سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه» متن حدیث را از کتاب کافی منتشر می کند.

عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الصَّيْقَلِ قَالَ خَرَجَ عَلَيْنَا أَبُو الْحَسَنِ يَعْنِي الرِّضَا (ع) فِي يَوْمِ خَمْسَةٍ وَ عِشْرِينَ مِنْ ذِي الْقَعْدَةِ فَقَالَ صُومُوا فَإِنِّي أَصْبَحْتُ صَائِماً قُلْنَا جُعِلْنَا فِدَاكَ أَيُّ يَوْمٍ هُوَ فَقَالَ يَوْمٌ نُشِرَتْ فِيهِ الرَّحْمَةُ وَ دُحِيَتْ فِيهِ الْأَرْضُ وَ نُصِبَتْ فِيهِ الْكَعْبَةُ وَ هَبَطَ فِيهِ آدَمُ (ع).

محمد بن عبدالله صَیقل می گوید: امام رضا علیه السلام در روز بیست وپنجم ذی القعده با ما بیرون آمد. سپس فرمود: روزه بگیرید؛ همانا من امروز روزه هستم. گفتیم: فدای شما شویم، آن روز کدام است؟. حضرت فرمود: روز بیست وپنج ذی القعده روزی است که رحمت الهی منتشر شده و زمین گسترش پیدا کرده و کعبه نصب گردیده و آدم به زمین فرود آمده است.

الكافي، ج‏4، ص: 150-149