به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری«حوزه»، استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه پنجاه و هفتم سوره بقره پرداخته است.

«وَ ظَلَّلْنا عَلَيْكُمُ الْغَمامَ وَ أَنْزَلْنا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَ السَّلْوى‏ كُلُوا مِنْ طَيِّباتِ ما رَزَقْناكُمْ وَ ما ظَلَمُونا وَ لكِنْ كانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ» (بقره، 57)

ترجمه: (اى بنى ‏اسرائیل) ما ابر را بر شما سایبان ساختیم و «مَنّ» و «سَلوى‏» را (كه دو نوع غذاست) بر شما نازل كردیم، (و گفتیم) از نعمت ‏هاى پاكیزه ‏اى كه به شما روزى داده ‏ایم بخورید، (ولى ناسپاسى كردید). آنان (بدانند كه) به ما ستم نكردند، بلكه به خودشان ستم نمودند.

پس از آن كه خداوند بنى ‏اسرائیل را از چنگال فرعونیان نجات داد، به آنها فرمان داد تا براى آزادى سرزمین مقدسِ فلسطین از دست ستمگران به آنجا بروند، اما آن ها به بهانه ‏هاى مختلف از این امر سر باز زدند.

قهر خداوند آنها را فراگرفت و مدت چهل سال در صحراى سینا سرگردان و حیران ماندند. در این مدت گروهى از آن ها از كار خود پشیمان شدند و خداوند بار دیگر رحمت خود را بر آنان نازل نمود كه این آیه مواردى از آن نعمت ‏ها را بیان مى ‏كند.

به قدرت خداوند، در آن بیابان خشك و سوزان، ابرها ظاهر شده و در برابر خورشید سایبان ساختند. درختانِ زمین و پرندگانِ آسمان، دو نوع غذا در اختیار آنان قرار دادند، یكى غذایى شبیه عسل، به نام «مَنّ»، كه از شیره درختان به دست مى ‏آمد و یكى پرندگانى شبیه كبوتر، با گوشتى لذیذ، كه قرآن از آن به «سَلوى‏» تعبیر مى ‏كند.

 از این آیه مى ‏آموزیم كه:

خداوند رزق و خوراك انسان را براى او فراهم كرده، امّا او حیوان نیست كه فقط در فكر پركردنِ شكم باشد، بلكه انسان است و باید به دنبال غذاهاى پاك و حلال و طیّب باشد.