ای دل، اگر ادب انتظار داشته و قدر آمدن موعود را بدانی، ماندن و رفتن دیگر تفسیری از علاقه نمی شود، دوری معنای خود را از دست می دهد و شوق وصال محبوب، تاب اشتیاقت را بی تاب می کند.
عطش عشق، اگر با یقین قرین شود برای تقریر مشق منتظر سرمشق عشق نمی ماند، یکبارگیِ ورود عشق را با بیداری و از سر شوق و اشتیاق به تماشا می نشیند و در رکاب حضرت دوست، مسیح گونه به اقتدای او نماز شکر وصال را به سمت کعبه اخیار بر پا می دارد.
دلی که منتظِر باشد، سرمشق عشق، ایام هفته و روز و شب نمی شناسد، همه روزهای خدا برای شیعه شیدا، لحظهی ظهور حق و تجلی اراده معبود برای عیان کردن موعود می‌شود.
آری! 72 دلداده که باشند، امام را وارث خون خدا میکنند و 313 دل متقی و به یقین رسیده، صاحب عصر و زمان را در کشاکش نبرد حق و باطل پیروز میگردانند.
آقا جان! به برکت ماه میهمانی خدا آلودگی از روح زدودهایم، چشمها را شستشو دادهایم، قلبهامان اما لبریز از شوق وصال گشته است. در لحظه افطار، دعای فرج سر می دهیم، شاید بیایی!
دلگویه: مجتبی اشرافی
نظر شما