختیم تا چه برسد به هندو و یهود و نصاری  و به قول شاعر که  گفت: اصلا حسين جنس غمش فرق مي‌كند؛ اين راه عشق، پيچ و خمش فرق مي‌كند! صد مرده زنده مي‌شود از ذكر يا حسين؛ عيساي خانواده دمش فرق مي‌كند!

امروز کل عرض کربلا تجسم یافت؛ امروز کل یوم عاشورا نیز هم؛امروز همه زمین کربلا و بود و همه اوقاتمان حسینی؛ امروز همه برای عرض ارادت و عادت شیفتگی از خانه ها برون آمدند و رو سوی هر جایی کردن که بوی تو را می داد.

اهل قم نیز پای در صف کشیدند و رو سوی ذوقبلتین دلهایشان کردند و دل را فرش حرم تا حرم کردند و یاعلی مدد!

یاعلی مدد گفتند و پای در حرم بی بی کائنات نهادند؛ با قلوبی حزین و دستی بر سینه از کریمه اهل بیت(ع) اذن سفر الی المهدی(عج) گرفتند؛ امروز همه در کرانه خورشید قم صف در صف ایستادند و با اذن دخول در باب بین الحرمین اهل بیت(ع) پای در راهی ندادند که آمال الانبیا و قبله اولیای الهی است.

امروز سربازان امام صادق(ع) و حضرت ولی(عج) که از راه کربلا جا مانده بودند خود را در بین الحرمین شهر اهل بیت(ع) دیدند و به شوق و نیت جاده بهشتی نجف_کربلا، پای پیاده به سوی حرم منتقم آل علی شتافتند.

امروز صبح نیز مرزداران حریم فرهنگی اهل بیت(ع) نیز در منازلشان بیتوته ماتم به پاکردند و علما و مراجع عظام میزبان ایتام آل محمد بودند که به دنبال مشربی می گشتند تا تشنگی در کام خشکیده شان را با روضه حضرت سیراب کنند.

امروز تا چشم ها در راه کربلا مانده بود، ولی نا امیدی را پس زدند و پای در جاده حرم _ جمکران نهادند تا از امام زمانشان بخواهند تا نام آنها را در دو دفتر آسمانی شان ثبت کنند؛ دفتر اول، در دفتر منتقمان آل محمد(ع) و یاران خاصه حضرتش و دفتر دوم؛ دفتر زائران اربعین حسین و جاده نجف_ کربلا.

امروز همه جاده های دنیا به ورودی کربلا می رسید، ولی این جماعت آمدند تا بگویند که تا عصر عاشورا و اربعین شاید، ولی از امروز همه چیز از قم و حرم جمکران آغاز می شود؛ راهی که جز با شهادت پا رکابان یوسف زهرا(ع) رنگین نمی شود؛ زائران جمکرانی آمدند تا یا لثارات الحسین(ع) کنان نام خود را در لشکر منتقمان شش ماهه امام مظلومشان ثبت کنند؛ آمدند تا بگویند اگر قسمت حضورشان در کربلا نبود، از امام عصر(عج)شان بخواهند که سال بعد در لشکر جهانی موعود(عج) در باب الصغیر دمشق، استخوان های شرآب آلود یزید و در شهر مدینه نعش نحس لعینانی را بگیرد که در کوچه های بنی هاشم راه را بر مادر سادات بستند، را از دل خاک بیرون کشیده و به چهارمیخ عدالت بکشند.

اربعین آمد و رفت ولی بانگ لبیک یا حسین(ع) اربعینیون هیچگاه خاموش نخواهد شد و بانگ آنها غروب را تجربه نخواهد کرد؛ لبیک یا حسین...

محسن صفری