به گزارش خبرگزاری حوزه، گرچه در ماه های اخیر متاسفانه عادت کرده ایم که در مقوله سریال سازی تلویزیون، نااُمیدانه قلم زده و از ضعف های مفرط سریال سازان و برنامه ریزان در این عرصه گلایه کنیم ، اما در همین اوضاع و احوال نیز که نه منتقدین چندان آن را می پسندند و نه حتی ذائقه عمومی مردم پذیرای آن است ، گاه سریال ها و برنامه های نسبتاً خوب و ارزشمندی روانه آنتن رسانه ملی می شود تا کماکان امید به آینده در مدیوم تلویزیون وجود داشته باشد.

یکی از این سریال ها که این شب ها از شبکه دوم سیما پخش می شود، سریال "سایه بان" به کارگردانی جمشید محمودی و تهیه کنندگی برادرش نوید محمودی است.

سریالی پنجاه قسمتی که بازیگران مطرحی چون امین تارخ، هستی مهدوی فر، محمدرضا غفاری، پریوش نظریه، رویا تیموریان، بهزاد فراهانی، علی اوسیوند، محمد عمرانی ، کامران تفتی و آناهیتا افشار در آن به ایفای نقش می پردازند و به نظر می رسد که ورای برخی نقاط ضعف که به آن اشاره خواهد شد، سریالی قابل توجه و مساله محور است که این شب ها تا حدود زیادی هم با مخاطبان انبوه تلویزیون ارتباط برقرار کرده است و بی گمان این ارتباط در چنین شرایطی که زمانه جولان رسانه های نوین است برای مدیران صدا و سیما بسیار مغتنم است.

این سریال در نگاه کلی روایتگر قصه جوانان همین آب و خاک است و به همین خاطر است که ما به ازای شخصیت های جوان این سریال از سهراب و سعید و آرمان و بابک گرفته تا سارا و نسترن مخاطبان شخصیت های خود و اطرافیانشان را می توانند قرار دهند و به این طریق با کلیت داستان همذات پنداری کرده و بهتر بتوانند با آن ارتباط دراماتیک برقرار سازند.

این جوانان سریال بالطبع هر کدام نماینده طیفی از نسل جدید امروز با گرایش های گوناگون فکری و سلیقه ای و حتی رفتاری هستند که در این بخش گرچه بازی برخی بازیگران بهتر از سایرین است اما در مجموع کارگردان توانسته همگونی نسبتاً خوبی ایجاد کند به طوری که این اختلاف سطح بازیگری چندان برای مخاطب عام تلویزیون مشهود نباشد.

همه ما در زندگی خود به دنبال رسیدن به یک زندگی بهتر هستیم که در آن آرامش و رفاه نسبی وجود داشته باشد و شخصیت های سریال نیز از این قاعده تبعیت می کنند اما نوع نگاه و رویکرد هر کسی متفاوت است.

نقطه قوت سریال فراتر از نوع پردازش سازندگان ، ناظر به محتوا و تم اصلی کار است و این که در آن با دستمایه قرار دادن فراز و فرودهای زندگی چند کارگر و مشکلات آنها، تصویری صمیمی و قابل باور از زندگی قشر زحمتکش کارگر و نیز قشری از جوانان مستعد و خلاق نشان داده شده است و این نشان می دهد که کارگردان و نویسندگان آن قبل از شروع به ساخت، تحقیقی خوب و جامع درباره این قشر و نیازهای امروز جامعه داشته و دچار کلی گویی های کلیشه ای و تعارف های بیخود نشده اند.

از سویی پرداختن به مضامینی چون اخلاق مداری، جوانمردی، عشق، وفاداری، خداباوری و احترام به بزرگترها از دیگر نقاط حُسن این سریال است ، هر چند که در این بخش گاه شاهد همان نگاه های کلیشه ای هستیم اما این که سازندگان توانسته اند با این وجود یک درام تماشایی و جذاب با ضرباهنگ خوب را به مخاطب عرضه کنند، جای بسی قدردانی دارد.

در این سریال نیز چون آثار دیگر، شاهد تقابل دو طیف فقیر و غنی هستیم که در این جا هر یک برای رسیدن به هدف زندگی بهتر تلاش می کند اما در این اثر شاهد نمایش نگاهی متفاوت تر در قاب تلویزیون هستیم و این که حتی در سخت ترین شرایط نیز اُمید به خدا و تلاش و کوشش بیشتر فراموش نمی شود.

سید محمد مهدی موسوی