به گزارش خبرگزاری حوزه تنها نیم نگاهی هم اگر به آموزه های دینی بیندازیم، به خوبی متوجه می شویم که روزه عبادتی است که انسان به واسطه آن می تواند شتابی مضاعف در مسیر کمال و تعالی معنوی پیدا کند، کما این که آیات قرآن نیز به ما متذکر می شود که اساساً روزه برای رستگاری انسان و رهایی اش از قید تن و جلب توجه او به افق های متعالی واجب شده است.

آدمی که قبل از ماه مبارک رمضان به روزمرگی و عادات ناشی از آن خو گرفته، با تغییر سبک زندگی خود در طول این ماه آن هم با حضور در یک اردوی معنوی سی روزه، غلبه بر خواهش های نفسانی را تمرین نموده و بدین سان لذت آسمانی شدن را ولو در این مدت کوتاه می چشد.

در آیه ۱۸۳ سوره بقره، خداوند متعال خطاب به مؤمنان می فرماید که" روزه بر شما واجب گردید، آنسان که بر پیش از شما هم واجب شده بود. باشد که پرهیزکاری کنید".

لطافت و حکمت نهفته در این آیه مبارکه، یادآور این نکته است که روزه تنها اختصاص به ما نداشته، بلکه بر پیشینیان نیز لازم بوده، چرا که نوع بشر نیاز به رشد معنوی دارد و چه عبادتی بهتر از روزه که این زمینه را به خوبی برایش فراهم می سازد.

از سویی، با نگاهی به شرایط روزه داری در می یابیم که در این جهت، هدفی جز تربیت انسان و آسمانی کردن او وجود ندارد، کما این که خدای رحمان و رحیم، با دعوت به روزه، مقام و مرتبتی دیگر از انسانیت را پیشنهاد می دهد؛ " انسانیتی رها از اسارت تن و خواهش های نفسانی" و از این روست که پروردگار می فرماید که روزه برای من است و خودم پاداش آن را می دهم.

از این منظر باید گفت روزه داری یعنی شکستن دیوار عادت هایی که مانع انس آدمی با سرچشمه معنویت است و او را از ترقی و تعالی باز می دارد.

انسان روزه دار با توجه بیشتر به پروردگار و احساس نزدیکی به آن "قریب مجیب"، دل از اغیار بریده و سرشار از آرامش و طمأنینه می شود، کما این که امام باقر(ع) فرمود: "روزه مایه آرامش دل هاست"

این آرامش البته در درون خود واجد فرصتی است برای تأمل و تفکر بیشتر؛ تأمل و تفکری که بسترساز صعود معنوی و دست یابی به نقطه سعادت حقیقی است.

امیرالمومنین(ع) از پیامبر(ص) نقل می کند که حضرت در سفر معراج از خداوند پرسید: خدایا روزه چه آثاری دارد که حضرت حق فرمود:" روزه حکمت می آفریند و حکمت، معرفت و شناخت را در پی دارد و به دنبال معرفت، یقین و باور به دانسته ها حاصل می شود. "

آنچه در این بین مهم است اینکه در طول ماه رمضان کاری کنیم که به مدد الهی، مس وجودمان رنگ طلا به خود بگیرد و قطعاً این کار شدنی است هر چند که ممارست در پرهیز از ارتکاب حرام و اصرار بر انجام درست و به موقع واجبات را می طلبد.

این گونه است که می توان در ضیافت بزرگ رمضان، رنگ خدایی گرفت به شرط آن که اراده کنیم و از پروردگار عالم بخواهیم که به ما این توفیق را بدهد و در وهله بعد حضرات معصومین (ع) را وجیه و شفیع خویش قرار دهیم تا به برکت نگاه و عنایت آنان به نقطه مطلوب برسیم و الاّ غیر از این اگر باشد نمی توانیم در مسیر سعادت و نیکنامی حقیقی گام برداریم.

سید محمد مهدی موسوی