خبرگزاری«حوزه»، لابد این مطلب را خوانده و یا آن را از زبان وعاظ منابر شنیده ایم که گریه یتیم عرش ایزدی را به لرزه می اندازد و شاید این حدیث را هم از نبی اعظم (ص) شنیده باشیم که فرمود:« اگردوست داری دلت نرم شود و حاجت خود دریابی بر یتیم ترحم کن، او را نوازش کن و از غذای خویش به او بخوران ».
این ها را می دانیم اما به واقع پای عمل که می شود، بی تعارف کم می آوریم ... نمی دانم شاید فنداسیون باورمان سست است یا این که مصالح بکار رفته در بن مایه های اعتقادی مان پوشالی است. به هر حال خدا کند که این چنین نباشد اما شاید اگر کمی بیشتر بیندیشیم ، بهتر بتوانیم راز و رمز آیاتی از این دست را دریابیم که فرمود: "كَلّا بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتيمَ"؛ اينچنين نيست ، بلكه شما يتيم را گرامي نمي داريد.
وقتی سخن از یتیم نوازی می شود، اذهان در وهله نخست متوجه مسایل مالی و حمایت هایی از این جنس می شود ، اما باید دانست که این هست و همین نیست.
به درستی گفته اند که در مورد یتیم، خلأ عاطفه انسانی بیشتر مطرح است تا مسایل مادی ، چه آن که به واقع بیشترین رنج و درد یتیم، ناشی ازدست دادن کانون عاطفه است و دیگر دغدغه هایش در مراحل بعدی قرار می گیرد.
خالق متعال در قرآن کریم چه زیبا فرموده که : "این بی دینان هستند که یتیم را به جفا از خود می رانند واز بذل عطوفت به او بی رحمانه دریغ می ورزند".
بی هیچ تردیدی باید گفت که کمتر موضوعی در آیین و شریعت ما به اندازه اکرام یتیم مورد سفارش و تاکید قرار گرفته ، تا بدان جا که در حدیث قدسی داریم که گریه یتیم ، عرش خدا را به لرزه می اندازد.
خدای متعال در قرآن کریم خطاب به پیامبر (ص) می فرماید: «از تو درباره یتیمان می پرسند، بگو: اصلاح کار آنان بهتر است و اگر زندگی خود را با زندگی ایشان بیامیزید، آنان برادران دینی شما هستند»؛ دقیقاً به همین خاطر است که حضرت رسول(ص) در حدیثی می فرماید: «رحمت و برکت الهی در فضای آن خانه ای که یتیمی را نگهداری می کند، حاکم خواهد شد».
حضرت(ص) همچنین در جای دیگری می فرمایند: «هر کس یتیمی از مسلمانان را سرپرستی کند و او را بر سر سفره خود بنشاند، خداوند حتماً او را به بهشت می برد، مگر اینکه مرتکب گناهی آمرزش ناپذیر شده باشد».
در روایتی از امام صادق(ع) نیز داریم که ایشان فرمود: « هرگاه یتیمی بگرید، عرش الهی به لرزه درآید و خداوند گوید: چه کسی بنده مرا که در کودکی پدر و مادرش را از دست داده، گریانده است. قسم به عزت و جلالم! هرکه او را آرام کند، بهشت را بر او واجب نمایم».
از سویی نگاهی به آموزه های دینی به ما گوشزد می کند که یکی از معیارهای محک ایمان و صداقت افراد در این امر ، رسیدگی به یتیم و بیچاره و درمانده است، ضمن آن که در سیره نورانی اهل بیت(ع) نیز این رویه به طور جدی مشهود است و ما که ادعای پیروی از آن بزرگواران را داریم به هیچ وجه نمی توانیم نسبت به این موضوع، خدای ناکرده بی تفاوت یا کم تفاوت باشیم.
این روزها خیلی از ما از کسادی بازار و مشکلات اقتصادی و تنگناهای معیشتی می نالیم؛ با این وجود
اگر واقعاً در شرایط کنونی، آنچنان توان و مُکنت مالی نداریم ، دست کم در بعد اخلاقی و عاطفی که می توانیم ورود یافته و حداقل وظیفه و رسالت خود را انجام داده و در برابر خدا و بندگان ذیحقش شرمنده نباشیم .
اندک محبتی، دقایقی فرصت برای شنیدن درد و دلی و گاه حتی زخم زبان نزدنی، شاید از مصادیق ترحم به یتیم باشد، در این روزگار ماشینی شده و کم مهر و محبت!
در این میان بی شک فرارسیدن هفته اکرام ایتام و اطعام نیازمندان، فرصت بسیار خوب و مغتنمی است تا با الگوگیری عملی از سیره و زندگانی نورانی امام حسن مجتبی(ع) و دیگر حضرات معصومین (ع) ، بیش از پیش رنگ و بوی ائمه اطهار(ع) گرفته و این سان به نسخه اصیل سعادت دست یابیم.
چنین ایامی گرچه موسم تکریم یتیمان است، اما حقیقتاً مهم تر از آن بهانه بسیار خوبی است تا به خود تلنگری از جنس ماه رمضان بزنیم که به راستی در قبال ایتام چه کرده ایم؟! آیا حق مطلب را ادا کرده ایم یا ...؟!
ختم کلام نیز یک آرزو و آن هم این که ای کاش عمق کلام حضرت رسول (ص) را دریابیم که فرمود: «هرکس دست خود را از روی مهربانی بر سر یتیمی بکشد خدا در برابر هر تار مویی که دستش بر آن بگذرد برایش نیکی می‌نویسد.»
