به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه»، استاد قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه چهاردهم سوره بقره پرداخته است.
«وَ إِذا لَقُوا الَّذينَ آمَنُوا قالُوا آمَنَّا وَ إِذا خَلَوْا إِلى شَياطينِهِمْ قالُوا إِنَّا مَعَكُمْ إِنَّما نَحْنُ مُسْتَهْزِؤُنَ» (بقره 14)
ترجمه: منافقان، هرگاه با اهل ایمان ملاقات كنند، مى گویند: «ما (نیز همانند شما) ایمان داریم»، ولى هرگاه با شیطان صفتانِ (همفكرِ) خود خلوت كنند، مى گویند: «ما با شما هستیم، ما فقط مسخره كننده (اهل ایمان) هستیم».
از دیگر آثار و نشانه هاى نفاق آن است كه منافق، یك شخصیتِ مستقل و پایدار ندارد. در هر محیطى، رنگ آن محیط را به خود گرفته و همرنگ آنان مى گردد. وقتى در جمع مؤمنان قرار مى گیرد، اظهار ایمان مى كند، اما وقتى در میان دشمنان قرار مى گیرد با آنان هم صدا شده و علیه مؤمنان سخن مى گوید و آنان را مسخره مى كند.
این آیات به ما هشدار مى دهد كه فریب ظاهر افراد را نخورید و هركس را كه ادعاى ایمان كرد، مؤمن نپندارید، بلكه ببینید با چه كسانى رفت و آمد مى كند و دوستان او چه كسانى هستند. نمى توان پذیرفت كسى مؤمن باشد ولى با دشمنان دین و رهبر، دوست و رفیق باشد. ایمان، با سازش با دشمنان دین نمى سازد. لازمه ایمان، دشمنى با دشمنان خداست.
از این آیه مى آموزیم كه:
* انسان هایى كه سبب انحراف دیگران مى گردند، شیطان هستند، از آنان دورى كنیم.
* مخفى كارى و دورویى، نشانه نفاق و ترس است.
* منافقان، بازوهاى دشمنان در جامعه اند و همگام با خواسته هاى آنان حركت مى كنند.
