کشمیر بزرگ، شامل مناطق جامو، کشمیر، کشمیر آزاد، بلتستان و اقصای، با مساحت 220000 کیلومتر وسعت اکنون در کشورهای هند، پاکستان و چین قرار دارد. جمعیت کل کشمیر در آخرین سرشماری 16000000 اعلام شده که فراوانی آن، در بخش کشمیر کشور هند 12000000 نفر می باشد؛ کشمیر آزاد و بلتستان نیز که در خاک پاکستان است، طبق آمارهای موجود 4000000 نفر از این جمعیت را در خود جای داده و بخش چینی کشمیر به دلیل کوهستانی بودن ساکنان زیادی ندارد و تاریخ درگیری های این منطقه به حدود 70 سال پیش بازمی گردد که کشمیر را تقسیم و مرزگذاری سیاسی نمودند.

با قطع نظر از تحریک های فرامرزی و نیز اختلاف افکنی های ورا قاره ای که در پاره ای از مقاطع، آغازگر نزاع های طایفی و دولتی است و بی تردید باید با مناشئ آن برخورد کرد، بسیاری از رویدادهای این منطقه و درگیری مهم با نظامیان هند، به عدم احقاق حقوق اولیه مسلمانان این منطقه بازگشت دارد که موجب نارضایتی آنان از سویی و مواجهه نامتعارف نظامی با آنان از سوی دیگر می گردد.

بی نگاه به اختلافات درونی، منطقه ای و فرامرزی، مردم مسلمان کشمیر به عنوان شهروندانی که در این کشور زندگی می کنند، حقوقی دارند که شایسته است دولت مرکزی در راستای تأمین مطالبات اولیه شهروندی و نیز رضایت آنان، با هدف استقرار آرامش پایدار، باید به آنها توجه جدی نماید. تجربه بر خورد خشن نظامی دولتها با ملتها، نشان داده است که اختلافات، ریشه دارتر و امنیت شکننده و بیدوام می شود؛ از این روی، آینده نگری سیاسی اقتضا می کند که حاکمان کشور پرگستره هند که توان تدبیر امور ملتی میلیاردی، با تنوع و تعدد بی نظیر مذاهب و ادیان را دارند، با مدیریتی اندیشه نشان و نگاهی بلند و فرازمان، از اتفاقات نامبارکی همچون به خون غلطیدن ده ها مسلمان کشمیری، نابینا شدن بیشاز 100 نفر و تعرض به جان و مال و... مظلومان این خطه خطیر پیشگیری نموده و بستر سیاسی را برای امنیت پایدار و مردم سالار را همچون دیگر ایالات این دیار پهناور پایه گذاری و تثبیت نمایند.

 حسن مولایی