به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه»، آیت الله محی الدین حائری شیرازی در این مراسم نورانی با طرح سوال، چرا " ایمان به غیب" شرط استفاده از قرآن است، اظهارداشت: ایمان به غیب، مقدمه ی نماز است، چون قرآن می گوید: « الَّذینَ یُومِنُونَ بِاَلغیبِ وَ یُقِیمُونَ الصَلوهَ وَ مِمّا رَزَقنَاهُم ...». این ایمان به غیب چیست و نقش نماز در آن کدام است؟

عضو خبرگان رهبری ادامه داد: در مقابل ایمان به غیب، ایمان به شهود است، "شهود" یعنی آنچه را که انسان در حال حاضر می بیند و درک می کند. انسان در عالم طبیعت، مثل یک گیاه در گلدان است. اگر ایمانش محدود به داخل گلدان باشد، طبعاً احساس تنگنا در این گلدان نمی کند، بلکه احساس رضایت و کفایت می کند. اگر به این نتیجه رسید که حیاتی بالاتر از این حیات وجود دارد، این ایمان به غیبی که نمی بیند اما باور دارد، محرک او می شود برای رسیدن به حقیقت بالاتر و آنچه باید باشد.

آیت الله حائری شیرازی ادامه داد: انسانی که دلش می خواهد همین که هست باشد، اختلاف سطحی بین «باید باشد» و «هست» چون وجود ندارد، حرکتی هم در کار نیست .

وی بیان داشت: چیزی که از بلندی به سمت پایین حرکت می کند، هرچه این اختلاف سطح بیشتر باشد، سرعت و شدت حرکت بیشتر می شود و در حرکت انسانی هم همینطور است، هرچه اختلاف سطح بین «چه باید باشد» و «چه هست» بیشتر باشد، میزان فعالیت، قدرت، استقامت، مقاومت و قابلیت انسان بیشتر است.

این استاد حوزه علمیه قم ادامه داد: کسی که «آنچه هستِ» خودش را بزرگتر از می بیند و «آنچه باید باشد» را کوچک می بیند، فاصله ی بین این دو کم می شود، سرعت حرکت هم کم می شود. حتی انسان هایی که فکر می کنند بهتر از آن هستند که باید باشند، طبیعتاً رو به عقب به سمت ضایع شدن می روند.

عضو خبرگان رهبری تصریح کرد: ایمان به غیب یعنی وجود چنین خلا  در زندگی که انسان احساس کند بیش از آنچه هست جا برای رشد است. عالمی بزرگتر از این عالم و حیاتی بالاتر از این زندگی، وجود دارد. این اساس تحرک است.

انتهای پیام   313/17