به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه»، استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه صد و یکم سوره بقره پرداخته است.
«وَ لَمَّا جاءَهُمْ رَسُولٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُصَدِّقٌ لِما مَعَهُمْ نَبَذَ فَريقٌ مِنَ الَّذينَ أُوتُوا الْكِتابَ كِتابَ اللَّهِ وَراءَ ظُهُورِهِمْ كَأَنَّهُمْ لا يَعْلَمُونَ» (بقره، 101)
هنگامى كه (پیامبر اسلام به عنوان) فرستاده اى از سوى خدا براى آنان آمد و با نشانه هایى كه نزد آنان بود مطابقت داشت، جمعى از آنان كه اهل كتاب بودند، كتاب خدا را پشت سر خود افكندند به گونه اى كه گویا اصلاً از آن خبر ندارند.
قبل از ظهور پیامبر اسلام (ص) دانشمندان یهود مردم را به آمدن حضرت بشارت مى دادند و نشانه هاى ایشان را بر اساس آنچه در تورات آمده بود، مى شمردند. اما هنگامى كه پیامبر (ص) را دیدند چنان انكارش كردند كه گویا چیزى درباره آن حضرت نمى دانند.
آرى خطر مقام پرستى، همه انسانها خصوصاً دانشمندان را تهدید مى كند. وقتى دانشمندان یهود احساس كردند اگر به حقانیت پیامبر اسلام (ص) اقرار كنند، مقام دنیوى خودشان را از دست مى دهند، نبوت او را انكار كردند.
البته قرآن كه بر اساس عدل و انصاف، تاریخ را بیان مى دارد حقّ نیكان و پاكانِ یهود را محفوظ داشته و مى فرماید اكثر آنان كافر شدند، یعنى گروهى از آنان حق را پذیرفتند، گرچه اندك بودند.
