به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه» استاد قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه هفدهم سوره بقره پرداخته است.
«مَثَلُهُمْ كَمَثَلِ الَّذِي اسْتَوْقَدَ ناراً فَلَمَّا أَضاءَتْ ما حَوْلَهُ ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ وَ تَرَكَهُمْ في ظُلُماتٍ لا يُبْصِرُونَ» (بقره، 17)
ترجمه: مثال این منافقان، مثال كسانى است كه آتشى افروختند، پس چون آتش پیرامون آنان را روشن كرد، خداوند نورشان را بُرد و آنان را در میان تاریكى هایى كه نمى بینند رها ساخت.
آیات گذشته نمونه هایى از رفتار و گفتار منافقان را بیان نمود، این آیه با تشبیه آنان به كسى كه در بیابانى تاریك، آتش افروخته، مى فرماید: نورِ ایمانِ منافقان، همچون نور آتش، ضعیف و بى دوام و همراه با دود و خاكستر و سوزندگى است. آرى منافق، نورِ ایمان را بروز مى دهد، امّا باطن او، آتشِ كفر است.
این نور ضعیف نیز به تدریج در اثر تعصّب ها و لجاجت ها، ضعیف تر مى شود تا آنكه تاریكى ها، سراسر وجود آنها را فراگیرد.
منافقان با انتخاب راه نفاق، چنین مى پندارند كه مى توانند هم كفّارِ اهل «نار» را از خود راضى نگهدارند و هم مؤمنانِ اهلِ «نور» را. هم از دنیاىِ كفّار بهره گیرند و هم از آخرت مؤمنان بى بهره نباشند. لذا قرآن، آنان را به كسى تشبیه نمود كه با افروختنِ آتش، «نار» و «نور» را یكجا جمع كرده، تا از هر دو بهره ببرد.
اما میدان زندگى، همچون بیابانِ تاریكى است كه براى عبور از آن، نورى پرفروغ و بادوام لازم است؛ و ایمانِ منافقان نور ضعیفى است كه در طوفان حوادث خاموش و آنان را سردرگم رها مى كند
از این آیه مى آموزیم كه:
* منافق، به جاى استفاده از نور قوى ایمان، از نار ضعیف حیله استفاده مى كند.
* منافق، براى رسیدن به نور، از نار استفاده مى كند كه خاكستر و دود و سوزندگى به دنبال دارد.
* سرانجام، خداوند منافق را رسوا مى سازد و همان نور ظاهرى او را نیز مى گیرد.
* آینده منافق، تاریك و مبهم است و امیدى به نجات او نیست.
* نفاق و دورویى، آن هم در برابر خدا، نشانه زیركى و هوشمندى نیست بلكه مایه ظلمت و هلاكت است.
