خبرگزاری «حوزه» نکته ای زیبا از ارتباط بین «نماز» و «امام» از کتاب 114 نکته دربارۀ نماز، استاد قرائتی را منتشر می کند.

در قرآن (1) جملۀ «وَ مِنْ ذُرِّيَّتي‏» دوبار با «واو» آمده است كه هر دوبار، از زبان مبارك حضرت ابراهیم است.

یك بار زمانى كه بعد از آزمایشات بسیار سنگین از طرف خداوند به مقام رهبرى رسید، فوراً از خدا خواست كه ذریّه من هم رهبر شوند: «وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتي‏» ولى در جواب شنید: «قالَ لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمينَ» (2) ظالم رهبر نمى‏ شود (اگر از ذریه تو ظلمى سر زند رهبر نخواهد شد).

بار دیگر در دعائى كه براى اقامه نماز داشت، ابراهیم گفت: «رَبِّ اجْعَلْني‏ مُقيمَ الصَّلاةِ وَ مِنْ ذُرِّيَّتي‏» (3) خداوندا ذریّه و نسل مرا نیز از برپاكنند‏گان نماز قرار بده. بنابراین مقام نماز در نزد ابراهیم (ع) مثل مقام رهبرى و همتاى آن است.

پاورقی:

(1)- در قرآن چهار کلمۀ «ذُرِّيَّتي» به کار رفته که دو بار آن «وَ مِنْ ذُرِّيَّتي‏» (بقره، 124 و ابراهیم، 40) همراه با واو عطف آمده،(عطف علی الکاف – تفسیر جوامع الجامع ج 1 ص 77) یک بار آن «مِنْ ذُرِّيَّتي‏» (ابراهیم، 37) بدون واو آمده و یک بار هم «في‏ ذُرِّيَّتي‏» (احقاف، 15) می باشد.

(2)- بقره، 124.

(3)- ابراهیم، 40.