به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری«حوزه»، استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه پنجاه و هشتم سوره بقره پرداخته است.
«وَ إِذْ قُلْنَا ادْخُلُوا هذِهِ الْقَرْيَةَ فَكُلُوا مِنْها حَيْثُ شِئْتُمْ رَغَداً وَ ادْخُلُوا الْبابَ سُجَّداً وَ قُولُوا حِطَّةٌ نَغْفِرْ لَكُمْ خَطاياكُمْ وَ سَنَزيدُ الْمُحْسِنينَ» (بقره، 58)
ترجمه: و به یاد آرید زمانى را كه گفتیم: وارد این قریه (بیت المقدس) شوید و از نعمت هاى آن هر چه كه مى خواهید، گوارا بخورید و از درِ (معبد) سجده كنان وارد شوید و بگویید خداوندا گناهان ما را بریز، تا ما گناهان شما را بیامرزیم و پاداش نیكوكاران را بیفزاییم.
پس از گذران چهل سال در صحراى سینا، خداوند فرمان داد تا بنى اسرائیل براى آمرزش گناهشان، به معبدِ بیت المقدس وارد شوند و براى استغفار كلمه «حِطَّة» را تكرار كنند. یعنى خدایا! گناهانِ ما را بریز و ما را ببخش.
خداوند وعده داد كه اگر این كلمه را هنگام ورود به معبد از صمیم قلب بگویند، از گناهِ گنهكاران درگذرد و بر پاداش نیكوكاران بیفزاید.
امروزه نیز یكى از درهاى مسجدالاقصى به «باب الحطّة» معروف است.
از این آیه مى آموزیم كه:
* خداوند اهل آمرزش است، امّا توبه، هم خضوع و خشوع را مى طلبد، و هم پوزش خواستن به زبان و اعتراف به گناه در درگاه الهى را.
* براى ورود به مكان هاى مقدس، احترام مخصوص لازم است.
* آداب دعا و توبه را نیز باید از خداوند بیاموزیم كه براى استغفار چه بگوییم و چگونه بگوییم.
