به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه» استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه پنجاه و چهارم سوره بقره پرداخته است.
«وَ إِذْ قالَ مُوسى لِقَوْمِهِ يا قَوْمِ إِنَّكُمْ ظَلَمْتُمْ أَنْفُسَكُمْ بِاتِّخاذِكُمُ الْعِجْلَ فَتُوبُوا إِلى بارِئِكُمْ فَاقْتُلُوا أَنْفُسَكُمْ ذلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ عِنْدَ بارِئِكُمْ فَتابَ عَلَيْكُمْ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحيمُ» (بقره، 54)
ترجمه: «و به یاد آورید زمانى را كه موسى به قوم خود گفت: اى قوم من، شما با انتخاب گوساله (براى پرستش)، به خود ستم كردید، پس توبه كنید و به سوى خالق خود باز گردید، پس یكدیگر را بكشید كه این براى شما در پیشگاه پروردگارتان بهتر است. او لطف خود را به شما بازمى گرداند، زیرا كه او توبه پذیر مهربان است».
هنگامى كه حضرت موسى (ع) پس از چهل روز از كوه طور بازگشت و گوساله پرستى قوم خود را دید، دو مطلب را به آنان تذكر داد: یكى آن كه شما با این كار، به مقام انسانى خودتان ستم كرده و به جاى خدا، گوساله اى را گرفتید و كرامت و شرافتِ انسانى را زیر پا گذاردید.
دوم آن كه گناه شما از كفّار بالاتر است، زیرا شما حق را فهمیدید و به آن ایمان آوردید، ولى دوباره از آن دست برداشتید و كافر شدید، پس شما «مرتدّ» هستید و كیفرِ «ارتداد»، قتل و اعدام است. و این كیفر باید با دست خودتان انجام گیرد، پس شمشیر به دست گیرید و یكدیگر را بكشید.
با آن كه خداوند، مظهر رحمت و محبّت است، امّا همچون یك مربّى دلسوز و خیرخواه، گاه تنبیه ها و كیفرهاى شدیدى را به اجرا مى گذارد، تا هم دیگران درس عبرتى گرفته و دین را به بازى نگیرند، و هم آثار كارهاى زشت و ناپسند از جامعه پاك گردد.
گرایش به بت پرستى و گوسالهپرستى، مسأله ساده اى نیست كه با یك عذرخواهىِ زبانى قابل گذشت باشد، آن هم از مردمى كه آن همه معجزات الهى و نعمت هاى بزرگ او را دیده اند و ایمان آورده اند.
از این آیه مى آموزیم كه:
* گنهكار به خود ستم مى كند نه خدا. زیرا ارزش و اصالتِ انسان به روح اوست، و گناه، روح انسان را آلوده و بیمار مى سازد.
* توبه هر گناهى متناسب با آن گناه است. تبدیل خداپرستى به گوساله پرستى، توبه اش، گریه و عذرخواهى نیست، بلكه تن دادن به قتل و اعدام است. ریختن اشكِ ندامت كافى نیست، بلكه گاهى باید خون ریخت.
نظر شما